Jan Akkerman werd vorige week 70 en dat werd op woensdag gevierd in de Melkweg. Al ruim twee jaar is er gewerkt aan een muzikaal eerbetoon wat de verjaardagstour naar de hoofdstad bracht. Ruim veertig jaar geleden werd Akkerman gekroond tot de beste gitarist ter wereld, een mooi moment om zijn gehele oeuvre te aanschouwen.
Felicitaties
In een compleet overvolle, kleine, zaal van de Melkweg werd de avond afgetrapt met een flink aantal felicitaties van vakbroeders van over de hele wereld. Op grote schermen werden de felicitaties van ondermeer Steve Luthaker (Toto), Steve Hackett (Genesis) en Adje van den Berg getoond. Presentator van de avond is de nationale klaagmuur, en bluesliefhebber, Johan Derksen. Omdat hij niet bekend staat als een “peoples-pleaser” waren de lovende woorden over Jan Akkerman dan ook zeer geloofwaardig. Met zijn kennis van de vaderlandse (blues)muziek kletste hij de avond vakkundig aan elkaar, ingekleurd met mooie anekdotes.
Eerbetoon
Vanzelfsprekend draaide de hele avond om de schat aan mooie muziek die Akkerman tot nu toe uitgebracht heeft. In een mooie chronologische volgorde werd deze door oud bandleden en collega-muzikanten uitgevoerd. Zijn grootste bewonderaar, dochter Laurie, mocht de spits afbijten met ‘Russian Spy And I’ van Akkermans bandje The Hunters. De Conny Francis cover ‘Lipstick On Your Collar’ was ooit de reden voor de meester om de gitaar te gaan bespelen, dus extra leuk om dat uit de mond van dochterlief te horen.
Een mooi contrast van de avond was ook wel dat de grote zaal bezet werd door tieners die het alcoholvrije feestje FRIS bezochten, terwijl de Oude Zaal bevolkt werd door voornamelijk 50 plussers. Deze laatste groep liet zich vooral bij de aangekondigde Brainbox tijdperk horen, overduidelijk een favoriete periode. Met name de versie van ‘Dark Rose’ met Ruben Hoeke en zijn zanger Lucas Pruim was van een ongekende schoonheid.
De keur aan geniale muzikanten was om te smullen in het “voorprogramma”. Nieuwkomer Leif de Leeuw liet zien waarom hij zo’n geliefde bluesgitarist is, maar wat te denken van Eelco Gelling (Cuby & The Blizzards), Benjamin Herman, Susana Raya, Bert Heerink, bluesgitarist Johnny Laporte en Vedran Mircetic (De Staat). Zelfs zonder Thijs van Leer werd de periode van Focus moeiteloos vertolkt.
De Meester
Het eerste gedeelte van de set zou van oorsprong een uur duren, maar door het zichtbare spelplezier werden de solo’s steeds vaker verlengd tot epische hoogtepuntjes. Na een korte pauze van een half uur werd het eindelijk tijd voor de jarige job om zijn kunnen te vertonen. Een schitterend intro van de New Cool Collective gaf het startsein tot een minutenlange gitaarsolo van meester Jan. Met de souplesse van een jonge hond vliegen de stramme vingers moeiteloos over de fretten. Voor beginnende gitaristen is het laten groeien van de vierkante centimeter baardgroei onder de kin, het meest haalbare om in de buurt van Akkerman te komen.
Ook Jan Akkerman herkent talent en is hij niet bang om “out-of-the-box” te denken. De versie van ‘Streetwalker’ werd aan de ene kant begeleid door generatiegenoot Hans Dulfer, maar aan de andere kant kreeg het een bijzondere wending door de toevoeging van Brown Hill. Het mooie soulgeluid van Patrick Pierau, met een eigentijds hiphop sausje, smolt geruisloos over in de blues van Jan Akkerman.
Na ruim drie uur van Nederlandse topmuziek was het tijd om de garderobe op te zoeken onder genot van de muziek uit de grote zaal. Terwijl Lil’ Kleine de tieners in de grote zaal probeerde te vermaken, waren de bezoekers van de kleine zaal moe maar voldaan. Jan Akkerman kreeg het eerbetoon wat hij verdient. Hoewel hij al de deftige leeftijd van zeventig is gepasseerd, oogt hij nog steeds fruitiger dan menig tiener uit de grote zaal. Een gemiste kans voor het affiche van de avond: FRIS en fruitig.
Foto’s: Armand Hoogland
Meer foto’s op onze Facebookpagina
