Zaterdag 2 september wisten veel mensen de weg te vinden naar het Tuckerville Festival op het terrein van Het Rutbeek in Enschede. De tweede editie sinds de vorige in de Grolsch Veste in 2014. De oproep om op andere manieren te komen dan met de auto had geholpen, getuige de vele fietsers richting het terrein. Ruim 12.500 bezoekers uit het hele land wisten de weg te vinden naar Enschede. Onder deze bezoekers veel kinderen, want ook aan de kinderen was gedacht op het terrein. De gehele dag door was er een kinderprogramma op een apart gedeelte van het terrein waar een heus kindertheater was gebouwd. Hier konden de kleinste festivalbezoekers genieten van een workshop mini-line dancing, Tractor Downhill Race, waterballonnen Bootcamp en de finalisten van Team Ilse van The Voice kids.
Bij aankomst op het terrein viel meteen op hoe groot het terrein was opgezet, er was plek genoeg voor iedereen zonder dat het meteen druk oogde. Voldoende foodtrucks, toiletten en een heerlijk strand waar je bij het kampvuur even helemaal tot rust kon komen.
De eerste artiest op main stage was JW Roy & The Royal Family. Echt druk was het nog niet en dat was wel te merken op het terrein, de bezoekers stonden nog ver van het podium en dat viel ook JW Roy op. Halverwege de set riep hij de mensen op om vooral dichterbij te komen. Dit werkte goed en mede door de retestrakke blues en de goed op elkaar ingespeelde band werd er een goede sfeer neergezet.
Aangezien het tijdschema erg strak in elkaar zat had je, als je de volgende artiest wilde zien op het andere podium, geen tijd om het optreden geheel af te zien. Of je koos ervoor om het begin van de volgende artiest te missen. Als extra handicap was de programmering van The Creek en The Barn precies hetzelfde, dus of je ging naar podium The Creek of je stond in The Barn. Of van beide een beetje, dit is wellicht een puntje voor volgend jaar.
Dit was bijvoorbeeld goed te merken bij het concert van Holly Macve, aan het einde waren veel mensen alweer onderweg naar de main stage waar Douwe Bob op het punt van beginnen stond. Daar waar je bij Holly Macve de oude bluesinvloeden duidelijk hoort, is bij Douwe Bob toch echt meer de countrymuziek van de jaren ’70 te herkennen. Vlak voor het concert van Douwe Bob begon het terrein ook wat voller te stromen, duidelijk was dat de meeste bezoekers kwamen voor Douwe Bob en de artiesten die daarna geprogrammeerd stonden.
Na Douwe Bob stond de Canadese artiest Daniel Romano op het podium The Creek. Deze artiest stond 3 jaar geleden nog bekend om zijn nadrukkelijk aanwezige snor, zijn cowboyhoed en zijn onvervalste country waarbij de invloeden van Willie Nelson en Waylon Jennings duidelijk aanwezig waren. Echter sinds zijn laatste twee albums is dat helemaal verdwenen. De snor is weg, de cowboyhoed is weg en daarvoor in de plaats is een Brits jaren zestig kapsel gekomen. En ook de muziek heeft diezelfde ommezwaai gemaakt, van dikke country naar Britpop met een vleugje country. Het is even wennen maar het klonk heerlijk.
Op naar Amy Macdonald op het hoofdpodium. Begin dit jaar bracht ze haar vierde album ‘Under Stars’ uit. Het aanstekelijke nummer ‘Dream On’ van dit album werd goed ontvangen door jong en oud. Maar ook de oudere en wat bekendere nummers kwamen voorbij, in een uur tijd weet ze het veld goed mee te krijgen. Na Amy Macdonald hadden we even een uitdaging, op podium The Creek stond Marlon Williams en in The Barn was Joan Shelley geprogrammeerd. Aangezien we beide artiesten wilden zien besloten we om eerst naar Marlon Williams te gaan, de mannelijke versie van Lana Del Rey, dromerige indie-folk waarbij in de verte de country, soul en bluegrass invloeden hoorbaar zijn. Na een aantal nummers snel naar The Barn om daar een gedeelte van Joan Shelley mee te krijgen. Samen met James Elkington staat Joan Shelley op het podium, beide ontzettende goede gitaristen en met haar warme stemgeluid maakt ze zeer sterke indruk.
Het hoofdpodium was vanaf 18:15 een uur lang van Racoon die daar hun welbekende trucje uithaalde, niet meer en niet minder. Nummers werden zonder problemen meegezongen, het nieuwe nummer werd goed ontvangen en de muziek zit als vanouds goed in elkaar.
Op weg richting The Creek begon het aardig druk te worden bij de vele Foodtrucks die daar stonden. De inwendige mens mocht ook wat aandacht krijgen, vooral een zak friet of een dikke hamburgers vond gretig aftrek. Maar ook een opgerolde pannenkoek of een portie bitterballen waren favoriet. Tijdens deze uren van eten waren de schoonmaakploegen extra druk om prullenbakken en afval van de grond te ruimen. Een mooi schoon terrein als gevolg, wat een van de pluspunten was van het festival.
Bökkers zijn in het oosten van het land een graag geziene gast en krijgen ieder terrein met hun aanstekelijke rock, gezongen in het Sallands dialect, aan het dansen. Een welkome afwisselingen tussen alle country artiesten.
Het moment van de avond waren toch wel The Common Linnets, festivaldirectrice Ilse DeLange kreeg de glimlach maar niet van het gezicht: ‘Ik vind het zo leuk dat jullie hier allemaal zijn”. De meeste bezoekers hadden echt uitgekeken naar dit moment. Het was dan ook zo druk bij de MainStage dat het echt even zoeken was naar een plekje op het veld. Voor veel bezoekers betekende het einde van The Common Linnets ook het einde van de dag, de meesten waren dan ook al de gehele dag aanwezig.
Op podium The Creek beleefden degenen die bleven nog een memorabel moment met Michelle David & The Gospel Sessions. Opgegroeid in New York blies de inmiddels 50-jarige David de bezoekers omver op het veld voor The Creek. Een kleine percussie, groovy gitaarrifs en een blazerstrio maakte het helemaal af. Voor heel eventjes werd het terrein een openlucht kerk waarbij de “Hallelujah” een aantal keer voorbij kwam.
De afsluiter van de dag was Triggerfinger. Met hun onvervalste rock, welke vergeleken wordt met bijvoorbeeld Queens of the Stone Age, leek de band niet echt op hun plaats op een countryfestival. De bezoekers die zijn blijven hangen deert het niet. Met het verschijnen van het nieuwe album Colossus is er een vierde man bij de band gekomen. Dit maakt de mogelijkheden van de optredens net even wat breder en de muziek krijgt hierdoor een diepere lading. Al met al een waardige afsluiter van het festival.
Tuckerville 2017 was een onvergetelijke dag met veel verschillende artiesten met verschillende genres. Wij kijken alvast uit naar volgend jaar.
Foto’s (c) Robert Westera / Maxazine
