De Europese toernee van de Amerikaanse band Drive By Truckers begon nog geen week geleden in Dublin. Na Dublin op zaterdag en Glasgow op zondag volgden optredens in Manchester op maandag en Londen op dinsdag. Gisteren stonden de heren op het podium in het Amsterdamse Paradiso en vandaag in Antwerpen. In een tempo zoals Amerika het al ruim vijftien jaar gewend is trekt de band deze week ook in Europa van stad naar stad. In maart verscheen ‘English Oceans’, het tiende studio album van de Amerikaanse kilometervreters. Een lekkernij voor liefhebbers van alternatieve Amerikaanse country rock met indringend, vet gitaarwerk, gevoelige snaren en meeslepende ballads. Net als de voorgaande platen wederom een meesterwerk met dertien afwisselende nummers. Dertien anekdotes en levenslessen wel te verstaan. Want de liedjes van voormannen en oprichters Patterson Hood en Mike Cooley gaan altijd ergens over. Over de buurman, een neef, een leugen, een opa, een straat, een dronken schoolmeester, een dorpsgek, een ongeluk, de laatste buurtroddel, de kapper, een lokale veldwachter, een moordenaar, vermiste zwervers, vliegende vaders. Over iemand dus. Het voortdurend optreden, delen van levenslessen en toch ook wel de tekeningen op de CD hoezen heeft Drive By Truckers inmiddels het imago van cultband opgeleverd. Wie veel reist, zoals Drive By Truckers, heeft altijd wel een verhaal te vertellen. Geen dag en geen setlist is bij Drive By Truckers hetzelfde. Kom daar maar eens om.
Paradiso
In een vol Paradiso zien en horen we veel nummers uit het inmiddels rijke assortiment maar uiteraard ook veel werk van ‘English Oceans’ zoals ‘Shit Shot Counts’ en ‘When he’s gone’ ‘Till He’s Dead or Rises’en – in de toegift- ‘Natural Light’ . Maar vanavond bezwijken de verhalen en verliezen de snaren aan gevoeligheid– anders dan op de platen en in de studio- onder een brei van (gitaar)geluid. Als toetsenist Jay Gonzales zo nu en dan ook zijn gitaar pakt zie ik vier gitaristen op een rij maar hoor ik te weinig Drive By Truckers. Wat hoor ik eigenlijk nog wel? Overdaad schaadt vanavond in Paradiso. Twee tandjes zachter en we hebben een andere wedstrijd, zo spookt voortdurend door mijn hoofd als ik mij verplaats van de linker- naar de rechterzijde van het podium en van balkon naar het nog hogere balkon. Zonde. Want het geluid in Paradiso is doorgaans prima. Meer dan dat zelfs. Hood, Cooley en bandleden Matt Patton (bas), Brad Morgan (drums) en Jay Gonzales weten het optreden uiteindelijk met hun enthousiasme en overtuiging nog wel naar een ruime voldoende te tillen maar er had zoveel meer in gezeten. Toch ben ik er een volgende keer gewoon weer bij. Want hoe je ook draait of keert, de optredens van Drive By Truckers maken indruk. In meerdere opzichten. Wie de komende zomer door Amerika reist, komt ze vast nog wel tegen. De Truckers toeren in juni en juli gewoon weer verder door Amerika. Van Florida tot New York en Canada. De Truckers laten je niet meer los.
Foto’s (c) Frank Dijkgraaf/Maxazine
