Mijn naam is Jake Witlev en ik heb het voorrecht om cd te mogen recenseren hier op Maxazine.nl. Ik vind dat, naast een hele eer, erg aangenaam. Niet dat alle muziek die ik voorgeschoteld krijg aangenaam is, maar gewoon, omdat ik telkens weer naar nieuwe dingen mag luisteren.
Vandaag is dat de band Disappears, die aan mij hun cd LUX ter beoordeling hebben voorgelegd. En, mensen, het is een van die keren dat het uiterst aangenaam is om een cd-recensie te mogen schrijven!
Disappears presenteert misschien niets nieuws onder de zon, maar zodra de plaat begint (met Gone Completely) is het duidelijk dat dat hun bedoeling ook helemaal niet is. Daar houd ik van. Een eerlijke plaat is het. Zonder boe of bah, heerlijk retro. Heerlijk jaren ’80 outcast. [[The Cure]], het toegankelijke van Ministry en het melodieuze van de Happy Mondays. Een compliment? Als het aan mij ligt wel. Want LUX is een plaat die ik zeker vaker zal gaan draaien. De opnames zijn uitstekend afgemixt en het klinkt allemaal meer dan uitstekend. De gitaarpartijen klinken precies zoals dat zou moeten. Met mensen achter de knoppen die weten waar ze mee bezig zijn en de musici weten dat ook. Een heerlijk smerig geluid. Niet zo smerig dat er niet naar te luisteren is, maar precies dát smerig. U weet wel.
Het nummer Pearly Gates jaagt en grijpt me vast (en u ook, geloof me), de beat die doordramt en de gitaarriff die precies de juiste noten raakt. Hier en daar doet het me denken aan [[Man… or Astro-Man?]] Het idee is simpel: Disappears speelt Sonic Youth, The Cure en de (hele) oude [[Beastie Boys]]. En dat doen ze goed. Ik ben helemaal weg van de zanger zijn stem. Die komt in elk nummer helemaal tot zijn recht en de composities zijn zoals het hoort.
Ik zou niets liever willen dan deze band eens live te zien! Wat een feest moet dat zijn!
Ik geef ze een 9/10. En ik wil heel graag een kaartje voor als ze Den Haag (of omstreken) eens aandoen! En ook al krijg ik geen kaartje, dan krijgen ze van mij tóch een 9/10. Dat u het weet. (9/10)
