Middenvoor op het podium staat de trombonist. Een opvallende plek, blazers staan bij popbands meestal ergens achter de rest van de band opgesteld en spelen nadrukkelijk op de achtergrond. Hoe anders is dat bij de Wooden Saints, die gisteren hun cd ‘I Know Why Your House Is On Fire’ presenteerden in Paradiso. Het lijkt tekenend voor de eigenzinnige aanpak van Arjen de Bock en Victor van Woudenberg, die in 2009 samen startten met een experiment dat uitgroeide tot de tienmansband die hier nu op het krappe podium van de kleine zaal staat. Samen liedjes schrijven, één per week, was de afspraak die De Bock en Van Woudenberg samen maakten. Meestal samen, soms alleen en vaak ook met anderen, zoals Jelle Paulusma, Ella van der Woude en Tessa Douwstra. Dat resulteerde in een album met twaalf prachtige, melodische liedjes, muzikaal goed doortimmerd en mooi gearrangeerd. Poppy, soms een beetje psychedelisch, dan weer met wat meer soul, maar ook stevig en rockend. Maar altijd licht en eigenzinnig. Van die liedjes waarvan je, na twee keer luisteren, jezelf opeens betrapt dat je ze loopt te neuriën.
Live zijn de liedjes misschien nog wel mooier dan op de plaat. Al bij het openingsnummer, ‘Your house is on fire’, blijkt hoe goed de band is. Om met tien man zo klein en breekbaar te spelen is niet iedereen gegeven. Wooden Saints doet het moeiteloos. Maar ook als de band uitpakt en op volle sterkte speelt, twee drummers, drie gitaristen, bas, trombone, toetsen en twee zangers, blijft het melodisch en vooral heel erg strak. Het optreden is afwisselend, zowel in stijl van de liedjes als in dynamiek. Ook wisselen de bandleden regelmatig van instrument en daarmee van plek op het podium. ‘The elephant’ is vrolijk en uptempo, ‘Never bother going over clouds’ melodisch, met een prachtige trombonesolo. De band heeft zichtbaar plezier en als zangeres Tessa Douwstra voor ‘Platypus’ ingezet wordt, zegt dat ze stiekem had gehoopt maar niet helemaal durfde te geloven dat het zo goed met de band zou gaan, spreekt ze voor de hele band.
Volgende keer beneden, belooft ze. Dan wordt het steviger. Met Victor van Woudenberg op akoestische gitaar en zang, zijn ‘California cacophony’ en ‘I’d rather have you just for now’ een stuk steviger. Met ‘Wolfpack’ ontstaat er echt een feestje, zowel op het podium als in de zaal. Het prachtige ‘The great farewell’ begint klein en zacht en bouwt uit tot een psychedelische climax, om weer even verstild te eindigen als het begon. Na het mysterieuze ‘Alice has a way of trippin’ over branches’ en ‘I read your eyes and cried before the end’, waarin zanger Chris Kok uithaalt als John Lennon en aangevuld wordt met een slide guitar solo, eindigt de band met ‘Waving at the Lions’, waarbij zangeres Tessa Douwstra begeleid wordt door alle mannen in de band in een doo-wop koortje, loepzuiver en heel klein gehouden. Bij de korte toegift gaat de champagnefles rond op het podium.
Wooden Saints maakt op het podium waar wat ze op het album beloven: mooie liedjes, fraaie arrangementen en veel afwisseling, zonder de eenheid te verliezen. De changementen die dit met zich meebrengt zijn de enige valkuil van de band. Weliswaar snel en zonder onhandigheid op het kleine podium, breken ze toch de spanningsboog die binnen de mooie liedjes wordt opgebouwd. En dat is jammer, want Wooden Saints is een bijzonder project en een bijzondere band. En die moeten we koesteren.
Foto’s (c) 2012 Yuri Saalberg
