Silence Yourself is het debuutalbum van de Engelse, all-girls, post punk groep Savages. De band trok afgelopen zomer al de aandacht met de single Flying To Berlin / Husbands en heeft sindsdien een aantal spetterende optredens gegeven waarvan de videobeelden zich als een inktvlek over de muziekblogs verspreidde. De hype rond Savages is zonder meer aanwezig. De plaat is gereleaset op Pop Noire, het label van Jehnny Beth, zangeres van Savages.
Het album opent met een dialoog tussen twee vrouwen. ‘How old are you really, I am trying to be patient’ wordt er gevraagd. ‘I’m sixty-five’. Dan breekt de plaat los. Zware, monotone basgitaren, minimalistische drums en een onheilspellende, strummende gitaarriff. Het doet denken aan Unknown Pleasures van Joy Division en The Scream van Siouxie & The Banshees. Savages weet perfect in te haken op de klassieke post punk albums van de eind jaren ’70, begin jaren ’80. Toch klinkt Silence Yourself anders. Dit komt met name door de moderne productie van het album. Invloeden van latere bands als Jesus & The Mary Chain, My Bloody Valentine en Sonic Youth zijn te horen maar ook de vergelijking met hedendaagse garagebands als Ty Segall Band is te maken. Het gevolg is dat Silence Yourself klinkt als een plaat uit 2013. De nummers bevatten een ongelofelijke drive en felheid die je bij je lurven grijpt. Het is onheilspellend, zwartgallig en toch is het niet te ontkennen dat het geheel verschrikkelijk lekker in het gehoor ligt. De zangpartijen van Beth sluiten perfect bij aan bij de muziek en gitarist Gemma Thompson is van grote toegevoegde waarde met haar enerzijds perfect getimede ijzige gitaarriffs en bij vlagen krakende, fuzzy, feedbackende gitaarwerk.
De kracht van Silence Yourself is de sterke samenhang, het concept van Savages dat volledig is doorwerkt op de plaat. Afzonderlijk zijn de nummers ook van hoog niveau. De stuwende openingstracks Shut Up en I Am Here, het ontsporende She Will en de chaotische, jazzpunk track Hit Me. Hoewel het album iets in intensiteit verliest halverwege de plaat, eindigt het ijzersterk met Husbands, een explosief nummer waarin Beth definitief afrekent met haar publiek. Het is het meest pakkende nummer op de plaat en het is typerend dat het pas als tiende nummer aan bod komt. Savages is eigenwijs, ze schoppen tegen de bestaande conventies, willen nergens bij horen. Naar eigen zeggen zijn ze niet feministisch maar houden ze wel van een goede pornofilm om maar een voorbeeld te noemen. Deze opstandigheid is wat dubbel gezien het purisme ten opzichte van het post punk genre waarmee Silence Yourself is gemaakt. Wat ben je als punkband nog waard als je niet overal tegen bent?
Door de vele referenties is het knap dat Silence Yourself zo fris en relevant klinkt. Ja, het refrein van Husbands lijkt wel heel erg op Horses van Patti Smith en ja de doorgewinterde muziekliefhebber moet gelijk aan Siouxie & The Banshees denken bij het opzetten van deze plaat. Toch is het moeilijk om de band dit purisme te verwijten. Zeker bij een debuutalbum. Silence Yourself is een nagenoeg perfect uitgevoerde plaat. In het dieptepunt van de crisis, met jeugdwerkeloosheid op het niveau van 1983 komt een plaat als deze als geroepen om onze gedesillusioneerde zielen te voeden met een portie anti-establishment. Los daarvan levert Savages hier een ongelofelijk knallende rock ’n roll plaat af. Het is zonder meer één van de beste alternatieve releases van 2013 tot nu toe. (9/10) (Pop Noire/Matador)
