Dark Dark Dark is een Amerikaanse folk band afkomstig uit het muzikale Minneapolis. In de muziek van Dark Dark Dark vallen verschillende invloeden te ontdekken, waaronder jafzz, folk pop en Americana. Over het algemeen klinkt hun muziek dromerig, met een tintje somberheid erin gegooid. De band brak door met hun album “The Snow Magic” in 2008. In 2010 kwamen ze met “Wild Go” en ook dit jaar kwam Dark Dark Dark uit met een album, namelijk “Who Needs Who”. Als een fan van voornamelijk hun tweede album, had ik al snel een gaatje geprikt in mijn agenda om deze band live mee te maken op 12 december 2012, in Paradiso te Amsterdam.
De deuren gingen open rond zeven uur, en rond half acht stond de helft van de kleine zaal vol. Op het podium kwam Love Like Birds, een Vlaams meisje die samen met Dark Dark Dark aan het toeren is door Europa. Ze pakte gauw haar gitaar en introduceerde zichzelf. Ze had een setlist van ongeveer dertig minuten klaar voor ons en zong deze met haar heerlijke, dromerige zang. Ze liet de aanwezigen al gauw merken dat zij hun geld enorm goed hadden besteed op het moment dat ze een kaartje kochten. Ik kreeg zelf niet genoeg van de semi-sombere teksten die werden begeleid door haar zweverige stem. Ze werd na haar eerste nummer, “Drink Up”, begeleid door een violist die daarnaast ook zorgde voor eventuele percussie. Tegen het eind van haar zeer op prijs gestelde show werd ze zelfs begeleid door twee leden van Dark Dark Dark. Met een glimlach en een dankjewel verliet ze het podium en liet iedereen met een verwarmend begin van de avond achter. Omdat ik zo onder de indruk was van Love Like Birds, wachtte ik met smacht af op het hoofdprogramma. Love Like Birds is op haar website te vinden.
Rond half negen was het zover: Dark Dark Dark kwamen met zijn vijven het podium opgelopen. Zij zouden het publiek muzikaal verwennen met een banjo, trompet, klarinet, accordeon, keyboard, elektrische gitaar en een drumstel. Met alle instrumenten tot de bands beschikking wisten zij de gehele avond geluidswijs dynamisch te maken. Met nummers als “Something For Myself”, “Robert”, “Hear Me” en “How It Went Down” lieten Dark Dark Dark mijn oren tintelen.
Ik was echter niet zo enthousiast over het visuele gedeelte van de show. Hoofdzangeres Nona Marie Invie was aan de zijkant van het podium te vinden, zittend achter een keyboard en neerkijkend op de toetsen voor het grootste gedeelte van de avond. Naast de banjo-speler was de gehele band voor het grootste gedeelte vrijwel energieloos en leek het niet alsof ze het enorm naar hun zin hadden.
Er was niet veel interactie met het publiek. Niet alleen verbaal, maar ook non-verbaal leek de band erg afwezig. Dit is niet per se slecht, maar ik had het zelf erg fijn gevonden als ze met hun prachtige muziek mij ook nog konden overtuigen dat ze plezier hadden in wat ze deden. Tegen het eind van de avond stond Nona overeind bij twee nummers aan de voorkant van het podium, weg van het keyboard, en bewoog zelfs een beetje. Dit verraste mij op een goede manier en ik had gehoopt dat ze dit voor een groter gedeelte van de avond deed.
Rond deze tijd bedankten de bandleden ons ook dat ze weer in Amsterdam konden staan en maakte Nona een opmerking over een mobiele telefoon die afging in het publiek. Ik heb deze interactie voor het grootste gedeelte van de show enorm gemist. Dark Dark Dark sloot de avond af met “It’s A Secret” en “Wild Goose”, waarna ze vervolgens het podium voorgoed verlieten. Ik liep het Paradiso uit zonder dat ik wist hoe ik me precies moest voelen over de avond. Ik had gehoopt dat zij visueel wat meer te bieden hadden, maar was tegelijkertijd erg tevreden met het feit dat ik ze live heb kunnen horen. Voor de mensen die niet veel geven om het visuele aspect van een show, maar meer om het geluid dat een band overhandigt, is Dark Dark Dark een enorme aanrader om live mee te maken. Voor anderen stel ik echter toch voor dat ze met hun ogen dicht van de show genieten.
