In hun 34 jarige geschiedenis maakte Bospop in het weekend van 12 en 13 juli voor de 4e keer een verhuizing mee. Het festval is door zijn uitgebalanceerde programmering uit z’n jasje gegroeid en dat was vorig jaar te merken toen men terugkeerde op het oude terrein in Boshoven. Daar was met name door de grote drukte op de zaterdag de gezelligheid, die het festival jarenlang kenmerkte, ver te zoeken. Een nieuwe, grotere plek werd gevonden op een evenemententerrein in Weert-Noord en met wederom een affiche om u tegen te zeggen zou niets een succesvolle editie in de weg moeten staan. De weergoden dachten daar helaas soms anders over.
Met The Pheromones dient zich al meteen de eerste verrassing aan, als zij drie kwartier frisse rock’ n roll over het drassige, vrijwel lege veld laten schallen. Zij openen met ‘Dangerous Games’, wat tevens de opener is van hun naamloze debuut cd die enige dagen geleden ten doop werd gehouden. Als ze hun single ‘Stranger’ spelen blijkt dat bij het gestaag groeiende publiek bekend in de oren te klinken en word al meegezongen. Zij sluiten hun verrassend goede optreden af met ‘1,2,3’, ook alweer een eigen werk van hun cd, die hierna gretig aftrek vondt. Prima optreden, prima band, om in de gaten te houden!
Bij de indeling van het nieuwe terrein is het verplaatsen van de tent (Second stage) rechts naast het hoofd podium een schot in de roos, zoals dit weekend meerdere keren zal blijken. Die is al goed gevuld met bluesrock liefhebbers als Eric Steckel met zijn band aan zijn 45 minuten speeltijd begint. Het voormalige wonderkind op de zes snaren bracht op 11 jarige leeftijd al zijn eerste album uit. Een jochie van 11 dat de blues zingt komt niet erg serieus over, maar zijn gitaarspel zegt wel wat anders. Nu, ruim 13 jaar later, zal ik voor zijn stem mijn stoel niet omdraaien, maar voor zijn gitaarspel zit ik op het puntje. Dat komt vooral tot uiting in in zijn solo’s bij twee slow-blues nummers die hij achter elkaar speelt om daarna weer flink door te rocken. Ericje is Eric geworden!
Na de rockende blues wordt het publiek voor de Main stage door Sven Hammond Soul getrakteerd op een portie rockende soul van hoog niveau. Zanger Ivan Perotti weet met zijn mannen een soepel lopende show neer te zetten dat soult, rockt, funkt en grooved dat het een lieve lust is. Er breekt zelf een waterig zonnetje door. Uiteraard worden er enkele nummers van hun laatste cd ‘ The Usual Susspects’ gespeeld en na mijn eerste kennismaking met hen op Conincx Pop 2012 kan ik alleen maar concluderen dat de band van samenstelling gekrompen is maar qua hegemonie gegroeid is.
Om een goed plaatsje vooraan in de tent te bemachtigen, ben ik genoodzaakt om Sven Hammond Soul eerder te verlaten als ik zou willen, maar de nieuwsgierigheid naar de als dé mogelijke verrassing van het festival aangekondigde Sharon Kovacs heeft de overhand. Zij pakt goed uit met een 7 koppige band (The Strangers), waaronder drie strijksters. Ook aan de entourage is met veel schemerlampjes de nodige aandacht besteed. De pas 23 jarige, kort geknipte zangeres heeft zich met een of ander dood beest getooid en oogt af en toe een beetje onzeker. Dat is met zo’n stem, die je eigenlijk niet bij zo’n meiske verwacht, en zo’n prima band achter je nergens voor nodig. Die stem ligt in mijn beleving ergens tussen Adèle en Amy Winehouse in en dat is best aangenaam. Hoewel de show af en toe een beetje voortkabbelt, doordat sommige nummers sterk op elkaar lijken, weet ze mij met de uitschieters in haar stem regelmatig te raken. Vooral ‘Till The Love Comes Out’ maakt veel indruk. Sharon Kovacs is een groei briljantje, want dat zij wel eens een hele grote kan worden, daar was bijna iedereen het wel over eens.
Buiten gekomen zijn inmiddels alle regenjassen verdwenen en is het al erg druk voor de Mainstage waar The Straits hun opwachting zullen maken. Na het vertrek van Mark Knopfler, wat tevens de doodsteek voor de Dire Straits betekende, begon jaren later toch weer het bloed te kriebelen bij de oud bandleden Allan Clark (keys) en Chris White (sax). Na een zoektocht naar muzikanten van gelijk niveau, zoals drummer Steve Ferrone (Tom Petty) werd Dire overboord gegooid en The Straits waren geboren. Zij openen met ‘Money For Nothing’ en een hele rits hits volgt. Het is zeker niet slecht , maar het Wow! -gevoel ontbreekt. The Dire Straits was dé gitaarband bij uitstek en het is vooral het sprankelende gitaarspel van Mark Knopfler dat ik hier in mis.
Het is inmiddels voedertijd en nadat ik een keuze uit de goed verzorgde eet standjes heb gemaakt spoed ik me met een goed gevulde maag weer naar de tent, want dáár gaat het voor mij gebeuren deze dag. De Heritage Blues Orchestra heb ik al eens mogen bewonderen tijdens The Southern Bluesnight in 2013 en zij staan bij mij dik aangestreepdt als de band die ik niet wilde missen. Het Orchestra is door het wegvallen van de blazers-sectie gereduceerd tot een Quintet maar daarbij is harmonicaspeler Vincent Bucher gelukkig wel van de partij.
