De eerste band was best leuk, maar ik ben de naam vergeten. Het was iets met een stake (ook lekker, mits rare). De tweede band was Maybeshewill, en dat is PostRock zoals PostRock bedoeld is. Lekker dus. Heerlijk staan genieten aan de bar, zoals een zaterdagavond behoort te zijn. En dan, na geruime tijd gewacht te hebben, het hoofdprogramma, The Dillinger Escape Plan.
Wat moet ik daar nu van zeggen? De energie die van die band af spettert, de manier waarop het publiek meedoet, de ongebreidelde energie, hoe moet ik dat nu in een paar woorden samenvatten? Dat gaat helemaal niet! De gitarist die letterlijk op de handen van het publiek gedragen wordt, het crowdsurfen (dat blijkbaar voor een keertje niet verboden was). In één woord: het was een memorabel concert, en ik weet zeker dat 99% van de aanwezigen er ook zo over denken.
Er zijn vele bands op deze wereld, maar weinigen zullen zo kunnen overtuigen zo als The Dillinger Escape Plan vanavond heeft gedaan. Superband, super musici, super podium presentatie, kortweg gezegd SUPER! Na een lange tram/trein/fiets route om weer thuis te arriveren kan ik me dus niet inhouden, ik ben bij wijze van spreken nog steeds aan het stuiteren.
