Cross-linx in de Doelen Rotterdam, dat is voor mij de eerste keer. De vorige keren was ik steeds in Utrecht. Bij binnenkomst valt me meteen de mooie, warme uitstraling van De Doelen op en veel mogelijkheden biedt qua ruimtes. Via de roltrap ga ik naar de eerste verdieping, waar twee van de vier zalen zijn. Dan via een apart roltrappenhuis met uitzicht op het nieuwe centraal station naar de andere twee zalen. In de Willem Burger foyer draait een dj, er staan zes mensen met gekleurde bouwhelmen op, voor elke music mining een andere kleur. Music mining is de randprogrammering met bands op onverwachte plekken. In de kelder bijvoorbeeld, te bereiken via de dienstlift, waar ik Garrett Mendelow achter een drumstel aantref tussen de tafels en pallets. Mendelow speelt een drumset compleet gewijd aan componist en drummer Glenn Kotche van de Amerikaanse indie rockband Wilco.
De 22-koppige orkest philhamonie zuidnederland begeleidt zowel Olafur Arnalds als José González, en vier van hen spelen nog samen met liedjes- en beeldkunstenaar Tim Fite. Bij Olafur Arnalds is het publiek muisstil. Wij zijn getuige van minimalistische IJslandse landschappen van verstilde muziek, voortgebracht door pianospel. Dan komt zanger Arno Dan het podium op die met zo’n iele en fragiele stem zingt en het muzikale landschap zo voltooid, dat ik een vergelijking met Sigur Rós niet kan onderdrukken.!
Harpiste Lavinia Meijer speelt op hetzelfde tijdstip als Tim Fite. Zij bespeelt de harp soms alsof het een gitaar is ,ramt op de snaren bij het lied Karma Police van Radiohead. Ook songs van Olafur komen langs, ‘Een eer’ volgens Olafur. De uit Brooklyn afkomstige Tim Fite integreert net als Beck folk, hiphop en rock in pakkende, en toch altijd wat dwarse liedjes. Een van die liedjes is Copy Cat, waar alles waar Tim voor staat, bij elkaar komt: zelfgemaakte illustraties op een scherm van CopyCat die allerlei avonturen beleeft,. Het publiek moet ook mee doen en massaal miauwen. Hilarisch!
De Zweedse singer-songwriter José González, bekend van de Sony reclame waarin duizenden gekleurde ballen op zijn versie van Hearbeats (The Knife) door de straten van San Francisco stuiterden, begint zijn set alleen met gitaar, maar deze breidt zich steeds verder uit, eerst met drummer en pianist, totdat een compleet orkest achter hem staat. Het publiek luistert aandachtig naar de liedjes van onder andere zijn laatste nog uit te komen solo album.
De Detroit Party Marching Band (DPMB) marcheert, springt en danst de Willem Burger Foyer binnen zodra José González de laatste noot gespeeld heeft. Het publiek blijft verrast staan. DPMB speelt allerlei muziekstijlen, zoals Balkan feestmuziek en New Orleans-funeral marches. Als een rattenvanger van Hamelen lokt zij ons mee via de roltrappen naar de eerste verdieping, waar het feest verder gaat. Door technische problemen begint het optreden van alleskunner Patrick Wolf meer dan een kwartier later dan gepland. Hij komt het podium op met een gezicht wat op onweer staat, maar draait gedurende de set gelukkig bij. Gitaar, piano en viool zijn geen geheim voor hem. Na nog een snelle blik op My Brightest Diamond haast ik mij naar de trein, balend dat ik de lichtvoetige, van bezetenheid bevangen en technisch ingenieuze muziek van zangeres Shara Worden voor vandaag moet laten voor wat het is.
