Het voorprogramma vanavond bestaat uit 2 bands, de Rhythm & Blues band Giant Tiger Hooch uit Amsterdam en de Utrechtse (hard)rockers van John Coffey. Wanneer de eerste band begint te spelen, staan er nog maar een handjevol mensen in de grote zaal van Paradiso. Dit is ook zanger Jeroen Ligter niet ontgaan. Giant Tiger Hooch speelt liedjes van hun album ‘My Time’, waaronder ‘Oh My Lord’, ‘Get High’ en ‘My Momma told Me’. De mannen van John Coffey springen al headbangend op het podium heen en weer, ook de inmiddels goedgevulde zaal wordt losser. Wat de twee bands gemeen hebben met Blood Red Shoes is dat ze alle drie punkinvloeden laten horen, ieder vanuit hun eigen muziekstroming.
Blood Red Shoes is een Engels duo dat bestaat uit gitarist Laura-Marty Carter en drummer Steve Ansell. Hun muziek laat zich het beste omschrijven als zeer dansbare punkachtige rock. Op het moment dat Steve achter zijn drumstel gaat zitten, is de toon gezet: hij schreeuwt en slaat de maat met zijn drumstokjes, en begint dan ongenadig op zijn drumstel te rammen. Laura-Marty in haar hippe bolletjesblouse loopt vaak met haar gitaar naar het drumstel wat helemaal vooraan staat, waardoor 2 mensen op een toch wel groot podium het toch heel goed samen kunnen vullen. De set is strak en energiek, een van de eerste nummers die ze spelen is het bekende lied ‘Don’t Ask’.
De zaal ontvangt de muziek en antwoordt met dansen en dansen, een moshpit is snel aanwezig en duurt tot het laatste nummer. Andere liedjes die gespeeld worden, zijn zowel van het album ‘Fire like This’, het album ‘Box of Secrets’ als van het nieuwste album ‘In Time To Voices’, zoals ‘Say Something, Say Anything’, ‘I Wish I Was Someone Better’ en ‘Light It Up’. Na een luid “we want more!” komen Laura-Marty en Steve terug, en neemt Laura-Marty plaats achter de drums om ’the Surf Song’ te spelen. Die is geheel instrumentaal , als je de vele ‘heejj’s buiten beschouwing laat. Blood Red Shoes sluit de show af met ‘Je Me Perds’, een kort lied waar Steve en Laura-Marty hun laatste energie van zich af schreeuwen.
Foto’s gallery (c) Armelle van Helden
