Dames en heren, kinderen ook. Het einde van het jaar naakt! Met nog een kleine twee weken op de kalender, resten mij nog vijf alfabetcolumns. Na deze nog vier. Ik had mij nog zó voorgenomen om aan het einde van het jaar met een jubileumboekje te komen. Een boekje met daarin, uiteraard, alle columns, vergezeld van een CD met daarop van elke genoemde artiest een nummer. Behalve als ik nu elke twee dagen een column zou tikken, ga ik dat niet meer redden. Misschien is het de tijd ook niet voor een jubileumboekje, wat u?
Waar het echter wél tijd voor is, is voor de letter 'e'. Redelijk schaars vertegenwoordigd in mijn collectie, maar desalniettemin een prima letter, zoals u weldra zult merken. Begin ik graag met Emerson, Lake & Palmer, om via hun Peter Gunn uit te komen bij Extince, Bille Evans, Oscar Peterson en af te sluiten met Einstürzende Neubauten. Ik dacht het wel.
Bij mij in de woonkamer staat, op zijn kant en al maanden niet gebruikt, een zonnenhemel. Een loodzwaar ding, dat mijn uitzicht naar buiten ontsiert. Het ding staat er al sinds de zomer, en elke dag zeg ik tegen mijzelf, dan zeg ik, "Fred," zeg ik, "wees eens niet zo lui en breng dat ding naar de zolder." Ik luister altijd aandachtig naar mezelf, dus ik kan niet ontkennen dat ik het gehoord heb. Maar nog steeds staat het apparaat bij mij in de woonkamer (tevens werk- en muziekkamer). Vandaag, een sneeuwdag in december 2010, heb ik besloten het te doen. Ik ga, en ik kan er nu niet meer onderuit, met u als getuigen, ik ga vandaag de zonnenhemel naar de zolder sjouwen. Gelukkig kan ik eerst nog dit columnpje aftikken, een koffie drinken en een sigaret roken. En ook mijn iPhone heeft nog wat aandacht nodig, voordat het zover is, dus dat komt allemaal goed.
De letter 'e'. Emerson Lake & Palmer. The Best Of. Het was één van de eerste CD's die ik zelf kocht, van mijn eigen centjes. Ik weet nog dat ik er bijna twintig gulden voor neer moest tellen. En dat ik het schijfje kocht om track nummer 5, Peter Gunn. Geschreven door een van mijn grootste helden: Henri Mancini. Uitgevoerd door ongeveer iedereen die op een kammetje kan blazen. Emerson Lake & Palmer eveneens. Ik herinner me ook nog dat de versie op de plaat mot de versie niet precies díe versie was die ik gehoopt had dat het was. Voor het eerst kwam ik erachter dat er van vele nummers, vele versies zijn. Sommige goed, sommige niet zo goed. Toch ben ik de uitvoering van ELP steeds meer gaan waarderen. Grappig is wel, dat ik de rest van de plaat beter vind dat Peter Gunn. Vooral het epische Trilogy. Geweldig!
Extince staat naast Bill Evans in mijn kast. Een vreemde gewaarwording moet dat zijn voor beide heren. Voor mij niet, want ik heb ze er zelf neergezet. En zo komen we dan aan bij Oscar Peterson en Einstürzende Neubauten uit en is de column alweer afgelopen. Wat gaat dat toch snel, altijd. In dit tempo krijg ik dat jubileumboekje nog wel af, voor 31 december.
Maar nu eerst de zonnenhemel.
