Na een week uitstel vanwege een gemiste vlucht stond Yasiin Bey eindelijk in de Melkweg. De zaal was sinds vorige week ongeveer 150 man lichter geworden. De mensen die uiteindelijk niet zijn komen opdagen vanwege de vervangende datum hebben zichzelf zojuist 40 euro bespaard om er nuttigere dingen mee te doen. Het concert van Bey was een grote teleurstelling voor de meeste mensen.
De zaal ging open om acht uur en de aanvang was rond negen uur. We maakten kennis met het voorprogramma: De Vlaamse rapper/zangeres Coely. Coely is een energierijke negentienjarige meid uit Antwerpen die totaal geen moeite had om het opgewonden publiek mee te krijgen. In het half uurtje dat ze had, had ze het publiek mee laten zingen, laten bewegen en aan het lachen gekregen. Als voorprogramma van een legendarische rapper is dit meestal moeilijk te bereiken, maar Coely had de Melkweg binnen de kortste keren onder haar duim met behulp van haar krachtige stem en sociale persoonlijkheid.
Rond half tien verliet Coely ons weer. Ik had verwacht dat Bey nu toch wel een half uurtje eerder zou komen. Dan zou hij toch pas rond tien uur komen, met een set die waarschijnlijk ongeveer anderhalf uur duurt en kon ik keurig mijn eerste trein naar huis pakken. De voormalige Mos Def liet echter merken dat hij niet anders is dan de meeste rappers door pas rond half elf aan te kakken.
Yasiin gaf een kleine buiging en zijn excuses voor het gedoe van de week ervoor. Tot mijn grote verbazing begon Mos Def zijn show met een soort psychedelische beat zonder percussie, dat vast nieuw materiaal zou zijn geweest. Hij liet hierna nog één of twee nummers horen die ik, na lange luistersessies van zijn bestaande materiaal, toch echt niet kon herkennen. Als ik zo het publiek in keek wist niemand precies wat Mos Def aan het spelen was. Hierna had hij echter wat nummers van ‘Black On Both Sides’ en ‘Ecstatic’ in petto en liet hij wat nummers horen die hij persoonlijk zijn beste nummers vond.
De songkeuze was vreemd, maar niet per se fout. Het is dan ook niet de reden waarom ik iedereen sterk afraadt om deze man ooit live mee te maken. De legendarische rapper heeft totaal geen energie meer. Hij staat zijn nummers te doen met de indruk dat hij zo weinig mogelijk zweetdruppels op zijn voorhoofd wil krijgen. Met een paar danspasjes, net-niet grappige grappen en zijn charmante lach wil hij het publiek overtuigen dat zij de juiste keuze hebben gemaakt. Mij heeft hij echter niet overtuigt. Hip-hop-concerten bestaan meestal uit slechts een rapper en een DJ en dit was er één van. In deze gevallen kan het geluid niet dynamisch genoeg zijn om een goed excuus te hebben om jezelf vast te ketenen aan dat ene stukje podium en je gehele show staande op dat plekje te doen. Yasiin Bey geeft eerder de indruk van een personage in het Sprookjesbos dan dat hij de indruk van een rapper geeft. Het waren niet alleen de slappe bewegingen van Mos Def die mij in volle verbazing achterlieten. Def had namelijk een paar keer wat hip-hop-classics gerapt, waaronder ‘Rapper’s Delight’ van de Sugarhill Gang. Dit nummer heb ik minstens vijf keer live gehoord door andere artiesten. Het lukte Bey echter als enige van alle rappers en hip-hop-heads op de wereld niet om het bekende “I said a hip-hop the hippie the hippie to the hip hip hop, and you dont stop, the rock it to the bang bang boogie say up jumped the boogie to the rhythm of the boogie the beat” foutloos uit te spreken.
Ik vroeg me af of het aan mij lag. Ik vroeg me af of ik me gewoon persoonlijk teveel had geïrriteerd aan het uitstel van het concert en daarom mijn standaard te hoog had gelegd. Maar als ik het publiek inkeek, dacht iedereen er hetzelfde over. Ik zag teleurgestelde blikken op de gezichten en sommige blikken die nog hoopten dat het beter zou worden. Maar na een uurtje Mos Def was er vrij weinig veranderd. Bey had een enorm energiek publiek voor zich, dat zelfs bewoog wanneer de DJ aan het draaien was en hij heeft deze energie compleet laten liggen. Het was zelfs alsof Bey ervan bewust was hoeveel teleurstelling hij veroorzaakte. Hij had meer dan eens de behoefte om aan te merken hoe individuen in het publiek zich verveelden en maakte dit dan ook vooral duidelijk aan de rest van het publiek door middel van wijzen naar de mensen waarvan hij de indruk had dat ze zich verveelden.
Ik keek uit verveling maar eens op mijn mobieltje om te checken hoe laat het was. Het was ondertussen half twaalf, en half twaalf betekende voor mij dat ik moest maken dat ik wegkwam als ik mijn laatste trein wilde pakken. Ik realiseerde me dat ik een uur naar één van mijn favoriete rappers heb staan luisteren zonder dat ik de behoefte had om mijn energie te gebruiken, zonder dat ik enige adrenaline heb gevoeld. Ik pakte mijn jas en verliet de zaal, en hoorde Mos Def mij nog aanspreken terwijl ik wegliep. “I’m sorry you weren’t having a good time. I’m having a good time! Are y’all having a good time?” Ik zal geen tweede blik meer werpen als Yasiin Bey op de concertagenda staat.
