Rond oud en nieuw is het altijd tijd voor de jaarlijstjes. Dit doen we op Maxazine al jaren, zo ook dit jaar. We hebben het dit jaar anders gedaan dan afgelopen jaren en iedereen gevraagd een eigen lijstje te maken van hun beste albums, foto’s, band, concerten, wat iedereen maar wilde. Dit is het lijstje van de beste albums van forum-moderator en redacteur Dennis Wander:
2011 was een interessant jaar in de muziekgeschiedenis. Vele legendes hebben ons verlaten (Amy Winehouse, Gill-Scott Heron en in mindere mate Steve Jobs) maar wat natuurlijk voor een lijstje als dit het belangrijkst is, is wat het jaar ons aan nieuwe muziek heeft gegeven. In mijn geval lag die focus vooral op de alternative scene, dus als je graag over Katy Perry e.a. leest kun je gerust doorscrollen.
De 10 (subjectief) beste albums van 2011. Menig van onze schrijvers gaf aan daar waarschijnlijk niet aan te komen maar mijn iTunes kon mij vertellen dat ik dit jaar maar liefst 118 albums heb goedgekeurd. Dit is zelfs nog exclusief de albums die ik het bewaren niet waard vond (om Mylo Xyloto van Coldplay maar te noemen).
Hoe kies je hieruit? De genres varieerden van folk tot ambient, dubstep tot doom jazz en blues tot techno maar na veel wikken en wegen heb ik toch de 10 albums kunnen kiezen die dit jaar wat mij betreft een vlag en wimpel verdienen. Natuurlijk is er veel meer te bespreken dan slechts albums, maar dat is voor een andere keer.
Met veel trots presenteer ik u mijn Album of the Year 2011 Top 10.
10) St. Vincent – Strange Mercy
Op het eerste gezicht zag ik een dame met een lieve glimlach en krullend haar, maar wie haar plaat opzet hoort direct dat er meer achter deze vrouw te zoeken is. Een combinatie van upbeat, vrolijke songs met duistere teksten gepaard met de scherpe tonen van haar Fender Jaguar en een fraai staaltje synthesizerwerk. Hieronder kunt u de video clip van de single Cruel, een nummer over het objectificeren van het lichaam.
9)The Middle East – I Want That You Are Always Happy
Op de negende plaats een relatief onbekende folkband uit Australië. Na een carrière van 6 jaar maakten de groep op een festival bekend dat ze uit elkaar zouden gaan, vlak na het releasen van deze geniale plaat. Vergelijkbaar met artiesten als Fleet Foxes en Bon Iver, deze cd combineerde best of both sides met een duister, winters randje en een kopstem die me sterk aan Damien Rice doet denken. Een aanrader voor iedereen die een beetje melancholiek kan waarderen.
8)James Blake – James Blake
In 2010 werd deze man al tweede in de BBC Sound of 2011 poll, en met zijn self-titled album laat hij zien dat dat vertrouwen zeker terecht was. In zijn voorgaande EP’s stonden de piano en creatief synthesizer gebruik centraal, op het album voegde hij zelfs daar nog extra elementen aan toe. Post-dubstep producent (nee, geen smerige bassdrops maar wel stevig gebruik van bastonen) en zelfs singer-songwriter kan hij zich nu noemen. Een album waar je goede apparatuur voor nodig hebt om het fatsoenlijk te horen, met Apple oortjes gaat de essentie verloren.
7)Real Estate – Days
Real Estate is een band die heeft laten zien dat je echt geen extensieve productie nodig hebt om een goede plaat te kunnen maken. Hun self-titled plaat uit 2009 werd omschreven als lo-fi, indie rock (al is rock ver te zoeken) en dream-pop en met Days hebben ze deze formule geperfectioneerd. Rustige muziek over een zorgeloze zomer die wel een glimlach op je gezicht móet geven.
6)Other Lives – Tamer Animals
Indie-folk was volop te vinden dit jaar, en naast onder andere The Middle East maakte ook Other Lives daar een fantastische cd mee. De band komt voor uit Kunek, dat slechts één album uitbracht in 2006. Folk met een wat meer dromerige atmosfeer dan ik gewend was, maar de match is perfect. Piano, viool, blazers en vocale ensembles worden gebruikt om dit tot een creatief geheel te maken.
