Een jaar of tien geleden bleek dat de Deense dj/producer Anders Trentemøller kon stoppen met zijn werk op een kleuterschool en sindsdien doet hij waar velen van ons alleen maar van kunnen dromen: hij leeft van het maken van muziek. Zijn derde studioalbum Lost kwam afgelopen september uit, een plaat waarop nog steeds de typische Trentemøller-sound te horen is, maar die toch heel anders klinkt dan zijn voorgaande albums Into The Great White Yonder en The Last Resort. Jammer voor diegenen die dachten hem in een hokje te kunnen plaatsen; het is duidelijk dat Trentemøller graag zijn eigen weg kiest. Op Lost wisselt hij in twaalf nummers complete liedjes met gelaagde dancetracks af; lag je net lekker weg te dromen op het nummer The Dream dan zorgt Constantinople er vervolgens wel voor dat je van de bank af stuitert. Opvallend is de hele rits aan gastvocalen die Trentemøller voor de plaat wist te regelen: Low, Marie Fisker, Jonny Pierce van The Drums, Kazu Makino van Blonde Redhead en Sune Rose Wagner van The Raveonettes.
Afgelopen zomer speelde Trentemøller op het Pitch Festival en stond hij in de grote stadions als voorprogramma van Depeche Mode, iets wat hijzelf een ontzettende eer vond. Donderdag startte hij met een complete live band de Lost-tour in The Forum in Londen. Via Brussel en Amsterdam kwam hij zondagavond naar de Eindhovense Effenaar.
Vooraf aan het optreden van Trentemøller werden we getrakteerd op Den Sorte Skole (‘de zwarte school’), eveneens afkomstig uit Kopenhagen. Van oorsprong is het een trio, maar vanavond staan er twee dj’s op het podium. Gunnen we voorprogramma’s vaak amper een blik waardig, Den Sorte Skole zorgt ervoor dat we geboeid naar het podium kijken en blij verrast worden door de collage aan samples die zij uit hun draaitafels toveren. Als dat al niet fijn genoeg was, blijkt ook nog eens dat de Effenaar deze avond inschat als een soort van lage-risicowedstrijd en krijgen we onze drankjes zowaar een keer niet in plastic bekers. Het moet gezegd: we drinken nou eenmaal net iets lekkerder uit glas dan uit plastic, en zoals het hoort plaatsen we onze lege glazen en flesjes netjes terug op de bar, dankbaar dat we niet tot aan onze enkels in de rommel die lege plastic bekers geven hoeven te staan.
Na het verrassend fijne voorprogramma verschijnt Trentemøller op het podium, volledig gekleed in het zwart en met zijn zwartomrande ogen doet hij ons denken aan Robert Smith van The Cure. Nam Trentemøller voorheen de bekende kunstenaar/modeontwerper Henrik Vibskov als drummer mee op tournee, vanavond zien we Jakob Høyer van The Raveonettes achter het drumstel zitten. Marie Fisker, die op Lost alleen het nummer Candy Tongue zingt, neemt tijdens deze show alle gezongen nummers voor haar rekening. We kunnen ons zo voorstellen dat het een te duur geintje zou worden als Trentemøller alle zangers en zangeressen die op zijn platen te horen zijn mee zou nemen op tour. Door te beginnen met Still On Fire zit de sfeer er meteen goed in. Stonden we een paar weken geleden nog bij Kraftwerk een paar uur te kijken naar vier mannen die bewegingsloos achter een tafel aan knoppen stonden te draaien, Trentemøller doet het anders. Achter zijn apparaten beweegt en springt hij nog wilder en meer dan wij. Waren we thuis misschien een beetje bang dat sommige nieuwe nummers iets te dromerig klinken voor een live optreden, die angst blijkt ongegrond. Zelfs Never stop running klinkt pittig en is live sneller dan op de plaat. Tegen het einde wordt de nog steeds geliefde hit Moan gespeeld, en het nummer scoort vanavond extra punten doordat Trentemøller het combineert met het nummer Lullaby van The Cure. We kijken elkaar aan en knikken: ‘Zie je wel: Robert Smith.’ Vol gas wordt er afgesloten met Silver Surfer, Ghost Rider Go!!!
Het live beleven van de combinatie van Trentemøllers electronics met de inbreng van de band en de stem van Marie Fisker zorgen voor een onvergetelijke avond, en ook al klinkt het woord Lost in eerste instantie nogal negatief, dat is niet het gevoel dat vanavond in de Effenaar heerst. Het is eerder zoals Trentemøller het onlangs in een interview verwoordde: ‘People think the idea of being lost is something negative; like you’re lost in the process or something. It’s also very positive; being lost in music or lost in love and forgetting everything about you and forgetting about time and space is beautiful.’ We zouden het zelf niet beter kunnen zeggen.
