De heren van de Finse band Poets of the Fall blijven bezige bijtjes. Op 5 oktober kwam alweer hun achtste studioalbum ‘Ultraviolet’ uit via het label Playground Music. Ruim 2 jaar na ‘Clearview’ (2016) en slechts 4 jaar na ‘Jealous Gods’ (2014). Er zijn bands die er nog langer over doen. Poets of The Fall is de band die in 2004 doorbrak nadat de track ‘Late Goodbyes’ werd gebruikt voor een Max Payne computerspel. Daardoor had de band natuurlijk een miljoenenbereik en stond de track in no time op nr.1 in de Finse hitlijsten. Hun debuutalbum en de opvolger, de albums ‘Signs of Life’ (2005) En ‘Carnival of Rust’ (2006), zijn inmiddels platina. De band tourde door Europa en India en had in 2016 zelfs een uitverkocht stadionshow in de O2 Arena te London.
De band opent met de mooie track ‘Dancing On Broken Glass’ met een vrolijke keyboardintro van toetsenist Markus Kaarlonen en de prachtige, heldere stem van zanger Marko Saaresto. De track roept bij de luisteraar een vrolijk en positief gevoel op en je krijgt direct zin om aan je dag te beginnen.
Door naar de rest van de albumtracks. Tracks als ‘My Dark Disquiet, ‘Fool’s Paradise’, en ‘Angel’ hebben een vrolijke en energieke ondertoon. Daarmee is duidelijk dat de band veel inspiratie heeft gehaald uit hun O2 Arena-optreden, zonder dat de band dit er te dik bovenop legt in hun sound. Wat opvalt is de prettige stadionrock sound en de combinatie van het gebruik van keyboards en samples en gitaren. ‘Fool’s Paradise’ heeft bovendien een refrein die je lekker mee kunt zingen. Echt een track waar je lekker vrolijk van wordt.
‘False Kings’ is een uitstekende Rockballad, waarin Marko Saaresto een meer dramatische vocalstijl aanneemt, terwijl de track ‘Stand Still’ juist weer een minimalistische ballad is met slechts vocals en gitaarspel van gitarist Olli Tukiainen. ‘The Sweet Escape’ is opnieuw weer een ballad, maar heeft een verrassende 80’s New Wave-stijl door het gebruik van alleen synthesizers en samples. Interessant hoe de band daarmee op verrassende wijze hun afwisseling weet te bewaren.
De tracks ‘Moments Before The Storm’ en ‘In A Perfect World’ hebben iets van dramatiek in zowel de sound als de stem. Maar door de toegankelijke sound in met name het nummer ‘Moments Before The Storm’, blijft er nog iets van een positief en energiek randje in zitten. Eigenlijk jammer, want wanneer de akoestische gitaar onder het bridge wordt ingezet, zou dit misschien een betere keuze zijn geweest als instrument en sound voor deze song met een zeer dramatische tekst. Daardoor was er aan het gevoel wat de track oproept beter uitdrukking gegeven. Op de track ‘In A Perfect World’ komt dit juist beter tot uiting omdat deze song juist volledig akoestisch wordt gespeeld met dramatische vocalen en lyrics.
De afsluiter ‘Choir of Cicades’ is ook een beetje een jammer, want hier dreigt de band een beetje te veel ballad-achtig te klinken en klinkt de sound iets teveel van hetzelfde. Een wat steviger track zou een betere afsluiter zijn geweest voor dit verder uitstekende album.
Poets of The Fall bewijst maar weer eens dat ze nog altijd een welkome afwisseling zijn tussen al die Finse Gothic Rock en Metal bands zoals Nightwish en The Rasmus. Met hun vrolijke en energieke stadionrock sound brachten ze een nieuw geluid uit Finland en daarmee zijn zij nog altijd een van de beste en interessantste Finse bands van dit moment. ‘Ultriaviolet’ is weer een uitstekend album en kent een prima afwisseling in de albumtracklist en sound van de songs. Voor mensen die nieuwsgierig zijn naar de band zou ik juist dit album aanraden om mee te beginnen. (9/10) (Playground Music)
