Cyco Miko, beter bekend als Mike Muir, frontman van de geweldige hardcore/punk/crossover band Suicidal Tendencies en het funky gezelschap Infectious Grooves, laat naast het regelmatig touren met Suicidal Tendencies ook weer eens wat van zich horen op plaat. Na de eerste twee geweldige S.T. albums in de eerste helft van de jaren tachtig en met de oprichting van (een aanvankelijk side-project) Infectious Grooves in 1989 is Muir het spoor bijster geraakt.
De funky invloeden van Infectious Grooves integreerde steeds meer in de sound van Suicidal Tendencies. Begin jaren negentig pakte dat goed uit. S.T. groeide kortstondig uit tot een act die op een brede publieke belangstelling kon rekenen. In 1993 mocht Suicidal Tendencies zelfs op komen draven als vervanger van Alice In Chains op de ‘Nowhere Else to Roam’ tour van Metallica. In 1995 trok Muir (tijdelijk) de stekker uit Suicidal Tendencies en zette hij Infectious Grooves even in de koelkast om met ‘Lost My Brain! (Once Again)’ een soloplaat onder de naam Cyco Miko op de markt te zetten. Na de snelle heroprichting van S.T. in 1997 opereert Muir plotsklaps op meerdere fronten!
Er volgde tot op de dag van vandaag meerdere compilaties met niet eerder uitgebracht materiaal, opnieuw opgenomen materiaal en live materiaal van zowel Suicidal Tendencies, Infectious Grooves, Cyco Miko en een nog ouder project genaamd No Mercy. Dit album ‘The Mad Mad Muir Musical Tour’ wordt gepresenteerd als zijnde de tweede Cyco Miko release, maar die naam dekt de lading slechts gedeeltelijk. De titel van deze plaat dekt die lading echter wel! Want het is en blijft Mike Muir die op deze plaat zijn muzikale uitspattingen ten gehore brengt, al zijn de meeste songs ‘leftovers’ van Suicidal Tendencies en met name van Infectious Grooves.
Het instrumentale ‘M.M.M.’ opent het album zeer verdienstelijk, een lekker scheurende en snerpende metal-achtige gitaardeun leunend op een trage, solide S.T. beat. Het navolgende ‘Happiness’ is een typische Infectious Grooves song, funky gitaar- en baswerk en een rustig zingende Muir, iets waar hij niet altijd even sterk in is. In het derde nummer ‘All the Way’ worden de ouderwetse snelheden gehaald die we van S.T. gewend zijn overgoten met een dikke Infectious Grooves saus. Gedurende het beluisteren van de plaat wordt het duidelijk dat alle nummers op deze plaat twijfelgevalletjes zijn. De meeste nummers zijn net te funky voor S.T. en vaak net te scherp voor Infectious Grooves. Ondanks dat de Infectious Grooves kant van Muir niet mijn persoonlijke smaak is, klinkt het geheel best lekker en is ‘The Mad Muir Musical Tour’ toch wel een soort van feel good album geworden.
Een opvallend positieve uitschieter is ‘Full of It’, dat een typisch furieus S.T. punknummer is zoals oude fans dat graag horen. Een absoluut dieptepunt is de re-recording van het nummer ‘Alone’ van het S.T. album ‘Lights, Camera, Revolution’. Het was toentertijd al niet het vlotste nummer, maar dat nummer is inmiddels wel verheven tot ‘cult’…afblijven dus, en niet nog trager maken dan dat het al was. Mike Muir is met Suicidal Tendencies de laatste jaren lekker aan het toeren, terend op oude roem en dat moeten hij vooral blijven doen. Want voor de fans is dat hartstikke leuk. Maar als er een plaat wordt uitgebracht zou het leuk zijn dat het een echte plaat is, een plaat met nieuwe composities, een eigen smoel en een plaat met ballen, die inslaat als een bom en dat heeft deze plaat net niet. Ik vrees voor deel 2 van deze ‘Musical Tour’. (7/10) (Suicidal Records/Bertus)
