In welke vinyl-archieven ga je spitten na jaren met een “access all areas” pasje bij Blue Note te hebben gesnuffeld? Voor DJ Maestro luidde het antwoord: “Bethlehem Records”, het met uitzondering van jazz puristen voor velen haast vergeten New Yorkse label uit 1953, opgericht door de Zwitserse immigrant Gus Wildi.
Het is ondoenlijk om alle grote namen uit de periode 1950-1960 te noemen, maar een bekend gegeven is dat velen in een door platenbazen bedacht keurslijf werden geperst waardoor hun persoonlijke creativiteit vaak uitsluitend op live podia te beluisteren was. Wildi zag hier terecht een gat in de markt en besloot van Bethlehem Records een broedplek voor creativiteit te maken. Dat kon alleen door de artistieke inbreng voornamelijk aan de artiesten zelf te laten, en ook aan de slag te gaan met het ontwerpen van kunstzinnige platenhoezen. Ondanks de kleine omvang van het label vonden namen als Nina Simone, Carmen McRae, Chris Connor en Mel Tormé er een thuis.
In zekere zin kun je dus stellen dat DJ Maestro toegang kreeg tot het Kytopia van de zestiger jaren, en dat is te horen op “Bethlehem Blends by DJ Maestro: Day & Night”. Op geen enkel moment klinkt het commercieel, met een enkele uitzondering als “My baby just cares for me”, maar dat is dan ook een evergreen geworden. De ervaring die is opgedaan met de platina reeks “Blue Note Trip” die Maestro op zijn naam heeft staan is ook hier aangewend. Alle nummers zijn mooi aan elkaar gemixed met een perfect gevoel voor naadloze overgang qua melodie, ritme en instrumenten; ik heb nergens contrasten kunnen ontdekken die zouden kunnen duiden op verveling. Maar dat is dan ook haast onmogelijk met het aanbod van Bethlehem: de tracks zijn overwegend juweeltjes, “hand picked” door de Meester zelf.
Dat artistieke vrijheden kunnen leiden tot historische opnames blijkt wel uit deel 1, ‘Day’. De haast gypsy-achtige viool in Ellington’s ‘I can’t get started with you’, de aanstekelijke opening en flamboyante teksten (niet des tijds!) van Audrey Morris’ ‘How ‘dja like to love me’, de multi-instrumentale solo’s in ’Tip toe gently’ van Carmen McRae, een Mel Tormé (kent u die naam nog, uit ’Night Court’?) die verrassend voorbij komt; het is teveel om op te noemen. Minpunten? Ja, hoewel subjectief natuurlijk, maar de versie van ‘Have you met Miss Jones?’ van het Pat Moran Quartet kon mij niet zo bekoren. Omdat er bij Bethlehem vooral West coast ‘Cool Jazz’ en East coast ‘Bop’ werd opgenomen is ‘Day’ een samensmelting van vrolijk, smooth en easy listening geworden.
Het tweede deel, ‘Night’, heb ik bewust pas ’s avonds laat aangeslingerd omdat ik weet dat Maestro in zijn Blue Note trips ook dìe kaart heel goed uitspeelde: jazz for every occasion, any time of day. En inderdaad: met Rufus Smith en Charlie Shavers worden we zacht in slaap gewiegd, maar bij Chris Connor’s ‘The thrill is gone’ eisen de vocalen weer aandacht op welke beloond word door een heerlijke trompetsound op ‘I’m getting sentimental over you’ van Conte Candoli. Bob Dorough’s vertellingen uit 1955 over Charlie Parker’s ’Yardbird Suite’ zijn verfrissend en vermakelijk, hoewel hij het schreef als een eerbetoon na Bird’s dood in datzelfde jaar. Met Azie Mortimer’s ‘Whisper not’ swingen we vervolgens verder. In slaap vallen is echt onmogelijk daarna, met als hoogtepunt ‘The crickets sing’ van het Dee Felice Trio. Het einde van ‘Night’ is een briljante keuze vind ik: ‘Central Park Blues’, met Nina Simone zangloos achter de piano. Naar verluid werd dit nummer in een enkele take opgenomen, een haastklus, omdat de studio nog één nummer nodig had. Simone liet zich inspireren door een verblijf eerder die dag in Central Park, en dit vloeide uit haar vingers.. Gaaf!
Martijn Barkhuis (DJ Maestro’s echte naam) heeft iets héél moois afgeleverd met ‘Bethlehem Blends’. Net zoals de Blue Note Trip serie is deze plaat niet voor iedereen, maar het is wèl weer een album dat bruggen kan slaan tussen jazz liefhebbers die er vergeten juweeltjes op ontdekken, en mensen die gewoon op zoek zijn naar wat ‘chill tunes’ voor feestjes of thuis en misschien op die manier ook jazz wat gaan ontdekken en waarderen. De recensie mp3’s waren leuk, maar papa wil deze toch echt op vinyl! (8/10) (Bethlehem Records via V2 Records)
