De zaal stroomt om 20.30 vol en is net voor aanvang om 21.00 uur bomvol met fervente gitaarliefhebbers. Het aantal vrouwen is op één hand te tellen. Een van de vrouwen die aanwezig is, is er omdat ze haar man dit concert van Jan Akkerman voor zijn verjaardag cadeau had gedaan. Helemaal uit Veghel (60 km rijden) hierheen gekomen, maar ook uit Duitsland waren fans naar Venlo afgereisd.
De gitaar ligt rustig te wachten in zijn koffer op het podium. De pluimen rook uit het rook kanon verraden het begin van het optreden. Het aanwezige publiek moet echter tot 21.30 uur geduld hebben. Een bescheiden applaus verwelkomt Jan Akkerman en zijn band.
Nog een kleine gitaar check en de eerste noten van ‘Streetwalker’ klinken door de zaal. Met name de drum is vooraan goed te horen en overstemd af en toe het gitaargeluid. Als Jan aan een van de vele solo´s begint veert het publiek op. Hier is men voor gekomen! Vooral de nummers van vroeger doen het goed. Focus, ‘Hocus Pocus’ en ‘Sylvia’ kunnen rekenen op een goedkeurend applaus uit de zaal. Mannen onder elkaar sfeer. Bedeesd en aandachtig luisterend. Bij de nummers van Focus mis ik toch een beetje Thijs van Leer op zijn authentieke orgel. Het gemaakte geluid uit het Keyboard klinkt toch niet zo rauw en puur.
Akkerman heeft door de jaren heen over de hele wereld getoerd en dat merk je goed. Een licht accent en het aftellen gebeurt nog steeds in het Engels. Misschien wel het grappigste moment van de avond was dan ook het ongeplande: “One…Two… Wacht effe…”, wat meer dan een glimlach alleen bij het publiek losmaakte.
Jan Akkerman laat horen dat je zonder uitgekiend lichtplan (maar met veel rook) en groots podium een zaal kunt meenemen. Waarbij gezegd mag worden dat de nostalgie van ‘toen’ een prettig opstapje is om op verder te bouwen. Hij speelt geconcentreerd en staat ontspannen op het podium. Als hij moet wachten tijdens de drum solo voel je de onrust bij Jan Akkerman. Enerzijds geniet hij van de muzikale uitspatting, anderzijds heeft hij geen rust en heb je het gevoel dat hij toch liever zelf speelt dan luistert. De hoofdknikjes uit het publiek bekrachtigen het optreden dat inclusief de toegift duurt tot bijna twaalf uur. Bijna twee uur gitaar virtuositeit van een man die het nog niet is verleerd.
Foto’s (c) 2010 Marcel Hakvoort
