Blur maakte precies vier maanden geleden tijdens een persconferentie bekend dat ze weer terug zouden komen met een nieuw album én een show in Hyde Park Londen. Het resulteerde in het ‘Magic Whip‘ album en inmiddels flink wat extra data aan optredens wereldwijd.
Dat Blur nog steeds geliefd is bij hun trouwe fans is wel duidelijk, al viel de kaartverkoop voor het magische Hyde Park tegen. Terwijl de band in de voorgaande jaren binnen no time wisten uit te verkopen, moesten ze nu opboksen tegen de grote verkoop van de Foo Fighters in het Wembley stadion. Dat deze laatste naam hun show moest annuleren leek een pluspunt voor Blur, want uiteindelijk stond het veld van Hyde Park gewoon helemaal vol.
Het optreden van Blur werd georganiseerd door het British Summer Time festival en zo konden we dus de hele dag genieten van muziek van onder anderen The Horrors, Drenge, Teleman Metronomy en nog veel meer. Mooie namen, maar uiteraard kwamen de meeste mensen vandaag voor het magische optreden van Blur. Met een nieuw album op zak en een wat andere sound is dit ook de reden dat veel fans van over de wereld zijn overgevlogen om dit nog één keer mee te maken. Er staan dan ook fans uit landen als Japan, Mexico, Italie en Chili vooraan aan het hek geplakt.
Als de show van Blur begint zien we iets geheel nieuws. Blur, die normaal niet echt uitpakt met atributen op het podium, heeft voor deze show de hele poppenkast leeggehaald. Zo hangen er drie grote discoballen gehuld in het logo van hun ‘Magic Whip’ album, is er een 3D scherm dat het podium rondom met beelden vult, staan er met neon verlichte ijsjes op het podium en is er zelfs een echte ijscowagen aanwezig.
Blur in Disneyland
Tijdens het intro lijken we ons even te bevinden in Disneyland; Het zoetsappige kinder-riedeltje geeft de ijscoman tijd om wat ijsjes ter plaatse te maken. Als de mannen van Blur opkomen worden deze vers gedraaide ijsjes door Damon uitgedeeld aan mensen op de voorste rijen in het publiek. Een waanzinnige en unieke opening is gezet en nu zijn we benieuwd naar de muziek.
De opener’s ‘Go Out’ en ‘Lonesome Street’ worden afgewisseld met klassiekers als ‘There’s No Other Way’, ‘Badhead’ en ‘Coffee & TV’. Deze nummers worden heel goed ontvangen door het publiek en ook de nieuwe nummers kunnen de mensen al meezingen (al is het “Oh oh oh oh” uiteraard door iedereen wel snel op te pikken). De muzikale opening is gezet en direct valt er al een stuk in de setlist met de wat rustige nummers. Zo worden ‘Out of Time’, het nieuwe ‘Thought I Was A Spaceman’, ‘Beetlebum’, ‘Trimm Trabb’ en het vrij onbekende ‘He Thought Of Cars’ gespeeld en het valt op dat het publiek wat indut. Ook als het begint te regenen merk je dat veel mensen wachten op de meezingers en springers.
Als er vooraan in het publiek een kleine pit ontstaat, geeft Damon aan dat het volgende nummer voor hen is. Als daarna ‘I Broadcast’ wordt ingestart gaat het dan ook helemaal los. Hier zat het publiek op te wachten, een beetje pit in de setlist en ook met ‘Trouble In The Message Centre’ maken de mannen het publiek tevreden. Als ‘Tender’ wordt ingestart begint direct de sing a long en hoeft gitarist Graham eigenlijk zelf niet meer te zingen. Dit nummer, dat uren door kan gaan, lijkt wel de echte sfeermaker van de avond en we worden zelfs blij van het kleine buitje wat alwéér over ons heen komt. Damon probeert de wolken weg te blazen, maar is tevergeefs bezig, de zon die we achter ons langzaam zien ondergaan krijgt niet de kans om door te breken. En als de zon ons niet kan opvrolijken dan moeten dat de enorme gele strandballen met smileys het maar doen.
Blauwe plekken
De volgende knaller komt, als Damon zijn goede vriend Phil Daniels aankondigt. Het publiek onthaalt hem met een luide “Oi”. Een tweede ronde ijsjes wordt uitgedeeld aan de voorste rij en dan breekt ‘Parklife’ los. Het nummer dat symbolisch geschreven is voor Hyde Park laat ons de graspollen onder onze voeten omtoveren in lichte modder. Het gezellige ‘Ong Ong’ volgt en als daarna de eerste drum-tunes worden gestart door drummer Dave Rowntree begint het publiek al keihard “Woohoo” te schreeuwen. Ja we zijn aangebroken aan ‘Song2’, het meest uitbundige nummer van de setlist. Het nummer duurt gelukkig ook maar 1,5 minuut en dat bespaart het publiek een hoop blauwe plekken.
‘To The End’ en ‘This Is A Low’ zijn mooie afsluiters van de set, alvorens de mannen het podium verlaten. Als zij even rust nemen wordt het publiek vermaakt door de crewleden die de verkleed in kostuums van Blur’s ‘Ong Ong’-videoclip hebben aangetrokken. De beruchte pakken zorgen voor een grote hilariteit en het publiek is druk in discussie of het de bandleden zelf zijn in de pakken of niet. Als Blur terugkomt voor hun toegift krijgen we de verrassende track ‘Stereotypes’ te horen, een nummer dat ze niet vaak live spelen en velen hadden dan ook ‘Country House’ verwacht. ‘Girls & Boys’ volgt, ‘For Tomorrow’ en de trouwe afsluiter ‘Universal’ laat het veld van Hyde Park in extase achter.
Mensen die elkaar niet kennen, maar omarmt meezongen of een traan lieten, dat is toch wel het mooiste wat deze Britpoppers bij hun fans hebben kunnen losmaken. De verwachtingen van deze comeback show waren hoog, maar Blur heeft het absoluut waargemaakt. Een technisch hoogstandje, goede nieuwe songs en een waanzinnige sfeer.
Foto’s (c) Stephanie Free, Maxazine.nl
