Terwijl veel ervaren bands de laatste jaren op tour gaan met een oud album, dat ze dan integraal brengen, bleef Level 42 jaar in jaar uit teren op een greatest hits-setlist. Dat de echte fans toch wel bleven komen, zorgde ervoor dat de band niet veel aan dat format veranderde. Toch werd er door de jaren heen steeds harder geroepen om nieuw materiaal. Of als dat niet kwam: oudere albumtracks. Na enkele greatest hits-tours, is ook Mark King om: De Eternity-tour is een tour met verrassingen. Zaterdagavond stond de band in 013, Tilburg.
Dat Mark King door velen gezien wordt als de beste bassist ter wereld, mag geen verrassing heten. Eerlijk is eerlijk, er zijn er velen die technisch beter zijn, maar met zijn eigen trucje (slappen in een 1/16 maat, terwijl 1/8 jarenlang als maximale snelheid leek), zijn basgitaren met ledjes op de hals, en vooral: zijn uitermate goede persoonlijke marketing, is het een lust om naar het spel van King te luisteren en kijken.
De Eternity-setlist verraste al vanaf het begin. Waar de band al zo’n 30 jaar opkomt met een band die eindigt met het Stingray- en in de latere jaren Thunderbirds-intro (5, 4, 3, 2, 1), waren het de koperblazers van ‘Heaven in my hands’ die de introband bevolkten. Er werd niet afgeteld en met ‘Running in the family’ ving het optreden direct aan met een van de grootste hits van de band, die de laatste jaren eigenlijk altijd aan het einde van de officiële set werd gebracht. Het bleek niet de laatste verrassing en zeker niet de grootste. Een grotere verrassing namelijk kwam al direct als tweede nummer. Met ‘Heathrow’ liet King al direct horen dat de bass die avond de boventoon zou gaan voeren. Dat was niet echt een verrassing, maar het nummer van debuutalbum ‘Level 42’ staat niet vaak meer op de setlist.
Die setlist zou meer cadeautjes bevatten. Zo kwamen fans van de fusion-jaren van de band goed aan hun trekken. Maar sowieso werden de fans die de band al vaak zagen getrakteerd op enkele geweldige tracks. Nummers als ‘The Machine Stops’ (dat slechts weinigen ooit eerder in de live uitvoering hebben gehoord), ‘Good Man in a Storm’ (die nog minder vaak op de setlist werd geplaatst) en ‘Sandstorm’ (op een verrassing bij een optreden in 2010 na, sinds 1984 niet meer gespeeld), lieten de monden van zelfs de grootste fans open vallen. Het was een perfecte keuze van de band, die na verschillende bijna gelijke tours op een punt begon te komen waarbij zelfs de grootste fans de band links begonnen te laten liggen.
Als de fans met bovengenoemde juweeltjes nog niet overtuigd waren, werd ook ‘The chant has begun’ gebracht, van het ‘True Colours’ album uit 1984. Een fan-lieveling, die in Tilburg niet alleen perfect werd gebracht, maar ook onderbroken werd door enkele muzikale intermezzo’s. Allereerst een saxofoonsolo van de inmiddels in Nederland wonende Sean Freeman, maar ook een percussie-intermezzo, waarbij King samen met toetsenist Mike Lindup, gitarist Nathan King en trombonist Nichol Thomson een stel piccolo-snare’s bespeelde. Vast en zeker een idee van King, die voor hij bij Level 42 de basgitaar oppakte al jaren drumde.
Het werd een setlist die bij velen nog lange tijd tussen de oren zal blijven doorklinken. Eentje met tracks die men niet eerder hoorde, maar ook een waarbij de band vaste waarden als ‘It’s Over’, ‘Kansas City Milkman’ en ‘Mr. Pink’ durfde te skippen. Een gewaagde keus om die publiekslievelingen over te slaan, maar wel een keus die bijzonder goed uitpakte.
De Eternity-tour werd door veel fans vooraf gezien als de tour die eindelijk, na dik 5 jaar, nieuwe muziek van de Britten zou laten horen. Een opvolger van ‘Sirens’ lijkt er echter nog niet aan te komen. Van die laatste EP (uit 2013) werd alleen ‘Build myself a Rocket’ gespeeld in de toegift, een nummer dat het in de live uitvoering vele malen beter doet dan op plaat. Een nummer waarbij de vernieuwde energie van Level 42 ten tonele gebracht werd voor een voltallige, energieke band, die na afsluiter ‘Hot Water’ afscheid nam met de belofte over twee jaar, bij het 40-jarig jubileum van de band, terug te komen. Hopen we dan op nieuwe muziek, of wellicht eerder op nog meer juweeltjes van vroeger? Zoals de band het ditmaal bracht, is die laatste optie zeer zeker een succes gebleken. Level 42 verraste, en als ze deze ingeslagen weg blijven volgen, zullen ze dat blijven doen.
