Festyland wordt alweer voor de zevende keer georganiseerd in Volkel als afsluiting van het festivalseizoen. Dit jaar voor het eerst op het terrein van recreatiepark Hemelrijk. De organisatie heeft het terrein omgetoverd in een sfeervol tentendorp met gevarieerde eettentjes, kermisattracties, maar vooral muziektenten met elk hun eigen sfeer en programmering.
De programmering van Festyland biedt een staalkaart van de festivalfavorieten van het (bijna) afgelopen seizoen. Zo staan op vrijdag Jett Rebel, de Staat, Navarone en Birth of Joy op het podium. Op zaterdag komen we Kensington, Typhoon en Kovacs tegen. Natuurlijk zien we ook BZB als festival huisband op beiden dagen wel ergens op een podium verschijnen.
Met Jett Rebel hebben we in Nederland weer een artiest van kaliber op het podium staan, met slechts 1 album op zak heeft deze multi-instrumentalist, zanger en componist al zo’n beetje alle popprijzen die er in Nederland te vergeven zijn gewonnen. Niet voor niets word Jelte Steven Tuinstra, zoals Jett Rebel in het dagelijks gebruik genoemd wordt, met Prince vergeleken. Hij heeft het allemaal: muzikaliteit, een soepele stem en een sexy uitstraling waar je U tegen zegt. Nergens komt dat zo goed tot uiting als op het podium.
Jett Rebel’s band is uitstekend, maar alles op het podium draait om de kleine baas; het is duidelijk Jelte die de lakens uitdeelt, hij geeft aan wanneer er versneld of juist ingehouden moet worden en hij neemt het voortouw bij de soms uitgebreide funky jams. Het publiek zingt massaal mee als de hits ‘Louise’ en ‘Tonight’ in geïnspireerde uitvoeringen worden gebracht.
Birth of Joy, de band die voortkomt uit de Herman Brood academie, heeft in haar nog jonge bestaan al heel wat podiumuren in de benen. Het trio orgelrockers heeft eerder dit jaar een uitstekend album ‘Prisoner’ uitgebracht en daarna uitgebreid in binnen- en buitenland getoerd.
Zanger/gitarist Kevin, orgelman Gertjan en drummer Bob spelen een sterke, muzikale set in een nog matig gevulde 3FM serious talent tent. De band is door het vele toeren duidelijk perfect op elkaar ingespeeld en vooral de een-tweetjes tussen de gitaar en het Hammond orgel zijn vaak prachtig. Hoogtepunt van de set is wat mij betreft ‘Three Day Road’ met zijn prachtige dynamiek tussen zacht en steenhard. Jammer genoeg heb ik niet het hele optreden kunnen volgen, want in de Festyland Akoestisch tent staat Navarone alweer te springen om op te treden.
Navarone heeft dit voorjaar ook een nieuw album uitgebracht, ‘Vim and Vigor’, waarop de band haar muzikale horizon duidelijk heeft verbreed. De typisch jaren 70 rock van het eerste album is aangevuld met invloeden uit de grunge en de filmmuziek.
Het akoestische optreden van Navarone wordt geteisterd door technische problemen, van een gebroken microfoonkabel, uitvallend licht tot onduidelijke monitorspeakers. Toch slaat de band er zich dapper doorheen, terwijl nog niet alle monitors goed ingeregeld zijn zegt gitarist Roman: “fuck it, we gaan gewoon spelen en dan zien we het wel”. Als een band alleen met een elektrische bas, twee akoestische gitaren en een samabal als percussie speelt en op nog geen 200 meter staat de danstent, dan kun je er op wachten dat de bassen uit de danstent regelmatig die van de band overstemmen. Het is dan ook duidelijk hard werken op het podium, de heren kunnen soms zichzelf en elkaar nauwelijks horen, zo geeft gitarist Kees na de show dan ook aan. Toch weten ze er een feestje van te maken, en met hun enthousiasme en met behulp van het publiek wordt het toch een memorabel optreden. Als het licht uitvalt, wordt het podium sfeervol verlicht door een groot aantal telefoonlampjes uit het publiek.
Wanneer Navarone akoestisch speelt valt pas echt op hoe goed de liedjes zijn, die blijven prima overeind ook zonder de gitaarmuren die Roman en Kees normaal opbouwen, de band leunt gewoon wat meer op de geweldige strot van Merijn. Hoogtepunten van de show zijn het sinister gespeelde ‘Highland Bull’ en ‘Leave’, met subtiele koortjes en het massale klappen van het publiek. De band heeft zichtbaar plezier op het podium, maar ziet het akoestische uitstapje als voorspel voor de full power show later op de 3fm stage.
