Twitter is een aantrekkelijk medium voor bands om zich te promoten. Zo hebben The Hot Stewards ook een account (@thehotstewards) en ze twitterden dit: “Veel luisterplezier! Strak broekje aan, hoofdband om en gaan!” Nou, daar kan ik het weer mee doen.
Eerlijk is eerlijk, dit album mag er wezen! De (deels) Amsterdamse mannen vegen de vloer aan met de overbekende, foute hits uit de jaren ’80. Een nieuw fris jasje, ver van de uitgekauwde manier waarop nummers vaak gecoverd worden. Het album klinkt precies zoals de nummers toen eigenlijk ook zouden moeten klinken: smerig, ruig en sexy!
Een nieuwe kijk op deze, volgens de muziekcritici, creativiteitsloze periode. Nummers van Wham!, Abba of Kim Wilde: niets is te gek. Tien nummers op één plaat, bereid om een feest der herkenning te vormen in de huiskamer.
Niet alleen de herkenning maakt dit album leuk, maar ook de erg goede muziek. De gitaren spelen erg strak en de zang klinkt goed. Hier en daar (vooral in het nummer ‘Why Tell Me Why’) klinkt het alsof de zanger er geen zin meer in heeft. Deze zanger hoeft niet te gaan schreeuwen en blèren, maar moet wel de hoogte in met zijn stem. De lage zang klinkt wat verveeld. Dit doet overigens niets af aan de goed gecomponeerde muziek. Als kers op het slagroomtoefje speelt de toetsenist weergaloze partijen, die werkelijk overal precies op zijn plaats vallen. Door deze toevoeging krijgen de nummers diepgang en power. Hooguit geniaal.
Ben jij zo’n oude taart die de ‘classics’ in ere wil houden en nooit met humor naar muziek kan luisteren? Lees dan alsjeblieft niet verder. Voor alle anderen: beluister deze CD en laat je verrassen door The Hot Stewards. Haal je strakke broek uit de kast en tover die glimlach op je gezicht. Rock on! (9/10) (Dying Giraffe)
