Rond oud en nieuw is het altijd tijd voor de jaarlijstjes. Dit doen we op Maxazine al jaren, zo ook dit jaar. We hebben het dit jaar anders gedaan dan afgelopen jaren en iedereen gevraagd een eigen lijstje te maken van hun beste albums, foto’s, band, concerten, wat iedereen maar wilde. Dit is het lijstje van de beste albums van oprichter, manager en eigenaar van Maxazine, Norman van den Wildenberg:
10. Foster the People – Torches: Ik zat nog te twijfelen tussen Torches en het album van Gotye. Beiden zitten, samen met Chrystal Fighters in het hoekje van de op en top feel good muziek. Beiden braken door in 2011 en beiden hadden een album wat gewoon sterk is. Uiteindelijk koos ik toch voor Foster the People, en wel om de heel simpele reden dat Torches een stuk stabieler is, constanter door de plaat heen. Gotye heeft met ‘Somebody….’ misschien een grotere hit te pakken, Foster the People maakte een album dat minder snel verveelt. En is dat niet precies wat we willen hebben?
9. Il Divo – Wicked Game: Niet een album die mensen van mij zouden verwachten, maar het album, dat pas net uit is, is een album waar rust overheerst. De vier stemmen van Il Divo passen niet alleen enorm goed bij elkaar, op Wicked Game brengen de vier een perfecte mix van klassiek en pop. Velen hebben geprobeerd hen te volgen, niemand komt ook maar in de buurt. Los Angeles The Voices, Take That, New Kids on the Block, Westlife, allen moeten erkennen dat dit de enige echte boyband is.
8. Hermitage – Schaduwliefde: Winnaars van het Amsterdams Kleinkunstfestival, maar in het geval van Hermitage mag de naam Klein er wel vanaf. Deze Belgen pakten me vanaf de eerste noot, en sindsdien is de aandacht niet meer verslapt. Echt een band waar je nooit van hoort, ondankt dat ze regelmatig in de Nederlandse theaters stonden. Muziek voor fijnproevers zou ik zeggen. En dan durf ik mezelf een fijnproever te noemen.
7. Stef Bos – Minder Meer: Een derde cd on anderhalf jaar… Het kan eigenlijk geen kwaliteit zijn als je zo moeten denken. Toch is er één man die het lukt: Stef Bos. Van de drie albums sinds eind 2009 is het misschien het minste album, maar dat komt meer omdat de eerdere twee een 11 uit 10 waard zijn. Het lukt Stef telkens weer de aandacht vast te houden, zo ook bij Minder Meer. Wat ik wil is simpel: Minder Meer!
6. Kayaman – Tulpenmanie: De oud-producer van Ali B. en Yes-R probeerde het in 2011 een keer zelf en deed dat niet zonder succes. Radio 538 pikte de sympathieke Turkse Brabander op en geen ochtend ging voorbij zonder Kayaman in de show van Edwin Evers te horen. Ik had hem gelukkig al eerder ontdekt en draaide zijn cd inmiddels grijs. En met een collectie van 2500 cd’s om uit te kiezen had ik genoeg om af te wisselen als ik wilde. Het moet genoeg zeggen. Dinsdag overigens de primeur van zijn nieuwe videoclip hier op Maxazine!
5. Steffen Morrison – Revealed: Ouch! Hoevaak vindt je in Nederland een talent waarvan de hele scene op zijn kop staat. Steffen Morrison wordt genoemd als zijnde een Nederlandse mix van John Legend en Stevie Wonder en niet alleen tijdens zijn concerten, maar zeker ook op zijn album Revealed kan hij die reputatie zeer zeker waar maken. Gelukkig kon ik hem al oppikken voor zijn doorbraak, wat me een rijk man maakt 🙂 Internationaal nu al opgepikt zal 2012 het jaar van zijn definitieve doorbraak worden. Mark my words!
4. Bazzookas – Kaboem: Eerst een succesvolle Nu-Metal band hebt en dan zonder problemen overstapt naar een skaband, is wel durven. Toch gebeurde het, en na een korte demo bracht de band dit jaar eindelijk een langverwacht album uit. En Bazz Barnasconi zou Bazz Barnasconi niet zijn als hij er niet een apart meesterwerkje van maakte. Ditmaal verpakte hij de cd in een stripalbum (door niemand minder dan Nozzman), wat het natuurlijk twee voor de prijs van één maakte. En niet afgeraffeld, maar met een party-sound waar menig indewegger van aan de kant danst. En daar hoef je geen HAVO voor te hebben.
3. Fishbone – Crazy Glue: Misschien niet een van de bekendste groepen uit mijn lijstje, wel een van de meest invloedrijke bands. Niet voor niets worden ze door mensen als Flea, George Clinton, Gwen Stefani en The Beastie Boys genoemd als grote voorbeelden. Ook al is het eerder een 7 -track EP dan een volle CD te noemen, de moddervette riffs, ze maken het tot een van de beste albums van het jaar.
2. Gorki – Research & Developement: Ik volg deze Belgen al de eerste cd en ik moet zeggen dat ze me nog nooit zijn tegengevallen. Wie de teksten van zanger Luc de Vos goed beluistert en begrijpt, snapt dat deze Belgen het bewijs zijn dat Belgen niet dom zijn maar misschien nog wel een stuk intelligenter dan ons Nederlanders. ’88 procent’ is een ware klassieker!
1. Primus – Green Naugahyde: Lang moesten wachten op een nieuw album van Claypool en z’n mannen en persoonlijk kan ik zeggen dat het het wachten waard was. Niet het beste album van Primus (dat moet nog worden gemaakt), maar zeker te weten een van hun betere. Dat ze vorig jaar tweemaal in no time uitverkochten en ook in 2012 weer terug komen naar ons land, bewijst dat ik niet alleen sta in mijn mening.
