Breda Barst 2014 dag 2 (Stadspark Valkenberg – Breda, 21-9-2014)

Breda Barst, het gratis toegankelijke pop- en theaterfestival in stadspark Valkenberg wordt dit jaar alweer voor de 19e keer georganiseerd. De line-up is een mix van gearriveerde artiesten en opkomend talent. Zo staan op zaterdag Arno (Hintjens), de zanger van het legendarische TC Matic en Dotan op het podium. Op zondag zijn de hoofdacts de opkomende muzikale alleskunner Jett Rebel en de rockveteranen van Therapy? Het park met zijn prachtige oude bomen biedt een prachtig decor voor een gezellig feest, zeker met het prachtige nazomerweer van deze zondag.

Gingerpig is de band van zanger-gitarist Boudewijn Bonebakker, bassist Stef Gubbels en drummer Maarten Poirters. Boudewijn kennen we ook als ex-gitarist van Gorefest. Het is voor de band al de derde keer dat ze op Breda Barst staan. Voor het Breda Barst podium heeft zich rond half 3 al een kleine menigte gevormd om de mannen van Gingerpig in actie te zien. Als de band het podium betreedt ogen de mannen nog een beetje vermoeid, ze hebben ongeveer de hele nacht in de auto gezeten om terug te keren van het Reeperbahn Festival in Hamburg. Met een licht ironisch: “Wat is het nog vroeg hè?, zullen we er maar een kopje koffie bij serveren, of doen we gewoon of het al nacht is” breekt Boudewijn het ijs en wordt er afgetrapt met het stevig rockende ‘Run’ van hun meest recente album ‘Hidden From View’. Zogenoemde Monsterhit ‘Dangling Man’ passeert al snel de revue in een zinderende uitvoering.

Ondanks de vermoeidheid en het vroege uur klinkt de band gretig en strak. Boudewijn Bonebakker laat in strakke riffs en soms ziedende solo’s zien dat hij een geweldige gitarist is. Boudewijn kondigt aan dat de band een nieuw album op gaat nemen, dat volgens plan in februari 2015 uit zal komen. We kunnen op Breda Barst al kennis maken met de titeltrack ‘Ghost On The Highway’, dat voor mij samen met ‘Dangling Man’ een van de hoogtepunten van de show is.

Flip en de Noormannen is de band van Flip Noorman, de speelman met het gescheurde gezicht. Het plotseling opkomen van de aandoening Bellse Parese zorgde ervoor dat zijn gezicht van het ene op het andere moment een tweedeling kende: de linkerkant was door een ontstoken zenuw tijdelijk verlamd geraakt en weigerde nog langer te doen wat van hem gevraagd werd, terwijl de rechterkant nog braaf in de pas liep. Deze tweedeling gaat ook zeker op voor de muziek van zijn band. Als een ware slavendrijver jaagt Flip de luisteraar door zijn wereld waarin Boudewijn de Groot en Tom Waits een vreemd soort huwelijk aan zijn gegaan.

Flip en de Noormannen bestaat live uit zanger/gitarist/banjoman Flip, een drummer, een bassist, een gitarist, een keyboard speler en een saxofonist/percussiespeler. Op het podium vinden we enige typische percussie-instrumenten, zoals een uitlaat die zo onder een Golfje GTI vandaan getrokken lijkt en een campingpan met een roestige ketting. Met name in de onstuimige liedjes blijkt het geweldige taalgevoel en het gevoel voor humor van Flip, hoogtepunten daarvan zijn wat mij betreft ‘Ik ben al oud, waarschijnlijk zie je op elke steen mijn naam al staan’ en ‘Wie een koe bij de horens vat kan haar niet meer melken’. Humor en onstuimigheid worden afgewisseld met prachtige gevoelige liedjes, veelal solo door Flip gezongen.

The Rifles zijn afkomstig uit Londen en opgericht in 2003. De band maakt het soort garagerock dat alleen maar uit Engeland kan komen, in de stijl van the Jam en the Kooks. De band heeft geen uitgesproken hits in Nederland en heeft ook nauwelijks airplay op de Nederlandse radio. Toch heeft de band ook in Nederland een behoorlijke schare aan fans, getuige de behoorlijk grote groep mensen die de teksten woordelijk meezingen. Het optreden van the Rifles is verlaat omdat de bassist een trein gemist heeft en een taxi heeft moeten nemen die tot overmaat van ramp ook nog eens fout rijdt. Eenmaal op het podium valt daar weinig meer van te merken. De band heeft er zin en dat merkt het publiek, we zijn getuige van een energieke show. Hoogtepunten van de show zijn ‘Peace & Quiet’ en afsluiter ‘Romeo and Julie’.

