Vrijdagavond 5 juli en de zon scheen zoals ze nog niet veel geschenen heeft dit jaar. Ik met een blij gevoel op weg naar Tielt, wat toch een rit is van een 140 km om Chantel McGregor nog eens te gaan beluisteren. De kansen die je daarvoor krijgt zijn schaars, sinds haar debuut optreden op Swing Wespelaar in 2009 is dit het vierde optreden van haar In België. Ook van de partij waren Khalif Wailin’ Walter en een plaatselijke band The Smoking Dog. Wat een fijne avond leek te worden werd al vlug een stress avond.
Aan de Kennedy tunnel in Antwerpen waar ik normaal 45 minuten over doe had ik al één uur vertraging. Alles rond Antwerpen zat potdicht. Gelukkig veranderde alles eens de Kennedy tunnel voorbij. Door die tegenslag op de weg kan ik niet zoveel vertellen over The Smoking Dog. Dit West- Vlaamse viertal laat zich vooral inspireren door instrumentale surfbands als The Ventures en The Shadows. Het is nooit gemakkelijk om een festival te openen. Maar ze maakten er het beste van en straalden heel wat enthousiasme uit.
http://www.youtube.com/watch?v=TUVQmMdSRyQ
Khalif Wailin’ Walter was in de Patersdreef in goede doen met zijn vaste begeleiders Daniel Hopf op de Sadowsky vijfsnaren basgitaar en Alex Lex op drums zorgt hij met zijn Chicago blues en voodoo blues voor veel ambiance. Zijn bluesmuziek is doorspekt met veel soul en funk. Voor zijn songs putte Khalif vooral uit zijn een paar maanden eerder uitgekomen derde album ‘She Put The Voodoo On Me’. Rustig beginnen kent deze goedlachse jongeman niet. Hij begon dadelijk met veel overgave en passie met ‘I Got My Own Kinda Groove’.
Het is een nummer met een heel mooie groove en heel dansbaar. Met dit nummer brengt Khalif ook een ode aan zijn oude helden. Met ‘Ghost Train’ komt er nog meer stoom op de ketel. Op het album heeft Khalif Wailin’ Walter wel de steun van een paar blaasinstrumenten en van de Duitse wonderman op de toetsen Moritz Fuhrhop, maar het trio vangt dit zeer goed op. Met zijn How-How refreintjes heeft Khalif altijd veel succes dus dat mocht vrijdagavond ook niet ontbreken. Andere hoogtepunten waren de titelsong van zijn laatste album ‘She Put The Voodoo On Me’, met ‘Let’ Em In’ een nummer dat bol staat van soul en funk invloeden. Het heel erg uitgesponnen en luidkeels meegezongen ‘Big- Bootyed Woman’. Khalif Wailin’ Walter weet zijn show heel goed te brengen. Uit zijn vroegere werk onthouden we een heel mooie versie van ‘My Baby Calls Me Coffee’ en het zweterige Chicago blues nummer ‘The Blues Don’t Pay’. Afscheid nemen deed Khalif met ‘ Keep On Loving Me Baby’. Khalif was ook in een gulle bui, hij deelde een heleboel plectrums uit aan de kinderen. Een heel jong meisje was zelfs door het dolle heen want ze kreeg zijn nieuwe album toegeworpen. Ik denk dat de meeste mensen zich heel goed geamuseerd hebben tijdens dit optreden.
Dan was het tijd voor de jongedame uit Bradford die zoals gewoonlijk blootsvoets het podium betrad. Chantel McGregor was voor de eerste maal in ons kleine landje in 2009 op het Swing Festival in Wespelaar en liet daar bij velen een zeer sterke indruk. Nu vier jaar later is deze zevenentwintig jarige jongedame nog stukken beter geworden en ze heeft ook al sinds 2011 een eigen album ‘Like No Other’ uit. Ze beschikt over een geweldige mooie stem, om nog maar te zwijgen van haar sublieme gitaarspel. Men moet het eigenlijk gezien hebben want het is moeilijk te verwoorden hoe grandioos zij covers van Joe Bonamassa en Jimi Hendrix naspeelt op een natuurlijke wijze en zonder daar moeite voor hoeven te doen.
