De Amsterdamse Karsu Dönmez werd per toeval op 17-jarige leeftijd ontdekt in Kilim, het restaurant van haar Turkse ouders. In de paar jaar die er op volgden trad ze inmiddels driemaal op in de befaamde Carnegie Hall in New York, op North Sea Jazz, voor Bill Clinton en Koningin Beatrix en alleen in de eerste twee weken van december al, voor enkele Turkse hoogwaardigheidsbekleders in verband met de 400-jarige vriendschapsband tussen Turkije en Nederland. Oh ja, en voor Prinses Máxima, even tussen neus en lippen door. Het gaat dus enorm hard met de pas 22-jarige schone.
Die jonge leeftijd hoor je echter niet op ‘Confession’, haar debuut. Neen, de jonge Karsu klinkt meer als een goed doorgewinterde jazz-zangeres met een ervaring van vele tientallen jaren. Zonder krakerig of vals te klinker, dat moet gezegd worden, want naast die onvervalst doorwinterde jazzstem klinkt de stem van mademoiselle Dönmez kraak en kraakhelder. De nummers op ‘Confession’ zijn geschreven door Karsu zelf, op een enkeling na. Karsu zingt op ‘Confession’ de jazz in verschillende stijlen, leunt soms op een poprandje, pakt hier en daar uit in de Zuid-Amerikaanse bossanova, maar vergeet het land van haar ouders ook zeker niet. Zo slaat Karsu (voor Jazz zeer logisch) het Nederlands over en schreef het album in het Engels en het Turks, waarbij de traditional ‘Gesi Baglari’ natuurlijk niet vergeten is. Ook een Turkse vertaling van Loreena McKennitt’s ‘Tango to Evora’ ontbreekt niet op ‘Confession’, hoewel ‘Cok Uzaklarda’ dieptreuriger klinkt dan McKennitt ooit heeft geklonken.
Hier en daar klinkt Karsu niet onverdienstelijk in de richting van Caro Emerald, zeker het fantastisch lekkere ‘Crime’ zou zo op het vervolg van ‘Deleted Scenes From The Cutting Room Floor’ kunnen staan. Sterk, en toch, de klassieke piano-opleiding van de Amsterdamse is opvallend aanwezig op opener en titeltrack ‘Confession’ en de voorgenoemde ‘Cok Uzaklarda’. een geslaagde mix die duidelijk laat blijken dat Karsu tot meer in staat is dan alleen standaardjes af leveren. Toch mogen we concluderen dat Karsu er erg goed in geslaagd is een zwoel jazzalbum af te leveren, niet in de laatste plaats door de voortreffelijke achtergrondbegeleiding van de band van Wouter Hamel.
Karsu laat met ‘Confession’ duidelijk horen dat jazz in Nederland na enkele jaren afwezigheid weer helemaal terug is. Wouter Hamel en Caro Emerald hebben dat al dik bewezen, hoewel die laatste erg op haar hoede moet zijn, aangezien Emerald de titel ‘Nederlands Koningin van de jazz’ vanaf nu moet delen met Karsu. (8/10) (SuMusic/Rough Trade)
