“De twaalfde vergaat de wereld!” “Nee, de eenentwintigste vergaat de wereld!” Facebook, en dus de halve wereld, is in discussie terwijl het einde van de wereld nadert. Ik word al moe als ik naar al die bijgelovige onzin kijk en ben blij als het tijd is om naar Amsterdam te vertrekken. Want hoe het ook zij; of er u een meteoriet inslaat, iedereen verzuipt door een tsunami of de hele wereld smelt door het broeikaseffect, vanavond speelt het Australische The Cat Empire in Paradiso en geen enkele natuurramp weerhoudt mij ervan om daar vooraan te staan.
Het concert van de olijke Australiërs is uitverkocht dus voor de zekerheid pak ik een treintje eerder (met de NS weet je het natuurlijk ook maar nooit in deze tijd van het jaar). Bij Paradiso aanbeland staat er al een kluitje mensen voor de grote houten deuren. Bij de deur tref ik een collega die blijkbaar niet op de gastenlijst is gezet en fervent aan het bellen is om dit misverstand recht te zetten. Gelukkig heb ik daar geen last van en na een korte groet en een succeswens stap ik de poptempel binnen. Het is nog rustig maar daar komt snel verandering in. Als Clairy Browne & The Bangin’ Rackettes in sixties pakken en jurkjes het podium betreden weet het publiek nog niet zo goed wat ze moeten denken maar ik knijp in mijn handjes want ik heb hun album ‘Baby Caught the Bus’ uit 2011 al een tijdje geleden gespot.
Miss Browne, gekleed in een pin-up jurkje, komt koeltjes op en zingt haar liedjes met een burlesque-achtige verve terwijl haar drie achtergrond zangeressen het geheel van oeh’s, aah’s en retrodansjes voorzien. De band wisselt langzame en up-tempo nummers af en Clairy spreekt het publiek aan maar men lijkt meer geïnteresseerd in elkaar dan in de act. Dit is jammer want ze leveren een goede show af. Gelukkig kan Mr. Darcy McNulty de aandacht naar zich toe trekken met een enorme baritonsax solo. De zangdiva draait zich hierbij om en danst met haar rug naar het publiek toe, zoals je in een rokerige jaren ’50 jazzclub zou zien. Hier ontvangt McNulty een daverend applaus voor en het publiek is nu meer betrokken bij de band. Met haar Duffy/Amy Winehouse-achtige stem knalt de nét iets te deftig opgemaakte Clairy Browne er net zo makkelijk vuige soulnummers uit als steady rhythm&blues tracks. Na hun laatste nummer, ‘Love Letter’, verlaat de band ons in afwachting van het verschijnen van The Cat Empire.
De mannen uit Melbourne lijken de intense verwachting van het publiek aan te voelen en laten niet lang op zich wachten. Voor vanavond is de band uitgebreid met The Empire Horns: een trombone en trompet en dus staan er acht man op het podium. Het gejuich houdt enkele minuten aan en vrouwen vallen bij bosjes in katzwijm als zanger en percussionist Felix Riebl naar ze glimlacht. De band start met een gouwe ouwe: ‘The Chariot’ van hun debuutalbum. Dit blijkt de beste ijsbreker want het publiek gaat direct los. Ook radiohit ‘Hello’, die doet denken aan de themesong van Fresh Prince of Bel Air, laat de mensen niet stilstaan. In het begin zijn Felix Riebl en Harry James Angus niet zo goed te verstaan maar gelukkig wordt dat snel opgelost. The Cat Empire put uit een scala aan muziekgenres die ze implementeren in één grote muzikale feestmix. Ska, reggae, rock en jazz zijn duidelijk terug te horen en dit stamppotje is overgoten met een dikke jus latin-vibes.
De band speelt over het algemeen oude nummers op een of twee tracks van het album ‘Cinema’ uit 2010 na. Jammerlijk, naar mijn mening, want ondanks dat ‘Cinema’ minder op ska en latin leunt en meer indierock invloeden heeft staan er wel aardig wat dansbare tracks op. Toch komen er ook nieuwe songs aan bod. Felix vertelt dat het collectief net een nieuw album af heeft en hier een nummer van zal laten horen genaamd ‘Still in Line’. Hij verzorgt hier de percussie en de splinters vliegen van zijn drumstokken terwijl hij het publiek toelacht. De mensen blijven dansen en springen terwijl de solo’s om onze oren vliegen. Op een gegeven moment lijkt het wel of het concert meer solo’s dan tekst bevat wat de avond meer een feest dan een concert maakt. Een andere nieuwe track ‘Still Young’ wordt ook met open armen ontvangen en het concert loopt ten einde. Maar de laatste Australiër is nog niet achter de coulissen verdwenen als men het welbekende “We want more!” scandeert. De keizers van het kattenrijk spelen nog een uitgerekte versie van ‘The Darkness’ en verdwijnen onder gegil weer backstage. Geklap en gejuich alom. De band kan er gewoonweg niet omheen en komt nóg een keer terug om hun aller- allerlaatste liedje te spelen. Als de laatste tonen door de kerk galmen houdt het gejuich nog minsten tien minuten aan maar nu blijven de mannen toch echt weg. Nog even de laatste energie eruit dansen op de afterparty in de kelder, dan maar!