Het lijkt haar allemaal zo simpel af te gaan. Richard Ritchie is de bassist die haar al jaren vergezeld en die de perfecte match is voor Chantel op het podium. Voor de show lijkt hij een bedeesde jongeman, maar eens op het podium en met zijn vijfsnaren bas in de handen bloeit deze jongen helemaal open. Het is een prima muzikant die ook heel beweeglijk is en zelden stil staat. Hij is dikwijls in interactie met Chantel of met de drummer Keith McPartling. Deze laatste is nog niet zo heel lang in de Chantel McGregor Band maar het is een heel energieke en ook technisch goede drummer. Er was ondertussen al wat meer volk in de Patersdreef toen Chantel begon met ‘Caught Out’ een eigen nummer uit haar debuut album ‘Like No Other’.
Al meteen werd duidelijk dat Chantel naar Tielt afgezakt was om een stevige set te spelen. Zeker toen ‘Caught Out’ gevolgd werd door één van de Joe Bonamassa klassiekers ‘A New Day Yesterday’. Chantel is een echte gitaarvirtuoos met zeer veel gevoel in haar gitaarpartijen. Joe is trouwens één van haar grote voorbeelden. Ze stond al een paar maal samen met hem op een podium en dat waren ongelofelijke momenten vertelde ze me. Liefst een versie van tien minuten kregen we voorgeschoteld van dit geweldig nummer. De bas van Richard Ritchie ging heel diep en Keith McPartling trok meteen al de registers open op zijn Yamaha en je zag dadelijk wat een klasse hij heeft.
Nog een parel uit haar debuutalbum ‘Like No Other’ is de titelsong. Voor degenen die dit album nog niet hebben kan ik alvast vertellen dat het een aanrader is. Het ruigere werk met ‘Voodoo Chile’ kwam ook aan bod. Het publiek was aan het podium gekluisterd om te zien wat deze blonde jongedame allemaal liet horen. Chantel McGregor is ook volop bezig aan een opvolger voor ‘Like No Other’. Ze gaf de mensen in de Patersdreef al een voorsmaakje met het uitzinnig mooie ‘Disco Lover Suïcide’. Misschien wel het beste nummer van de avond was ‘Help Me’ een cover van Sonny Boy Williamson. Zeer stevige versie met subliem gitaarspel van Chantel. Ritchie plukte heel gedreven aan zijn vijf dikke snaren en had ondertussen veel interactie met zijn frontvrouw. Ondertussen mocht Bonamassa nog eens de revue passeren met ‘Have To Cry Today’. Chantel bleef verbazen door haar geweldige solo’s, een vettige uitgesponnen, even later een vingervlugge, daarna eentje met veel galm, niets is deze Engelse schone vreemd op de gitaar.
Ze kan gewoonweg alles met dit instrument. En ook Keith en Richard lieten weer flarden van klasse zien. Ook ‘Red House’ klonk fantastisch. Chantel’s gitaar jankte als nooit tevoren en dat ze ook wat rauwer kan zingen liet ze in dit nummer blijken. Vervolgens kwamen nog het instrumentale ‘Up In The Sky’ aan bod waar ze haar vingervlugheid nog eens liet bewonderen. Misschien wel het beste nummer op haar album is ‘Daydream’. Het nummer begon rustig maar na de vocale partij werd het heel explosief en de muzikanten gingen alle drie tot het uiterste in dit bijna vijftien minuten klasse nummer. Afsluiten deed Chantel met een eigen song ‘Fabulous’. De gitaar loeit als een sirene en inderdaad het optreden was fabuleus. Als toegift krijgen we nog ‘Freefalling’ en dan is het tijd om terug naar Limburg te rijden. Het is inmiddels half twee en twaalf uur later begint Hookrock in Diepenbeek en daar zou ik ook graag op tijd zijn. Patersdreef mag tevreden zijn met hun programma op deze vrijdagavond, hopelijk komen de mensen zaterdag ook zo goed aan hun trekken.
