Het verhaal over duo welk ik deze week in Do you remember …. ga hebben is een verhaal wat gevuld is met overweldigend succes en het verdriet van een te kort leven. Met hun lichte melodieuze en gepolijste muziek was hun stijl een contrast tegen de pop/rock welke in de jaren '70 de hitlijsten beheerste. Hits als 'Yesterday Once More', 'Close To You', en 'Sweet Sweet Smile' liggen nog vers in ons geheugen. Deze week in 'Do you remember ….. The Carpenters'.
Richard Carpenter zag voor het eerst het daglicht op 15 oktober 1946, zus Karen Anne Carpenter kwam vier jaar later op 2 maart 1950 ter wereld. Vader Harold was de trotse bezitter van een enorme platencollectie welke hij bewaarde in de kelder van hun huis. Het was daar waar de jonge Richard en Karen voor het eerst met de muziek van onder andere Les Paul en Mary Ford, Spike Jones en Patti Page in aanraking kwamen en spendeerden daar menig uur swingend op de muziek van deze artiesten welke later bepalend zouden worden voor het geluid van de Carpenters, 20 jaar later. Het was Richard die als eerste van de twee zich steeds meer en meer begon te verdiepen in de muziek. Karen vertelde ooit tijdens een interview dat wanneer haar broer in de kelder muziek zat te luisteren, zij buiten aan het spelen was en in eerste instantie helemaal niet de muziekwereld in wilde. Ze wilde eigenlijk verpleegster worden of stewardes. Maar toch toen ze eenmaal zag dat Richards talent zich aan het ontwikkelen was begon ze zelf toch ook haar heil in de muziek te zoeken en begon te leren fluitspelen.
Het lukte niet echt en bleef de progressie van haar broer's talent volgen. De familie Carpenter verhuisde vervolgens in juni 1963 van New Haven naar Downey, Californië. Pa Carpenter had een hekel aan de koude winters in Connecticut en wilde al sinds de jaren '50 naar zonnig Californië. Een van de andere redenen dat ze verhuisden was dat Richard's muzikale mogelijkheden beter tot zijn recht zouden kunnen komen in Californië, de omgeving van Hollywood zou zeker bijdragen om zijn carriére in de muziek een "boost" te geven.
{slide=The Carpenters – 'We've Only Just Begun'}http://www.youtube.com/watch?v=__VQX2Xn7tI{/slide}
Met de hulp van haar broer kon Karen op haar nieuwe school het vak gymnastiek omruilen voor de drumband en ging bij het schoolkoor om geen wiskunde te hoeven doen. In de Downey High School Band, liep Karen met haar "glockenspiel" in de drumband. Al snel begon ze het leuk te vinden en uiteindelijk vroeg ze aan haar ouders een drumstel. Een van de andere drummers in de drumband, Frankie Chavez, hielp haar met de basis van het drummen en al kon al snel haar drumkunsten tonen. Broer Richard zei ooit dat ze zeer goed kon spelen. Moeder Agnes moest regelmatig op de proppen komen om de overwerkte vingers van haar dochter te verbinden. Gelukkig ging het leren drummen als vanzelf bij Karen zei ze tijdens een interview uit 1981. Met Karen nog op school trad in de herfst van 1964 haar 17-jarige broer Richard als "major" toe tot de universiteit van Californië. Al snel raakte hij bevriend met tuba speler Wes Jacobs wie zich bij Richard en Karen voegde om het Richard Carpenter Trio te vormen.
