De dertiende letter, inderdaad. Nog niet eens zo heel lang geleden, wist ik van alle letters (zonder na te denken), hupsakee! zo hun plaats in het alfabet op te noemen. Nu weet ik er (zonder na te denken of te tellen), nog maar een paar. De A en de Z, inderdaad. Maar ook de F (van Fred, nummer 6) en de M (nummer 13, dus). Vandaag dan eindelijk (met de belofte dat de column met in de hoofdrol de letter L niet zo lang op zich zal laten wachten als deze). Daar ga ik.
The Mobile Whorehouse, Madonna, Madhouse (niet Madness) en Madness (niet Madhouse). Maar zeker ook een paar minder bekende artiesten. Laat ik beginnen bij Madonna. Daar was ik namelijk verliefd op, als puber. En nu ben ik nog steeds verliefd op Madonna. Dat ze het live moet hebben van haar show en niet van haar zangtalent, zal me worst wezen! Een avondje stappen met Madonna… man, daar had ik vroeger een moord voor gedaan. En wat dat aangaat, nu nog steeds wel. Met het verschil dat ik er vroeger eender welk persoon voor om had gebracht, zou ik dat nu graag met de buurman doen. U ziet, de tijd maakt ook Fred wat kieskeuriger.
Vinden veel mensen van mijn leeftijd het oude werk van Madonna beter dan haar nieuwe (gevoed door enkel de nostalgie), durf ik zonder gêne te zeggen dat ik ook haar laatste platen zeer kan waarden. Haar adopteer acties en het hangen aan een kruis tijdens haar optreden juich ik enkel toe. “Bravo, Madonna! Hier spreekt Fred, al meer dan twintig jaar verliefd!!” Toch een minpunt optekenen. Naast verliefd zijn op Madonna, ben ik ook nog steeds behoorlijk onder de indruk van mijn echtgenote (een groot fan van Madonna). Zij heeft het voor elkaar gekregen op haar (Madonna) live te bekijken. Een cadeau van mij, want zo ben ik.
Minder bekend is u wellicht Olga Mishula. Op het Erasmus label bracht zij haar kunsten op Cymbaly, Hackbrett & Salterio ten gehore. En telkens als ik die cd opzet, doet ze dat weer. Meer dan verdienstelijk, mag ik wel zeggen. Wat ook leuk is om te vertellen, is dat ik met de eigenaar van het Erasmus-label op een dag in het verleden, in de bus van Enschede naar Moskou heb gezeten. Zoiets vergeet je niet snel, dat kan ik u wel vertellen. Nou, dag Olga, hallo Metallica!
Zo, bij deze. En dus, na Metallica, ruimte voor Henry Mancini, Daan Manneke en Ed Mann. Waarbij de cd van Ed Mann mij het meest dierbaar is. Maar wat zie ik nu? Is het alweer zo laat? Okay, okay … ik rond af: Man… or Astro-Man? George Michael en de door mij persoonlijk samengestelde Mighty Whatever Collection (met onder meer: Wij Zijn De Vuilnisman van André van Duin, een documentaire over Bill Watterson en muziek van Nena). Zo, net op tijd, zeg.
Zie ik u snel weer? Bij de L?
Fh.
