De Nederlandse funkband Seven Eleven bestond vorig jaar 25 jaar en ondanks dat de band in die 25 jaar niet wist door te dringen tot het grote publiek, vond de band dat gegeven toch waard om een jubileum-cd uit te brengen. Een verzamelalbum die direct de geschiedenis van 25 jaar Nederfunk beslaat zou voor de liefhebbers van het genre bijzonder interessant moeten zijn.
Volgens Wikipedia leunt funk sterk op het ritmisch staccato samenspel tussen percussie, baslijnen, slaggitaren en blaasinstrumenten. Volgens mij klopt die bewering maar ten dele. Zelf zou ik funk een verzamelnaam noemen van een vlotte mix van soul, jazz, fusion en de moederstijl van disco en house. En dan kan het soms nog een beetje tegen rock en hiphop aanhangen. Dat is funk in mijn ogen.
Seven Eleven voldoet in dat opzicht volledig aan mijn mening over funk. ’25 Years And Still Funkin” pakt de geschiedenis van de 25 jaar van de band mooi samen in chronologische volgorde. Van het eerste werk van ‘Funkin’ Delight’ uit 1989, tot aan het niet eerder uitgebrachte ‘Piece of the Funk’ uit 2008, dat samen met ‘Fred’ uit 2002 niet eerder op cd verscheen.
Wat mooi is van het album, is dat de band het zoals al gezegd in chronologische volgorde op cd heeft gezet. Niet alleen geeft dat een mooie volgorde, ook is de groei, of moet je zeggen verandering’ van de band goed te horen. Nummers als ‘Get The Funk Outta Here’ en ‘Funk Instruction’ zijn overduidelijke nummers uit de beginjaren, waarin de band zich wat meer richtte op de P-funk in de stijl van Parliament/Funkadelic, hoewel basgitarist Bart ‘Dodge’ Verhoeven zich overduidelijk een stijl had aangemeten à la Mark King van Level 42, die in de instrumentale beginjaren goed vervangen zou kunnen worden door de bassist. Die stijl heeft hij door de jaren heen vervangen door een eigen stijl en dat is te horen, zeker ook gezien zijn downy bass-solo op ‘Hot ‘n’ Funky’.
‘We’re decent dudes’ is een term uit de openingstrack die wellicht minder goed op de muziek van Seven Eleven zou slaan, want hoe verder je komt, hoe vetter en viezer de funk van de band. Uitschieter hierin is het moddervette ‘Say P-funk’, waarbij de band de hulp heeft ingeroepen van Gary ‘Mudbone’ Cooper, de in Parijs wonende Amerikaan die tegenwoordig samenwerkt met vrijwel heel bekend platenland.
Rapper Are MC (ex-Dope Posse, samen met de verderop nog te noemen Oh Jay) lijkt op bepaalde tracks de P wat te verliezen, hoewel zijn flow op ‘Funkin’ The City’ met recht geroemd mag worden als beste Nederlandse funkflow uit de geschiedenis. En daar komen zelfs de vele malen beroemdere Gotcha!, Mendoza en Dope Posse niet bij in de buurt. Tesamen met de funky toetsen van E on the Key, de allereerste toetsenist van Seven Eleven is het een van de hoogtepunten van de cd.
Seven Eleven zou geen funkband zijn geweest als ze niet een hele reeks van gastartiesten zouden hebben het album. Om ze allemaal op te noemen zou een pagina apart zijn, maar namen als Fred Wesley (James Brown, Parliament/Funkadelic) , Brainpower, Tom Beek (Sven Hammond Soul), Mudbone Cooper (Sly Fox) en U-Gene (U-Gene & Oh Jay) zijn zeker vermeldenswaardig.
’25 Years And Still Funkin” is niet alleen een mooie chronologie van een van de beste Nederlandse funkbands, het is wellicht zelfs het beste Nederlandse funkalbum allertijden geworden, met een doorvloeïng door de jaren heen. Als enige slechte punt zal ik moeten aanvoeren dat het zwaar schandalig is dat ik de band nog nooit live heb horen spelen. Maar daar komt snel verandering in als het aan mij ligt. Als old-skool funkliefhebber met een flinke collectie moet ik toegeven dat dit een album is dat zeker bovenaan de stapel zal blijven liggen de komende tijd! (9/10) (Seven Eleven Records)