{slide=The Carpenters – 'Close To You (Live in Concert 1971)'}http://www.youtube.com/watch?v=ClPkqLuz8AA{/slide}
Gewend geraakt aan het spelen op bruiloften en feestjes behaalde het trio de finale van een gerenomeerde talentenjacht, "The Battle of the Bands" welke gehouden werd in de Hollywood Bowl. Met Richards nummer 'Ice Tea' en 'The Girl From Ipanema' werden Richard, Karen en Wes al snel benaderd door een vertegenwoordiger van RCA Records. Een contract werd ondertekend en ze namen er elf nummers op, helaas werd het contract al snel ontbonden zonder ook maar één release. Toen Karen net haar vocale mogelijkheden aan het verkennen was kreeg ze een contract aangeboden bij Magic Lamp Records, een klein onafhankelijk label. Bekend bassist Joe Osborn, eigenaar van Magic Lamp Records liet Karen in de studio de nummers 'Looking for Love', 'I'll Be Yours', 'The Parting of Our Ways', en een ander nummer opnemen. vazelfsprekend met Karen op de drums, broer Richard op de keyboards en Joe op de bass. In de zomer van 1966 werd er één single gereleased in een oplage van 500 stuks, maar door de slechte distributie bleef het succes uit.
{slide=The Carpenters – 'The End Of The World'}http://www.youtube.com/watch?v=Giw_TE5fAOo{/slide}
De tape van de opnames kwam in handen van Herp Albert, de baas van A&M Records. Omdat hij hetgeen hij hoorde leuk vond, liet hij "The Carpenters" in april 1969 een contract ondertekenen. In november van datzelfde jaar kwam hun debuutalbum, getiteld 'Offering' uit met daarop hun eerste single, een "ballad version" van 'Ticket To Ride', wat gelijk de hitparade haalde en piekte op de 54e plaats. Kort daarop volgde de single 'Close To You', wat Karen en Richard's doorbraak was en binnen zes weken op de eerste plaats terecht kwam. Deze toppositie hield het nummer vier opeenvlogende weken vast. 'Close to You' werd een internationale hit, het was de start van een vijf jaar durend tijdperk waarin het duo een van de meest populaire bands van de wereld was.
{slide=The Carpenters – 'Yesterday Once More'}http://www.youtube.com/watch?v=qEOGjJe5OLg{/slide}
In die vijf jaar wonnen de Carpenters twee Grammy's waaronder een voor de "Best New Artist of 1970" en behaalde een indrukwekkende serie van top 10 hits met onder andere 'Rainy Days and Mondays', 'Superstar', 'Hurting Each Other', 'Goodbye to Love', 'Yesterday Once More' en 'Top of the World'. na het uit 1975 daterende 'Only Yesterday' begon hun populariteit af te nemen. Het tweede deel van de 70's werd het duo geplaagd door privé problemen. Richard raakte verslaafd aan de drugs, en ging in 1978 in een poging om van zijn verslaving af te komen een ontwenningskliniek in. Ondertussen kreeg Karen anorexia nervosa, een ziekt waaraan ze de rest van haar leven zou lijden.
{slide=The Carpenters – 'Top Of The World'}http://www.youtube.com/watch?v=AdMtAli0J2U{/slide}
Bovenop de problemen met beider gezondheid lukte het niet meer om hun singles in de top 10 te krijgen, eind 1978 lukte het zelfs niet meer om ook maar in de top 40 terecht te komen. Karen besloot om solo te gaan en nam in 1979 een album op samen met Phil Ramone. Het album is nooit afgemaakt en later dat jaar keerde karen terug bij de Carpenters. Het duo bracht in 1981 hun laatste album met nieuwe songs uit, getiteld 'Made In America'. Het album werd hun commerciële comeback met het nummer 'Touch Me When We're Dancing' wat tot de zestiende plaats reikte in de hitlijsten. Helaas ging Karen's gezondheid steeds verder achteruit, waardoor het duo uit de spotlights verdween. Ze had de extreemste vorm van anorexia en vocht een verbeten strijd uit met deze ziekte tijdens de laatste twee jaar van haar leven.
{slide=The Carpenters – 'Calling Occupants of Interplanetary Craft'}http://www.youtube.com/watch?v=_BrSVOOK610{/slide}
Haar lichaam kon het op een gegeven moment niet meer aan, zeven jaar van uithongeren, het gebruiken van laxeermiddelen, water drinken met citroen, grote hoeveelheden pillen en overgeven eisten hun tol. Op 4 februari 1983 kwam de noodoproep binnen, Karen's moeder had haar naakt en bewusteloos gevonden in een inloopkast in hun huis te Downey, Californië. Karen werd in allerijl naar het ziekenhuis gebracht waar pogingen werden gedaan haar leven te redden, maar binnen het uur was Karen Carpenter overleden. De doodsoorzaak was een hartstilstand, met als oorzaak de druk die de anorexia op haar hart had gegeven. Op 32-jarige leeftijd woog ze nog maar 49 kilo. Karen ligt begraven in het familiegraf op de Forest Lawn begraafplaats te Cypress.
