Wekelijks komen er bij Maxazine vele tientallen albums binnen. Het is echter onmogelijk ze allemaal te behandelen, vandaar dat we een aantal albums uit de lijst hebben genomen en hieronder kort bespreken.
Fleddy Melculy – Helgië
Na een snelle EP eerder dit jaar, komt Fleddy Melculy nu met hun langverwachte debuutalbum. ‘Helgië’ opent bombastisch in een stijl die wellicht aan Pink Floyd doet denken. Hoge verwachtingen, zal Fleddy zich na de EP ‘Wat de Fok?’ van eerder dit jaar plots hebben toegelegd op een meer volwassen en serieuzere vorm van metal? ‘Helgië’ behandelt in een kleine 45 minuten de meest uiteenlopende thema’s, waaronder een haat van jazz, knipperlichtjes van dure auto’s, nepvegetariërs en een ode aan Apu van de nachtshop. Je moet er maar op komen. Wat het album anders maakt dan een gemiddeld core-album is de muzikale humor, die voor de België-kenners wellicht ookwel vergeleken kan worden met die van De Clement Peerens Explosition en de Belgian Associality. En dat afgewisseld met rommelige trash als in ‘Max’ en wat humor van Tragger Hippy. Voor een band die pas begin dit jaar voor de gein bij elkaar kwam en voor een zelfde gein één nummer opnam (‘T-shirt van Metallica’) levert Fleddy Melculy wel een erg stevig en strak album af.(8/10) (Sony Music Belgium) (Door: Norman van den Wildenberg, RockMuZine.nl)
Ruben Hoeke Band – Sonic Revolver
Na vorig jaar een wijziging in de bezetting van de band te hebben doorgevoerd is met ‘Sonic Revolver’ alweer de vierde cd van de Ruben Hoeke Band uitgekomen. Gitarist Hoeke hoeft niet meer te worden voorgesteld; die heeft zijn sporen inmiddels wel verdiend.Van de dertien nummers zijn twaalf eigen composities, waarvan Ruben de muziek en Lucas de teksten schreef. De enige cover “That’s The Boogie” is ooit door vader Rob met diens Rhythm & Blues Group op de plaat gezet. Wat stijl betreft bevindt het geheel zich in de stevige rock en bluesrock. Strakke drums en bas, gierend gitaarwerk en een zanger met een geweldige strot. Met de ogen dicht luisterend waan ik mijzelf terug in zeventiger jaren, de topjaren van de stevige (blues)rock. Alles uit die tijd zit er in, stevige rockwerk, tussendoor om adem te halen een powerballad en ook horen we garage-/pubrock a la Dr. Feelgood. Vanzelfsprekend zal dit van-dik-hout-werk niet ieders smaak zijn. Maar ook die moeten toegeven dat de hele cd van een prima kwaliteit is. De fans van het stevige bluesrockwerk zouden er sowieso naar moeten luisteren. (Butler Records) (7/10) (Door: Eric Campfens, BluesZine.nl)
Ohio Players – Angel (Remastered)
Toen in 1977 het negende album van de Ohio Players uitkwam, had de funkband al een flinke carrière achter de rug. Acht albums in 18 jaar gingen ‘Angel’ voor. Nu, in 2016, wordt ‘Angel’ helemaal geremastered uitgegeven, nadat het jaren lang niet verkrijgbaar was. Het album werd in 1977 niet extreem goed ontvangen. De reden daarvoor was dat men erg hoge verwachtingen had van de band uit Ohio. Enkele grote hits en ook de albums die hiervoor waren uitgebracht waren albums die men al snel tot de klassiekers zou rekenen. Dat ‘Angel’ daardoor tegenviel lag meer aan het verwachtingspatroon dan aan het album zelf. ‘Angel’ klinkt opgepoetst zelfs na bijna 40 jaar helderder dan ooit. Wellicht is dat het enige minpuntje dat indien gezocht gevonden kan worden. De tracks bevatten exact de juiste hoeveelheid funk/soul om je zo’n 40 minuten helemaal in de 70’s te wanen. ‘Angel’ mag wellicht niet een van de beste albums zijn van de Ohio Players, als het album niet direct na de reeks van gouden en platina albums van begin jaren ’70 was uitgekomen, was dit een reïssue van een funk-klassieker met een vleugje P-funk. (8/10) (Mercury) (Door: Norman van den Wildenberg, JazzZine.nl)