Green Lizard staat dit jaar, net als Gingerpig, al voor de derde keer op het podium van Breda Barst. De band is al in 1994 in Tilburg opgericht, maar werd in 2008 opgeheven na het afscheid van bassist Onverwagt (what’s in a name). In 2012 kondigde Green Lizard een herstart aan en eerder dit jaar verscheen er een EP met 5 nieuwe nummers. Zanger Willy verovert de sympathie van het publiek met “Kunnen jullie allemaal even juichen en je handen in de lucht steken, dan krijg ik een klein beetje het gevoel dat Jett Rebel straks hier heeft”. Green Lizard speelt een strakke, overtuigende set. Met name zanger Willy laat regelmatig horen zeer goed bij stem te zijn. Hoogtepunten van de show zijn ‘Walk on Water’ en de nog titelloze afsluiter “we noemen het liedje ‘Staccato’ omdat het zo lekker rolt”.

Hallo Venray, de veteranen uit Den Haag, hebben inmiddels al 13 albums op hun naam staan en gaan gestaag door met hun indierock die het midden houdt tussen the Velvet Underground, the Beatles en Neil Young. Tijdens Breda Barst staat Hallo Venray op het Amstel podium en speelt een gedreven set voor een al wat ouder publiek, wat vaak woordelijk de poëtische teksten meezingt.

Jett Rebel is één van de hoofdacts van de zondag van Breda Barst. Meteen als Green Lizard het podium verlaat worden de plaatsen direct voor het podium ingenomen door vooral jonge meisjes die niets van de show willen missen. Jelte Tuinstra, aka Jett Rebel is pas 23 jaar oud en wordt al vergeleken met Prince en David Bowie. Hij nam dan ook alle instrumenten op zijn EP’s ‘Venus’ en ‘Mars’ voor zijn rekening en heeft in het afgelopen jaar 2 3FM awards en een Edison ontvangen.

Op Breda Barst laat Jelte zien dat de vergelijking met Prince niet uit de lucht gegrepen is. Jett Rebel is een baasje op het podium, maar wel een leuke. Muzikaal weet hij met z’n band een opwindende mix van gladde soul, dampende funk en rock neer te zetten met Jelte als stralend middelpunt, het ene moment kroelend rond de achtergrondzangeressen, het volgende moment in een heftig gitaarduel met de gitarist van zijn band. Het publiek doet dolenthousiast mee, vooral bij de hits ‘Louise’, ‘Tonight’ en ‘Sleepovers’ die in uitgesponnen versies voorbij komen.

De tent van de Spaanse Kraag is behoorlijk vol voor Psycho 44, een electronische stoner rock band uit Belgie. De band blinkt uit in geniale songtitels. Wat denk je van ‘Dance MTHRFCKR’ of ‘All My Demons Have Distortion’. Energie en overtuiging zijn de sleutelwoorden voor het optreden van Psycho 44 op Breda Barst, al tijdens het eerste nummer slaat de energie van het podium over op het publiek en verandert vrijwel de hele tent in één grote moshpit.

Therapy? Is één van die rockbands die er altijd geweest lijken te zijn. Het grootste succes had de band in de jaren 90 met platen als ‘Troublegum’ en ‘Infernal Love’, maar Andy Cairns en companen zijn nooit opgehouden met platen maken en vooral optreden. Het blijft een fenomeen om de band live bezig te zien: Er zijn weinig artiesten die zo’n feest kunnen bouwen samen met het publiek met zulke zwartgallige nummers. Op Breda Barst wordt het publiek getrakteerd op een soort best-of show van Therapy?, vrijwel alle min-of-meer grote hits van de band passeren de revue. ‘Infernal Love’,

‘Screamager’, ‘Teethgrinder’, ‘Die Laughing’ opgedragen aan Robin Williams, live favoriet ‘James Joyce is Fucking my Sister’ en de Joy Division cover ‘Isolation’ maar ook een van mijn favorieten ‘A Moment of Clarity’ worden in gedreven uitvoeringen op het publiek afgevuurd. Het hoogtepunt van de avond begint met het moment dat er 13 cellisten het podium betreden en zanger Andy (in Hüsker Du t-shirt) Therapy’s grootste hit ‘Diane’ samen met de cello’s in een bloedstollend mooie uitvoering brengt.

Breda Barst is een gezellig, relatief kleinschalig festival in de prachtige omgeving van stadspark de Valkenberg aan de rand van het stadscentrum. Met zijn eigenzinnige, gevarieerde programmering is er voor een breed publiek wel iets te genieten. Ik hou in ieder geval het derde weekend van september 2015 alvast vrij.

Foto’s (c) Ariane van Ginneke