The Kits (nee, dit is geen spelfout) uit Melbourne debuteerden in 2008 met het album ‘Primitive Tales’. De garagerock band die de afgelopen drie jaar over de hele wereld heeft getourd met onder andere Band of Skulls, Hoodoo Gurus en The Jim Jones Revue leverden dit jaar hun tweede album af genaamd ‘Lead us into Temptation’.
‘Open Season’ is de eerste track en opent met een rotsvaste, stevige drumbeat die het hele nummer doordreunt terwijl de gitaren hun werk doen en Kit Atkinson (what’s in a name) zijn keel openzet. Het stevige maar niet al te opwindende rocknummer wordt gevolgd door ‘Wild at Heart’ waarop je goed kan horen dat The Ramones een van de invloeden op de band zijn door de nonchalante zangpartij welke begeleid wordt door een gezellig gitaardeuntje. Dan worden eindelijk de up-tempo nummers uit de kast getrokken lijkt het: ‘Salvation’ heeft een old school rock ’n roll vibe maar het volgende nummer is alweer een stuk rustiger met een spannend intro dat zo op de soundtrack van een roadmovie teruggevonden zou kunnen worden. De mellow oehs en aahs geven het nummer nog een beetje diepte maar verder kabbelt de boel een beetje voort tot we bij de titeltrack van het album belanden.
‘Lead us into Temptation’ is wederom een rustig nummer maar weet wel een zekere melancholie over te brengen waardoor dit niet zomaar een ander nummer op de CD is. De feel van het nummer doet een beetje denken aan de protestsongs uit de 60’s en laat je onwillekeurig je oren spitsen terwijl je probeert te ontcijferen wat Atkinson je probeert te vertellen. Na een wat langere stilte dan gebruikelijk na deze track word ‘Detroit Feeling’ ingestart wat een straightforward rocksong is waar de gitarist lekkere rifjes tevoorschijn tovert. ‘Modern Love’ begint veelbelovend met een opzwepend garage-intro maar stelt lichtelijk teleur naarmate het vordert met een weinig originele opzet die eigenlijk de volgende drie nummers wel aanhoud tot de CD afgelopen is.
Hoewel de nummers afzonderlijk, op een enkeling na, niet ontzettend aangrijpen of wegblazen vormen ze bij elkaar wel een solide rockplaat die prima wegluistert zolang je niet te veel aanstoot neemt bij de lichte repetitie die soms de overhand dreigt te nemen. (6/10) (Pop Crime Records)
