An intimate evening with Heather Nova.
Wat kun je nog over Heather Nova vertellen wat niet al eens gezegd of geschreven is. In de loop van haar 20 jarige carrière als zangeres is iedere loftrompet wel al eens beblazen. Dat ze al op grote festivals als Lowlands, Pinkpop en Bospop heeft gestaan, zegt genoeg over haar kwaliteiten. Maar het beste komen haar breekbare liedjes tot hun recht in een theater, waarbij niet alleen het geluid en ambiance beter zijn, maar waar je ook niet gestoord wordt door hinderlijke geluiden van mensen die niet voor haar gekomen zijn. Dit vonden ook de vele bezoekers van het Parkstad Limburg Theater Heerlen op vrijdag 31-01-2014.
Een akoestisch concert telt als een graadmeter voor de sterkte van de songs en de artiest. Geen orkestrale happening waarachter je kunt verschuilen, maar ontdaan van alle franje blijft de puurheid, het naakte resultaat over om op waarde te schatten. En dan zit je bij Heather goed.
Voordat Heather het publiek mag betoveren krijgt Dotan de gelegenheid om met zijn mooie warme stem het publiek in de juiste sfeer te brengen. De 27 jarige zoon van Patty Harpenau, bekend van de single “This Town”, (dat door veel mensen als een nummer van Snow Patrol aangezien werd) doet dat samen met Mark van Bruggen (gitaar/ basgitaar) op zeer aangename wijze met liedjes als “Illusion”, waar mee zij openen en ”Misstaken”. De cover van John Mayer “I Don’t Trust Myself” wordt gevolgd door “Hungry” wat afkomstig is van zijn brandnieuwe, 2e cd “7 Layers”, die ’s ochtends bij Giel Beelen ten doop gehouden werd. De titeltrack is tevens de afsluiter van zijn korte optreden waarin natuurlijk ook “This Town” voorbij komt. Dotan zette een prima set neer en maakt op mij de indruk dat we van deze talentvolle singer/songwriter nog veel zullen horen.
Na een kwartier pauze betreedt eerst Arnulf Lindner het podium waarna Heather onder luid applaus haar opwachting maakt. ‘The voice of Bermuda’ is gekleed in een tot aan de grond reikende lange jurk met een motief van de Italiaanse schilder Alberto di Fabio. Zijn schilderijen, of gedeelten hiervan, worden op een groot scherm geprojecteerd en dienen als achtergrond decor op een nagenoeg kaal podium.
Heather draait al vele jaren mee in the music-scene, maar dat heeft geen invloed op haar uiterlijk en stem gehad, zoals deze avond blijkt. Ze oogt jong en fris en haar stem is hooguit rijper geworden.
Zij opent met “Heal”, waarbij Arnulf haar op de cello en met 2e, hoge stem begeleid. Bij het glashelder gezongen: “Out On A Limb” dient zich bij mij het eerste kippenvel moment aan, ook hier is Arnold ’s stem bijna net zo hoog als die van Heather.
Op de setlist prijken natuurlijk ook nummers van haar laatste cd: “300 Days at Sea”. In volgorde van uitvoering zijn dat: 2 “Higher Ground”, 7 “Save a Little Peace of Tomorrow”, 11 “Do Something That Scares You” (waarbij ze de elektrische gitaar ter hand neemt), 15 “Stay” en 16 “Until the Race is Run”.
“300 Days at Sea” dateert alweer uit 2011, maar er is waarschijnlijk goed nieuws, want Heerlen kreeg de primeur van “Sleeping Dogs”, misschien weer een nieuw album?
Gedurende het hele concert is het muisstil in de zaal en je ziet het publiek aandachtig luisteren. Daarbij valt me op hoe hard de sluiter van mijn camera klinkt, daarom beperk ik me tot een minimum aan foto’s die ik dan tijdens de iets hardere nummers maak.
Bij “Winterblue” maakt Heather gebruik van haar 2e microfoon, wat fraaie geluidseffecten als echo’s oplevert. Het nummer gaat naadloos over in “Walking Higher”, ook alweer zo’n liedje dat een mooie combinatie vormt van diepe cello klanken en die ongekend zuivere, hoge stem.
“Avalanche” eindigt als een echte lawine met rollende bas tonen. Zo heeft ieder nummer wel iets speciaals, soms vrolijk als “London Rain (Nothing Heals Me Like You Do)” of het bijzonder mooie, poppy ‘Like Lovers Do’. Zij zijn in schril contrast met het droevige “I Miss My Sky (Amelia Earhart’s Last Days)” over het leven van pilote Amelia Earhart die met haar vliegtuig crashte en op een onbewoond eiland stierf. Na dit aangrijpende nummer blijft het publiek verslagen achter en begint pas te applaudisseren als Heather al bijna het podium verlaten heeft.
Met de toegiften “Island” (waarbij ze wederom gebruikt maakt van haar effecten microfoon) en het mooie, melodieuze “I Wanna Be Your Light” beëindigt haar haar set en komt er een einde aan een fantastische, magische avond. We zijn dan wel 1 uur en 3 kwartier verder en die tijd lijkt voorbijgevlogen.
Met minimale begeleiding van cello, gitaar en vleugel wist zij haar gevoelens zoals ze tijdens het schrijfproces ontstaan zijn op het publiek over te brengen. Als je dat zonder dat de aandacht verslapt zo lang kunt volhouden, dan ben je een grote! Maar dat wisten de meeste bezoekers waarschijnlijk wel al.
Er zijn van die slimme tekstschrijvers die alleen al door songtitels in de juiste volgorde te plaatsen een liedje kunnen schrijven. Een songwriter ben ik niet en over slim wil ik het nu niet hebben, maar als ik op die manier een liedje over Heather zou schrijven, dan zou het beginnen met: “Haven Must Be Missing An Angel”.
