Onder de liefhebbers van indierock zijn The Maccabees redelijk bekend, maar voor het grote publiek is deze Engelse band nog een onbekende. Hoewel hun twee voorgaande albums overwegend positieve recensies kregen en ook veel verkocht werden in hun thuisland, wisten de individuele nummers geen grote hits te worden. Met ‘Given to the Wild’ doen ze een nieuwe poging om wel een doorbraak te bewerkstelligen. Een geheel nieuwe poging want de jongensachtige indierock is ingeruild voor epische composities waarmee ze af en toe tegen Coldplay aanschurken. Eerdere pogingen van bands om zo een doorbraak te forceren, vielen bij mij niet altijd even goed omdat het te gemaakt en ongeloofwaardig over kwam…
Het is dat het erbij stond en dat ik was gewaarschuwd, maar anders had ik niet geloofd dat ik naar het derde album van The Maccabees zat te luisteren. Na een twee minuten durend intro volgt ‘Child’, een ingetogen nummer met een opbouw waarover is nagedacht en een gelaagdheid die ik van deze band niet gewend ben. Maar het mooiste is dat de stem van Orlando Weeks zich perfect voor dit soort nummers blijkt te lenen. Het daaropvolgende ‘Feel to Follow’ komt qua gevoeligheid dicht in de buurt van Cat Stevens, en is daardoor voor mij één van de hoogtepunten van dit album. Het lastige aan dit album is dat er geen echte dieptepunten op staan. Natuurlijk zijn sommige nummers iets minder, zoals ‘Ayla’, dat mij niet zo weet te verrassen als de beste nummers op dit album, of ‘Glimmer’ dat voor mij net iets te veel de Coldplay kant op gaat.
Maar als je vervolgens getrakteerd wordt op ‘Forever I’ve Known’ dan moet je wel behoorlijk veel zuur in je pen hebben om te spreken van een muzikale uitverkoop. Qua emoties en muzikale erupties komt dit nummer soms sterk in de buurt van Coldplay, maar het is de stem van Orlando Weeks waardoor het de grens van overdrijving niet overschrijdt. Een ander hoogtepunt, en ongetwijfeld het meest aanstekelijke nummer op dit album is ‘Pelican’. Als ze een hit scoren, dan moet het met dit nummer, want hoe prachtig die andere nummers ook zijn, ze lijken mij te ingetogen voor een hit op de radio. Het album eindigt met ‘Grew Up At Midnight’, waarin op het einde nog één keer alle registers worden open getrokken.
Wat een positieve verrassing zo in het begin van het jaar! Bands gaan door koerswijzigingen regelmatig de mist in, maar The Maccabees doen het tegenovergestelde met een album dat heel anders dan hun voorgangers is, maar ook beter. Zo af en toe zoeken ze het randje op als het nummer uitmondt in een muzikale eruptie na een rustige opbouw, maar bij geen enkel nummer kan ik beweren dat het diezelfde pretenties heeft als een stadion-act à la Coldplay. Een stadiontour zit er ook zeker niet in voor deze band, maar ze zullen ongetwijfeld een stuk populairder worden dankzij ‘Given to the Wild’. (9/10) (Fiction)
