Een envelop valt met redelijk wat geweld op de mat. Als ik het opraap weet ik direct dat het de cd is van Skip&Die. Na het zien van deze act op Lowlands ben ik er helemaal ondersteboven van, wat een energie, wat een sound. Allerlei mixen passeerde de revue, cuban, esperanto, techno, electro, african noem maar op. Ik duw het cd-tje de cd-speler in en zet de speakers op 10 en…
Na enige tijd krab ik wat aan mijn hoofd, waar is die energie gebleven, waar is die geweldige sound die live aanwezig was! Langzaamaan laat ik de sound op mij bezinken en verzin excuses waarom dit cd-tje mij in eerste instantie zo tegenvalt. Ik laat de cd doorspelen in de hoop dat het me toch gaat plezieren.
Bij het derde nummer dat “Killing aid” heet, gaan mijn nekharen overeind staan, dit klinkt te veel als ‘Here comes the hotstepper” van Ini Kamoze… Amper een uur later is er een stilte in huis, ik ben bezig geweest met van alles en nog wat en de tijd is voorbij gevlogen. Resumerend denk ik terug aan het begin van de cd, het was niet wat ik verwachtte en viel mij tegen. Toch zit er meer kwaliteit in de cd dan dat het vooroordeel wat ik in eerste instantie had doet vermoeden.
Het is een cd met twee gezichten. De ene zijde is een Red Bull-achtige opkikker, de andere zijde is van het kaliber Lounge-achtige, relaxte muziek, waar je heerlijk mee de zon in kan. ‘Thina Sobabini’ is zo een nummer, roseetje, loungebank en paraderende mensen over het strand. Maar als de zon dan aan de horizon verdwijnt en de maan de nacht doet verlichten komt het tweede gezicht van Skip&Die naar boven. ‘La Cumbia Dictadura’ is een nummer waar je lekker zwoel op kan dansen en de verbeelding los kan laten.
Lowlands was mijn introductie met Skip&Die, ben ik daardoor wat teleurgesteld geweest in eerste instantie? Ik denk het wel, als het andersom was dan was ik enthousiaster dan dat ik nu ben. Het is een lekker plaatje met verrassende muziek er op. (7/10) (Crammed Disks/Coast to Coast)
