Een paar weken terug, na een optreden in Philharmonie (Haarlem), raakte ik met iemand in gesprek over meningen. Hij ergerde zich eraan dat men geacht wordt altijd een oordeel klaar te hebben, vaak getuigt het van meer inzicht te weten dat je iets niet weet. Ik was van mening dat hij gelijk had.
Naar mijn idee zijn interessante interviews met muzikanten zeldzaam. Mooie liedjes bieden geenszins een garantie voor goede gespreksstof. De uitzonderingen op de regel zijn vaak interviews met artiesten die al geruime tijd meelopen; wijsheid met de jaren, oefening baart kunst etc. Maar de druk is groot om, nauwelijks nog uit de startblokken, meteen op het grote podium te gaan staan, en een uitgesproken mening maakt je interessant, ook al heb je weinig te zeggen. Ook de Occupy beweging krijgt kritiek omdat er niet meteen oplossingen worden geboden. Het alternatief, een groep demonstranten die grote problemen ziet in economie en politiek op een intercontinentale schaal en zegt “laat dit maar aan ons over”, zou mij verdachter lijken, maar dat ben ik.
Dat optreden in Haarlem was trouwens in het kader van de Popronde, een jaarlijks reizend muziekfestival dat deze herfst 27 steden in Nederland aandoet. De Popronde is geen wedstrijd (dit citeer ik van hun website), wel is het een kans om veel te spelen. Het programma is divers, volgens mij (maar hou me er niet aan) wordt het festival bijna overal waar het neerstrijkt goed georganiseerd, en de muziek staat op de eerste plaats. Met telkens weer een nieuw publiek in een andere stad, en geen jury om jezelf voor te profileren terwijl je optreedt, ligt de nadruk op het communiceren van de liedjes, het breken van het ijs. Een slimme regel van het festival is dat acts niet in hun thuisstad geboekt kunnen worden. Zo komen muzikanten voor nieuw publiek te staan, en is het ook voor het publiek telkens een verrassing.
Zo speel ik bijvoorbeeld komende donderdag (27-10) in Enschede, in een antiquariaat genaamd Kruimeltje. Ik treed solo op, een set van een uur. Na afloop volgen meestal gesprekken, verkoop ik mijn cd in cellofaan en maak ik uiteindelijk weer een treinreis terug naar mijn stad van herkomst, Amsterdam.
Gewapend met zijn gitaar en Nederlandstalige teksten, presenteerde zanger/liedschrijver Rufus Kain in 2010 zijn debuutalbum. Hierop volgden vele optredens, van De Nieuwe Anita tot Paradiso, van poppodia tot huiskamers. Deze herfst heeft hij een nieuwe, gratis downloadbare EP uit, en neemt hij deel aan reizend muziekfestival De Popronde. Ook host hij wekelijks het radioprogramma Songwriters Guild Live op Amsterdam FM. Meer info op: http://www.rufuskain.nl
Foto Rufus Kain (c) Ro Halfhide