The Crookes is een Britse indie pop band uit Sheffield, wiens songs sterk geïnspireerd zijn door de muziek uit de 50’s en 60’s. De teksten zijn vaak wat aan de pessimistische kant, maar worden door sterk optimistische melodieën ondersteund. Ze stonden 26 juli in Club Ziggo, waar zelfs TV-opnames werden gedaan. Ik was zelf niet bekend met de band, maar wilde ze na een snelle Google-zoektocht toch live meemaken.
De deuren gingen open om half acht. Zodra ik in Club Ziggo stond merkte ik gelijk het knusse interieur op. Alle aanwezigen kregen zelfs gelijk een drankje aangeboden van het huis. Iedereen voelde zich al snel thuis in de relatief kleine, lounge-achtige lokatie. Het grootse gedeelte van Club Ziggo wordt ingenomen door de bar en plaatsen om het drinken te consumeren, terwijl het lage podium bijna in het hoekje van de zaal stond, waardoor een show al veel intiemer zou worden.
Rond kwart over acht werd iedereen gevraagd om dichter bij het podium te staan. Tegen de tijd dat iedereen zich bij het podium bevond, stond er een man op het podium die Club Ziggo vertegenwoordigde. Zonder introductie verwelkomde hij ons allen, en legde ons kort uit hoe de avond z’n gang zou moeten gaan. Na de uitleg, nam ons voorprogramma plaats op het podium: de Nederlandse zanger Wudstick, samen met zijn band, bestaande uit drie gitaristen, één drummer en één back-up zangeres. Na een funky instrumentale introductie begint Wudstick te zingen. Het geweldige stembereik van Wudstick was het eerste dat mij opviel. Wat mij nog meer opviel was het feit dat hij in het begin niet zo lekker in zijn vel zat. Terwijl de band uit hun dak ging, zat hij nog met zijn handen in z’n broekzak of achter z’n rug. Tot mijn opluchting werd hij tegen het derde nummer aan al een stuk losser, en ging bij zijn laatste nummer zelfs de drums bespelen. Tegen het einde van Wudstick’s show, was ook het publiek goed losgekomen. Een lekkere warming-up.
Na een welverdiende pauze werden we weer naar het podium verwezen, waar The Crookes kort daarna begonnen met hun optreden. Het eerste nummer dat ze die avond speelden was ‘Chorus of Fools’, die een stuk luider en met een sneller tempo werd gespeeld dan verwacht. Na ‘Chorus of Fools’ kwamen we er al snel achter dat bijna alle nummers net even wat luider werden bespeeld dan dat ze op CD klinken. Afhankelijk van persoonlijke smaak was dit een enorme opkikker of een enorme teleurstelling. Russell Bates had bijna het gehele concert een nogal ongemakkelijke houding. Zijn rechter knie stond de hele tijd omhoog en zijn gehele lichaam was naar die omhoog-staande knie gericht, terwijl deze op en neer bewoog. Gelukkig had Bates ook zijn betere momenten, en bewoog hij ook een beetje over het podium. Bates kon ook nog op leuke wijze communiceren met het publiek.
Naast het standaard “dank jullie wel dat jullie er zijn”, stopte hij ook plots in het midden van nummers om te vragen hoe het met ons ging. Hij gaf op een gegeven moment zelfs zijn biertje aan iemand in het publiek. Een ander opvallend bandlid van de avond was de bassist, George Waite, die op een gegeven moment de drumstick afpakte en zelf begon te rammen op de drums. The Crookes speelden beide oude en nieuwe nummers van hun tot-nu-toe kleine discografie, wat zeer goed viel bij de fans. Andere nummers die werden gespeeld waren onder andere ‘Godless Girl’, ‘Backstreet Lovers’ en ‘Maybe In The Dark’, met een lekkere variatie tussen rustig en de wat up-tempo nummers. Rond half elf was de avond over. De meeste mensen namen nog een drankje en kwamen tot rust in Club Ziggo. Het was een fijne avond!
Foto’s (c) 2012 Armelle van Helden