5)The Horrors – Skying
The Horrors is het soort band dat elk album een nieuwe weg inslaat, maar trouw aan hun roots blijft. In 2000 begonnen ze met vuige garage rock, en zo zijn ze via post-punk revival en shoegaze tot dit album gekomen. Een psychedelisch geheel is het geworden, met lange opbouwende intros ondersteund door opvallende baslijnen en de diepe stem van zanger Faris Badwan. Zelfs het epische Moving Further away van ruim acht minuten verveelt dankzij het samenspel van instrumenten geen seconde. Voor mij begon de zomer met deze plaat en is sindsdien niet afgelopen.
4)M83 – Hurry Up We’re Dreaming
Na al zeker een uur schrijven ben ik dan aangekomen bij nummer 5, voor mij een enorme verrassing. M83 is de Fransman Anthony Gonzalez, die dit jaar al weer zijn zesde album uitbracht. De bandnaam is afgeleid van een spiraalvorming melkwegstelsel, en zijn muziek voelde voorheen ook zo, ruim en rustgevend. Met Hurry Up, We’re Dreaming is wat meer dansbaarheid toegevoegd aan het geheel, zonder het aan kracht te laten verliezen. Met maar liefst 22 nummers is het album aan de lange kant, al kon ik er alsnog geen genoeg van krijgen. Midnight City is mijn zomerhit van het jaar, de sax solo is een cherry on top.
3)Atlas Sound – Parallax
Gek genoeg heb ik eigenlijk weinig met female vocals, maar falsetto’s kunnen me enorm bekoren. Zo ook in het solo project van de zanger van indie-rock band Deerhunter, Bradford Cox. Hij startte het project omdat hij nummers schreef die simpelweg niet uitgevoerd kunnen worden met een rockband. Het resultaat is een meer down-tempo rustgevende plaat. Verder is het vrij lastig om deze artiest te beschrijven, invloeden zijn sporadisch te horen maar bovenal is het een persoonlijk werk, waarin hij meer van zichzelf laat zien dan in zijn andere werk. Je moet er gewoon naar luisteren, eigenlijk.
2)Destroyer – Kaputt
Het zilver gaat dit jaar naar een van de vele creaties van indie-pop zanger Dan Bejar, ook wel bekend van The New Pornographers. Met Kaputt leverden hij en zijn band een gepolijster werk af dan de vorige acht studio albums, de productie is subliem. Een emulsie van van invloeden noemen zou te weinig eer geven. Indie rock, chamber pop, en hints naar artiesten als David Bowie en Pavement komen samen in een album dat echt als een geheel voelt. Je moet er echt de tijd voor nemen, slotnummer Bay Of Pigs is bijvoorbeeld ruim 11 minuten lang maar dankzij de constante kwaliteit is dit voor een ervaren muziekluisteraar gelukkig alles behalve storend. De saxofoon is wat dit album écht afmaakt. Nét geen nummer 1, het heeft me dagen gekost om de keuze definitief te maken.
1)Bon Iver – Bon Iver, Bon Iver
Bon Iver, Frans voor ‘goede winter’ (bon hiver). Een treffende beschrijving. Tja, wie zag deze niet aankomen? Een rustige, bebaarde man die zijn eerste album For Emma, Forever Ago in zijn eentje opnam in een bos. Het resultaat was een prachtige collectie aan folk. Een breekbaar album dat wereldwijd door de kritieken werd geprezen. Hierna zocht Justin Vernon echter een voor hem volledig andere manier van schrijven. Variërend van een samenwerking met hierboven genoemde James Blake en zelfs met Kanye West maar vooral een andere manier van het maken van nummers. Waar hij voorheen simpelweg met zijn gitaar ging zitten, is in dit album duidelijk te horen dat er een ambitieuzer doel was. De nummers die eerst als collectie voelden zijn nu een vloeiend geheel waarbij de breekbaarheid en perfect simpele teksten (“Part of me, apart from me”) zijn vergezeld van een ruimer geluid. Rustgevend, emotioneel en perfect in zijn vorm. Dat is eigenlijk alles dat ik nodig heb om dit album te beschrijven. Kijk zeker even naar de video van de single Holocene, dat een prachtig nummer combineert met de natuur van Ijsland. Wat mij betreft song of the year.
