Als we ’s ochtends wakker worden in de tent vergaat onze festival-zin een beetje; Het regent nog steeds, we vragen ons een beetje af waar het allemaal vandaan komt, de wolk van gisteren moet toch op zijn? Als het dan eindelijk stopt met regenen zijn de zorgen nog niet over, want een stap buiten de tent laat zien dat het terrein niet gemaakt is voor zoveel mensen, de paden zijn veranderd in een grote modderbende, hier en daar zie je hoofdjes uit tenten komen en voorzichtig beoordelen welke schoenen er die dag aan moeten; laarzen, laten we laarzen doen! Als we het terrein op slenteren zijn laarzen inderdaad geen slechte call, de blubber op de paden laat zich niet stoppen op het festival terrein, sterker nog, het is hier misschien wel erger. De medewerkers strooien hooi op plekken waar veel mensen lopen maar veel helpt het niet, de blubber is er, en het zal voorlopig niet meer weg gaan.
Als eerste een optreden bij The Last Arena, we vluchten de enige droge plek op, tegen de hekken aan, kijken nog even naar onze schoenen die hun functie beginnen te verliezen, en kijken naar Dinosaur Jr. Dinosaur Jr. is een echte oudemannenrockband, een drummer, een bassist en een gitarist, lang haar, baardjes. De mannen begonnen dan ook met de band in 1983 en waren toen erg vernieuwend op het gebied van indie rock, dat lijkt te zijn verdwenen, hoewel er veel fans staan. Wij als niet-kenners vinden het vooral hard, kunnen de zang niet horen en de gitaren overstemmen alles. En hoewel het wel grappig is zal het nooit echt ons ding worden, dus is het tijd voor de volgende band.
Sebastien Tellier, hij ziet er uit als Jezus, kleed zich als Lady Gaga en als je hem op het podium ziet klinkt hij een beetje als een poppy David Bowie. Tellier weet hoe hij een show moet opzetten, als hij op komt is dit niet zomaar, badend in het licht verschijnt hij achter op het podium, schrijdt naar voren, het applaus in de zaal in ontvangst nemend. Het publiek van Dour eet het op, en de tent staat ook helemaal vol, hier en daar beklimmen mensen de pilaren om deze halfgod beter te kunnen zien.
Vandaag staat deze zanger en dj op het podium met een toetsenist en een drummer maar stiekem vallen deze helemaal niet op, iedereen kijkt naar Sebastien en hoopt dat hij heel even jou aan zal kijken. Als hij je even een blik waardig gunt, voor hij verder gaat met zijn ‘songs sexuele’, voel je je gezegend en loop je na afloop net iets trotser dan de rest de zaal uit. Sebastien Tellier, charisma, seks en charme in een.
Battles! Al de hele dag horen we overal het zelfde, ‘We moeten wel naar Battles!’. Heel eerlijk gezegd hadden we nog nooit van ze gehoord, en dat is dom, heel dom! Want wat een fijne muziek is dat. Het is een dansbare combinatie van dance en rock, en dat allemaal zonder zanger die in augustus 2010 plots de band verliet. Dit heeft ze niet tegen gehouden om door te gaan waar ze goed in zijn en misschien wel beter te worden. Voor hun laatste album heeft de band uit Amerika verschillende zangers gevraagd een stukje mee te zingen, al deze zangers zijn aanwezig via een scherm achter de bands, waarmee gelijk de show factor is gepakt. Daar staan ze dan, Battles, de hele zaal plat te spelen, er wordt gecrowdsurft, en niemand wil dat het stopt, niemand.
Daar is ze weer, de oude vertrouwde regen, over het terrein vlucht iedereen een tent in, dit is toch wel het ergste wat we krijgen? De blubber zal toch niet nog meer worden? Alle regen uit de omgeving zal nu toch wel gevallen zijn? Ha! Wacht maar tot morgen, waar klagen we nu dan over? Dag twee zit er op…