Nadat Bill Sims met zijn dochter Chaney en Junior Mack op het podium plaats hebben genomen openen zij in close harmony met handclap de worksong ‘Go Down Hannah’, waarna ‘Get Right Church’ en het a capella ‘Level Holder’ volgen. Chaney lijkt in trance te raken bij ‘St James Infirmary’ dat door haar vader op het keyboard klassiek geopend wordt met “Für Elise”. Prachtig!Het is verbazend hoe goed deze band die normalerwijze in theaters optreed, zich op een festival gemanifesteerd. Hier zat een uniek gezelschap op het podium dat met pure blues en passie je in je hart weet te raken. Jammer genoeg voelde de man achter de lichtknoppen dit niet aan en voorzag hij hen met een lichtshow die bij een heavy metal show niet zou misstaan. Met las ogen zoeken ik en vele anderen dan ook na dit fascinerende optreden een weg naar buiten.
Venice is vandaag de koploper als het om het aantal optredens op Bospop gaat (4x), gevolgd door Bløf (3,5x). Het is voor het podium een drukte van jewelste en daaruit blijkt maar weer eens hoe Nederland Venice in de armen heeft gesloten. “The Nethererlands” is voor de Lennon family hun 2e huis en zij verkopen inmiddels ver van te voren iedere zaal uit. De zon komt ook kijken hoe zij openen met ‘Weight Has Been Lifted’, niet de meest voor de hand liggende opening. Als snel volgt het meer bekendere up tempo werk maar ook ‘Baby’s Calling’, met die ongeëvenaarde gitaarsolo van Michael Lennon, een van de weinigen die vandaag op sandalen loopt. Dat een band een heel veld stil krijgt maak je maar zelden mee, maar Venice lukt met het in close harmony gezongen ‘Family Tree’. Als uitsmijter een medley met o.a. persiflages van Joe Cocker (Mark Lennon)- ‘Feelin’ Allright en blijkt Kip Lennon een goede stand-in voor Mick Jagger met ‘You Can Allways Get What You Want’. Het einde van een perfecte show die misschien nog wel eens navolging zal vinden.
The Alarm blijkt ook al slachtoffer van de crisis te zijn en bestaat -in dit geval op Bospop- alleen nog maar uit Mike Peters. ‘He likes to travel light’ want waarom zou je een band meenemen als je met een geluidsband ook goed uit de voeten kan. Verder begeleid hij zichzelf op gitaar en mondharmonica. Hij doet dat zeer geroutineerd en in zijn set komen veel aha momenten voorbij zoals met ‘Where Were You Hiding When The Storm Broke’. Als afsluiter natuurlijk ’68 Guns’, de eigenlijk enigste hit van de band, die alweer uit 1983 dateert. Ver weg van de kust, die zij zo graag bezingen, voelt Bospop voor Bløf ook als thuis komen. Zij gaan er meteen lekker tegen aan en laten horen dat zij wel degelijk rocken kunnen. Als Paskal Jacobsen vol enthousiasme roept dat ze er op en overheen gaan omdat het toch de laatste show voor hun vakantie is, houd ik mijn hart vast. Bij hun Bospop debuut in 2003 was hij ook zo blij en dat resulteerde na ca 20 minuten in gescheurde enkelbanden. Met het concert van vandaag erbij staat de teller dus op 3,5 optredens.
Vandaag gaat gelukkig alles goed! Het zijn vooral de up-tempo nummers als ‘Blauwe Ruis’ en ‘Alles Is Liefde’ die het hardst worden meegezongen. ‘Holiday In Spain’ is de eerste van de drie ingecalculeerde toegiften en als laatste volgt hét hoogtepunt van de dag! Hun eerbetoon aan Thé Lau met ‘Iedereen Is Van De Wereld’ raakt iedereen en het publiek zingt nog lang hartstochtelijk door als de band het podium al heeft verlaten. Kippenvel! Een prachtig en emotioneel eerbetoon aan een sterk onderschatte artiest, die nu pas de aandacht krijgt die hij altijd al verdiend heeft!
Met de Fun Lovin’ Criminals komen de liefhebbers van een mix uit Rap, Hip Hop, Funk, Rock en Jazz volledig aan hun trekken. Het is het handelsmerlk van FLC waarmee ze al jaren de wereld overtrekken en nu met hun ‘The Bong Remains The Same Tour’voor de derde keer Bospop aandoen. De tent binnen no time op de kop te zetten, dat is de New Yorkers wel toevertrouwd. Die tent lijkt te ontploffen als ‘Scooby Snacks’ wordt ingezet. FLC is duidelijk een band (trio) die het niet nodig heeft om te vragen waar de handjes zijn, die zijn er al de hele tijd!
Aan de Simple Minds de eer om de eerste dag af te sluiten en zij doen als headliner wat van hen verwacht wordt. Na de bombastische intro van ‘Waterfront, volgt een soort greatist hits show en komen nummers als ‘Promised You A Miracle’, ‘Imagination’, ‘Don’t You Forget About Me’, ‘Alive And Kicking’ en vul verder maar in, voorbij. Dit tot groot genoegen van het publiek want dit is waarvoor ze gekomen zijn. Een grandioze afsluiter van de eerste dag.(Wordt vervolgd).
Foto’s (c) Ed Hul
