Wie vroeg thuis wilde zijn, kwam woensdagavond bedrogen uit. Maar liefst 28 nummers had Albert Hammond op de setlist staan bij zijn intieme optreden in Muziekgebouw Eindhoven. Van heinde en verre kwamen fans van de legende naar de Brabantse lichtstad om de stem van Hammond te bewonderen.
Bij opener ‘Everything I Want to Do’ leek Albert Hammond er nog wat in te moeten komen, maar al bij ‘Down by the River’ kreeg de Brit het gehele publiek mee. Dat de zanger niet alleen nummers voor zichzelf schreef, werd al snel duidelijk. Chicago’s ‘I Don’t Wanna Live Without Your Love’, ‘Don’t You Love Me Anymore’ (Joe Cocker), ‘Little Arrows’ (Leapy Lee) en ‘Freedom Come, Freedom Go’ van The Fortunes zijn toch wel degelijk van de hand van Hammond, al klonken de nummers soms wat onwennig uit de mond van de oorspronkelijke schrijver.
Hammond stond in Eindhoven dan wel in de kleine zaal, te groot voelde de artiest zich nimmer. Tussen vrijwel ieder nummer kwam een kleine anekdote, een grapje en zelfs onder de nummers zelf durfde de zanger van het geijkte pad te stappen. Of het nu eigen hits of waren of minder bekende nummers als ‘The Day the British Army Lost the War’ of ‘Memories’, Albert maakte er wat van. En wel op zo’n manier dat het soms leek alsof hij in de naast de zaal gelegen Ierse Pub stond te zingen; Zo intiem maakte Albert Hammond zijn concert.
Halverwege het optreden kwam de vaart er steeds meer in. Hammond danste met zijn kekke rode lederen jack en zijn Nikes over het podium, terwijl zijn band hem volgde in muzikaal tempo. ‘The Peacemaker’ en ‘I Don’t Wanna Die in an Air Disaster’ zorgden dat zelfde de laatste kritische toeschouwer overtuigd raakte van de klasse van de op Gibraltar geboren rasartiest. En dan waren we nog niet eens halverwege.
Enkele nummers schreef de zanger ooit voor een album dat nooit in de hitlijsten kwam. “Because you refused to buy it”, grapte de zanger. Omdat deze tour er een was voor zichzelf, stonden ze toch op de setlist. ‘Your World, My World’, ‘Memories’ en ‘Anyone With Eyes’, waarom ze nooit uit zijn gekomen is nog altijd de vraag. Ondanks dat slechts de hardcore fans de nummers al wat konden meezingen, leken de nummers goed geaccepteerd. Zeker het melancholische ‘Memories’ bracht een groot applaus uit de Eindhovense zaal.
Het laatste deel van de show ging met steeds bekender werk. ‘The Snows of New York’ (Chris de Burgh) en het zeker in Nederland bekende ‘Give a Little Love’, dat hij samen met de veel te vroeg overleden Albert West in 1987 bracht, brachten de zaal nog verder in vervoering. Zijn verhaal over hoe de twee elkaar kenden en de hit maakten toonde slechts bewondering voor de Brabantse vriend van Hammond. Ook zijn hits voor Julio Iglesias en Willie Nelson, Tina Turner, Diana Ross en Whitney Houston werden door een ieder direct herkend. Het gaf slechts de grootsheid van de artiest aan, die tijdens het Diana Ross-nummer ‘When you tell me that you love me’ zelfs het podium af sprong, de zaal in. Handen schuddend en bij een enkele dame op schoot kruipend, had hij een interactie die weinigen hem zullen nadoen. Alleen de echte groten doen het met zo’n gemak. De grootsheid van Hammond bleef, hoewel hij die gedurende de avond door middel van zelfspot veelal leek te proberen weg te stoppen. Het getuigt alleen maar van respect voor de artiesten met wie hij samen speelde, velen inmiddels even groot als hijzelf.
Het kon niet anders of Hammond moest terug voor een encore, en Starship’s ‘Nothing’s Gonna Stop Us Now’ bleek ook al van de populaire hitschrijver. Ook Leo Sayer’s hit ‘When I need you’ bleek oorspronkelijk geschreven en gebracht door Albert en juist dat nummer leek de toegift dan toch echt af te gaan sluiten, na natuurlijk die grote hit ‘I’m a Train’.
Na zo’n lijst van Top 2000-hits leek er dan toch echt een einde te zijn gekomen aan het optreden. Slechts een goed verstaander merkte een gemis van enkele grote hits op. De gevierde zanger kwam voor een tweede maal het podium op geroepen en zorgde voor een hoogtepunt van de avond, met ‘It Never Rains in Southern California’ en natuurlijk ‘The Free Electric Band’. Definitief afsluiten deed Albert Hammond met The Hollies-hit ‘The Air That I Breathe’, waarmee de nieuwe top 20 van de aankomende Top 2000 aan het eind van dit jaar al weer bepaald is. Nee, met zijn 73 jaar hoef je niet te verwachten dat zijn stem nog steeds zo is als 30, 40 of zelfs 50 jaar geleden. Toch weet de zanger een feest van herkenning neer te zetten waarbij oud, maar zeker ook jong zich kan vermaken. Een groot artiest waar veel jonkies nog veel van kunnen leren.
