Rond oud en nieuw is het altijd tijd voor de jaarlijstjes. Dit doen we op Maxazine al jaren, zo ook dit jaar. We hebben het dit jaar anders gedaan dan afgelopen jaren en iedereen gevraagd een eigen lijstje te maken van hun beste albums, foto’s, band, concerten, wat iedereen maar wilde. Dit is het lijstje van de beste albums van journalist Dirk van den Heuvel:
10. BON IVER – BON IVER, BON IVER De eeuwige lastige tweede. Ook Fleet Foxes had er last van dit jaar en heeft me -afgaande op het gegunde aantal draaibeurten nog niet weten te overtuigen. Bon Iver doet het ietsje beter, al betwijfel ik of het een blijvertje gaat worden. Vooralsnog mis ik misschien wel de emotie van de eerste plaat. Meer dan een 6,5 is het niet, maar dat is nog altijd ruim voldoende in een land waarin Marco Borsato, Blof en Jeroen van de Boom het tot popidolen kunnen schoppen.
09. DAZZLED KID – FIRE NEEDS AIR De Wereld Draait Door scheepte ons al eens op met Van Velzen, Moke en Lucky Fonz III en als we niet oppassen bepaalt men daar met dat minuutje livemuziek welke ‘underground’ in Nederland hip wordt en welke niet. De nieuwe zanger van Di-Rect? DWDD is erbij. Caro Emerald mag elke maand in geuren en kleuren vertellen welk land ze nu weer heeft veroverd. Het succes is haar gegund, maar haar muziek is mij toch net iets te “kleindochter zingt de liedjes van oma”. Dan is het jammer dat Tjeerd Bomhof, alias zanger van Voicst, alias Dazzled Kid er niet vaker zit. Lijkt een niet te stoppen waterval aan creativiteit, met fruitige melodieën die zelden te zwaar op de maag liggen. Gewoon een lekker plaatje.
08. THE HORRORS – SKYING Hoewel toleranter dan zijn voorganger Primary Colours (2009) is het een plaatje waar je even voor moet gaan zitten. Het is muziek die je vaker moet draaien, niet zelden een kenmerk van écht goede muziek. Echt goede platen rijpen en worden beter, in plaats dat ze à la Dragostea Din Tei gaan irriteren. Sluit niet uit de plaat nog verder stijgt in mijn top 10. Vraag het over een paar jaar nog eens.
07. PETE AND THE PIRATES – ONE THOUSAND PICTURES Gewoon een prettige gitaarplaat in de klassieke indie-traditie die we de laatste jaren gewend zijn. Vorig jaar zag ik ze in het voorprogramma van Maximo Park en bliezen ze de hoofdact weg. Grotendeels de schuld van Maximo Park dat een uitgebluste indruk maakte (en ons voorheen al het zwaar gekraakte Quicken The Heart durfde voor te schotelen), maar Pete en zijn piraten zijn ook gewoon erg goed. Benieuwd of ze nog verder groeien.
06. SPINVIS – TOT ZIENS, JUSTINE KELLER Naar een plaat van Spinvis kijk ik altijd uit. Zelf ben ik enorm taalliefhebber (en afgestudeerd op een studie naar Nederlandstalige liedteksten) en op dat gebied is Spinvis de koning. Al zijn teksten zijn voor iedereen te begrijpen, vormen, ondanks dat niet elke zin per definitie op de voorgaande aansluit, een coherent geheel. Je hebt er meteen een gevoel bij en toch is het nooit pretentieus en vergezocht (De Dijk, Acda & De Munnik) of ronduit flauwekul (zeker 90% van het repertoire van Blof). Zelfs Ramses Shaffy en Lennaert Nijgh (de tekstschrijver van Boudewijn de Groot) waren niet zo goed als Spinvis.
05. WAR ON DRUGS – SLAVE AMBIENT De voormalige band van Kurt Vile (zie nr 1) met een prettig geluid dat zowel tolerant als experimenteel is. Noem het een lichte vorm van elektronische psychedelica anno 2011. Je moet ervan houden. Ik houd ervan.
04. PJ HARVEY – LET ENGLAND SHAKE Voor mij dé grootste verrassing van 2011, want normaliter ben ik (op Kate Bush na wellicht) niet zo van de vrouwenstemmen. Wat Bush en Harvey in ieder geval gemeen hebben, is dat ze het experiment niet schuwen. Bij PJ Harvey leidt het misschien wel tot de beste plaat uit haar carrière. Een heerlijk stukje maatschappelijk engagement, gegoten in een aantal prachtig pakkende arrangementen.
03. THE STROKES – ANGLES Zou er ook nog een Strokes-plaat uitkomen was de vraag? Zanger en bandleden correspondeerden vooral per post en ik hield dan ook mijn hart vast. Liefhebbers van 80’s-pop komen aan hun trekken, want zanger Casablancas trekt het jaren 80-avontuur van zijn soloplaat Phrazes For The Young door. Soms moet men oppassen niet aan de verkeerde kant van de streep te eindigen (bij één song doemde tot mijn schrik zelfs de referentie ‘Queen’ op), maar gelukkig wordt het nooit Scorpions, Toto of Level 42. En heel soms hoor je er zelfs The Strokes in terug!
02. JAMES BLAKE – JAMES BLAKE Wanneer je als artiest een luisteraar voor je kunt winnen die niet van jouw genre houdt, dan ben je een grote. Dubstep zei me weinig, maar Blake heeft me overtuigd. Een vernuftige plaat. Niet direct een plaat met louter liedjes in 4-kwartsmaat met refrein en drie coupletten, maar dat is ook weleens verfrissend. Absolute aanrader.
01. KURT VILE – SMOKE RING FOR MY HALO Gek genoeg is de motivatie voor de nummer 1 het moeilijkst. Feitelijk staan de redenen bij The War On Drugs (zie nr 5) al opgesomd, want Vile tapt uit het zelfde muzikale vaatje. Dat hij toch nr 1 is geworden, heel simpelweg te maken met het feit dat zo’n beetje alle nummers op zijn album sterk zijn. Het is een plaat die je kunt blijven draaien zonder hem moe te worden. En dat is een prestatie op zich.