{slide=The Carpenters – 'Mr. Postman'}http://www.youtube.com/watch?v=AHfddvbKb4w{/slide}
Na Karen's overlijden bracht Richard een aantal albums met daarop nog niet eerder uitgebrachte nummers uit en een aantal verzamelalbums. 'Voice Of The Heart', een album met daarop wat nummers die overgebleven waren tijdens het uitkomen van 'Made In America' en van andere albums, kwam uit in 1983. Het behaalde in de V.S. de 46e plaats en kreeg de gouden status. Ook bracht hij een solo-album uit getiteld 'TIME' (1987) met daarop bijdrages van Dusty Springfield en Dionne Warwick. In 1989 was Richard de producer van de TV film "The Karen Carpenter Story", welke een sterk en eerlijk beeld gaf van het privé leven van het duo en Karen's gevecht met anorexia.
{slide=The Carpenters – 'Jambalaya'}http://www.youtube.com/watch?v=AlPGquu4nTk{/slide}
In 1989 liep de verkoop van de Carpenters albums terug, waarna Richard terug de studio indook om een en ander aan remixes te maken en sommige stukken van het Carpenter repertoire opnieuw op te nemen met als resultaat de uit 1991 daterende box 'From The Top'. Het eerder genoemde solo album van Karen met producer Phil Ramone, wat was opgenomen in de jaren 1979-1980 kwam uiteindelijk toch uit. Het album bevatte een verzameling van stijlen, te weten Rock, Jazz, Blues en zelfs Disco. Richard verklaarde dat toen het album voor het eerst beluisterd werd door de bazen van A&M, inclusief Herb Alpert en Jerry Moss, de reactie was negatief, Albert noemde het zelfs "niet waard om uit te brengen". Veel fans waren het daar absoluut niet mee eens en zorgden ervoor dat de verkoop gelimiteerde cd stagneerde.
{slide=The Carpenters – 'Rainy Days And Mondays'}http://www.youtube.com/watch?v=dPmbT5XC-q0{/slide}
In 2004 vestigde Richard samen met zijn gezin zich in Thousand Oaks, Californië en doneerde 3 miljoen dollar aan het Thousand Oaks Civic Arts Plaza Foundation ter gedachtenis aan zijn zus Karen. De eerste Richard Carpenter Scholarship Competition Award Show werd gehouden in deze lokatie op 20 september 2006 alwaar Richard tesamen met zijn dochters Traci en Mindi optrad na de show .Richard en zijn vrouw Mary wonnen de "Philanthropists of the Year Award of Ventura County" in 2007.
{slide=The Carpenters – 'Solitaire'}http://www.youtube.com/watch?v=zsvJXFZDynY{/slide}
In hun topjaren was de Carpenters een van de meest populaire bands in de muziekgeschiedenis, met wereldwijd meer dan 100 miljoen verkochte platen. In de 70's tourden ze de hele wereld over en hun tour gehouden in 1976 in Japan was toendertijd de grootste tournee ooit gehouden in dat land. Karen's stem is volgens velen de mooiste in de populaire muziek. Ze word geprezen voor haar controle, de subtiele nuances en de persoonlijke expressie welke ze introduceerde in een melodie. Als gezegd stond hun stijl loodrecht tegenover het op dat moment heersende pop/rock genre, desalniettemin werden ze een van de meest populaire bands van dat decennium. In de jaren 1970-1984, had het Grammy Award winnende duo tien gouden singles, negen gouden albums, één album wat de multi platina status behaalde en maarliefst zeventien nummers welke de Billboard Top 20 haalden waarvan twaalf in de top tien, zes nummers welke de tweede plaats behaalden en drie nummer één hits.
