Het gebeurt maar af en toe. Maar als het dan gebeurt, dan is het altijd weer een groots feest. Groots, met een hoofdletter. En Feest ook met een hoofdletter. Ditmaal viel de muziek van Tsuyoshi Domoto mij ten deel. Met het verzoek of ik er naar wilde luisteren. En zo ja, of ik er dan een stukje over wilde schrijven. Ik antwoorde bevestigend op de eerste vraag, en dit is dus dat stukje. De cd ‘Nippon’ van Tsuyoshi Domoto is een cd waarvan ik er graag honderden zou willen hebben. Helaas heb ik er daar maar eens stuk of twintig van.
Sinds jaren heb ik een vreselijk zwak voor Japanse artiesten. Ik blijf het moeilijk vinden om een omschrijving in woorden te geven van het waarom. Maar van namen als Yamashita, Takemura, Sakamoto en nu dan Domoto krijg ik meteen het gevoel dat ik buiten de werkelijkheid beland. De gevestigde orde in de (pop)muziek verdwijnt als sneeuw voor de zon tijdens het beluisteren van de muziek van deze namen. Ik heb geen refentiekader (behalve dan andere Japanse artiesten). Ik zou de naam van Frank Zappa kunnen noemen, of die van Chick Corea, Cornelius, dEUS, Radiohead, Bauer … maar die zouden in vergelijking slechts schampen aan de wondere wereld van deze Japanners.
Dus nu, de eigenlijk best wel moeilijke opgave om de cd Nippon van Tsuyoshi Domoto te recenseren. Ik doe een poging, waarvan akte. De openingstrack is een combinatie van filmmuziek en traditionele Japanse folklore. Daarbij doordrenkt van Westers-klinkende samples. Nippon, Japan dus, begint met het neerzetten van een filmisch beeld wat doet denken aan een kung-fu film uit de jaren ’80, maar is tegelijkertijd vernieuwd. Er zit ‘iets’ in. Het einde van het nummer ‘verwestert’ en een beat doet haar intrede.
Deze beat gaat verder in nummer twee (The Sky Is Shedding Tears), waar ook de vocalen hun intrede doen. En als dit zo zou blijven, zou de cd niet veel meer dan een soundtrack van een niet-bestaande film zijn. Maar! Dat is dus niet zo. Naarmate de cd vordert, verandert alles. Alsof je een tube verf leegknijpt in een bak met water. Of nee, beter nog, in een bak met andere verf.
Van pop naar sferisch naar improvisaties naar een aantal live-performances. Een cd naar mijn hart. Hoeveel punten mag ik geven? 10 uit 10. Zoveel mag gezegd! Schuif ik mijn eigen voorkeur even aan de kant, dan blijft er minimaal een 8 over. Ik zou zeggen: doe er uw voordeel mee. (8/10) (Gan-Shin/ZYX)
//