Zanger Merijn van Haren van Navarone is dan nog niet klaar, samen met partner in crime Robin Borneman (Dearworld) vormt hij het akoestische duo Rex Pharao. Twee Geweldige zangers samen op het podium, dat belooft wat.
Ook de Rex Pharao’s hebben te lijden onder de behoorlijk opdringerige beats uit de naburige danstent, echter ze laten zich er niet door van de wijs brengen en maken er een geweldige show van. Het is een genot Robin en Merijn op het podium bezig te zien, twee powervoices die elkaar de ruimte laten, maar ook prachtig samen tweestemmig zingen. Hoogtepunt van de show is het geweldige ‘The Letter’ van the Box Tops, waarin alles samenvalt: gitaren, stemmen, koortjes en het enthousiasme van de mannen op het podium.
In de inmiddels behoorlijk volle 3fm tent staat de Staat op het podium. De Staat is op haar laatste album I_Con een nieuwe weg ingeslagen en electronica hebben een meer prominente plaats ingenomen tussen de al vertrouwde gitaren, bas en drums. De nummers zijn daardoor toegankelijker geworden, zonder de power en de inventiviteit te verliezen die de Staat kenmerkt. Dit blijkt ook op Festyland, wat een power en zelfverzekerdheid straalt de Staat uit op het podium! Torre Florin, zanger en gitarist van de band is het absolute middelpunt, maar drummer Tim van Delft is de echte motor van de band, de drums vormen de basis van alle nummers van de Staat en Tim legt snoeistrak de meest complexe ritmes neer zodat de rest van de band het liedje in kan kleuren.
De Staat waagt zich zelfs aan een cover van een dance track ‘Talk Dirty To Me’ van Jason Derulo met een rapsolo van muzikale duizendpoot Rocco. Maar het absolute hoogtepunt van de show is toch het afsluitende ‘Witchdocter’ wat door Torre word aangekondigd als ‘Alles mag stuk’, dansbaarheid, muzikaliteit en gekte komen samen in dit nummer. Het publiek voelt dit en de hele 3fm tent staat mee te springen en voor het podium ontstaat zelfs een voorzichtige moshpit.
Op de Jupiler stage staan inmiddels the Memphis Maniacs, de koningen van de mashups, schijnbaar moeiteloos vervlechten ze the Beatles, AC/DC en Run DMC in één liedjeen weten dan ook nog met een geweldige podiumact het publiek te bespelen. Overal waar de Maniacs spelen is het feest, of dat nu een club als de Effenaar is, of het hoofdpodium van de Zwarte Cross, het hele publiek gaat voor de bijl. Ook op Festyland is het weer raak, overal in het publiek zie je mensen samen dansen en meebrullen. Als de band vraagt om springen of klappen beweegt de hele Jupiler tent mee, een prachtig feest!
De 3fm tent wordt op vrijdagavond afgesloten door Navarone, voor zanger Merijn al zijn derde optreden van de avond, en het feest is nog niet op, op zondag op het Heerlijk Hemelrijk festival treden Merijn en Kees samen met ex-Krezip leden op in een Queen tribute.
Navarone is zojuist haar nieuwe clubtour begonnen en heeft haar eigen lichtshow ook meegenomen naar Festyland. De band heeft een nieuwe show voor de clubtour en daar mogen wij van meegenieten, ze openen met een ziedende uitvoering van ‘Highland Bull’ waarin de rol van de ritmesectie, gevormd door Bram en Robin, nog belangrijker geworden is. De nummers van de nieuwe plaat zijn duidelijk meer uitgekristalliseerd, zodat bijvoorbeeld ‘Leave’ ineens een heel ander intro krijgt dan op de plaat. ‘Indigo Blue’, technisch toch een van de lastigste nummers, krijgt een zinderende uitvoering. De band heeft er duidelijk zin en straalt enthousiasme en zelfverzekerdheid uit.
Hoogtepunt van de show is het afsluitende ‘Black and Blue’ waarin Roman en Kees een geweldig gitaarduel uitvechten en waarbij ook het publiek volledig uit haar dak gaat.
Festyland is een prachtig, sfeervol en gezellig festival. Het fantastische weer dit jaar helpt daar natuurlijk aan mee. De verschillende tenten zijn prachtig aangekleed en hebben elk hun eigen sfeer. Het is op vrijdagavond gezellig druk, maar nergens heb je last van rijen of gedrang. Ik houd het tweede weekend van oktober in 2015 alvast vrij voor de volgende editie.
foto’s: Kim Balster/Maxazine
