Decennia lang, ieder jaar, tournee na tournee, elk album, avond na avond en waar ook ter wereld geeft Bruce Springsteen je het gevoel alsof het zijn laatste kans is zijn boodschap te delen en de wereld te infecteren met een alles genezende dosis optimisme en hoop. De spreekwoordelijke daken en bergen kunnen niet hoog genoeg zijn.
Ook het optreden gisteren in het Nijmeegse Goffertpark ,één van de ruim dertig Europese shows in de Wrecking Ball Tour, voldoet weer aan alle hoog gespannen verwachtingen. Lastig voor recensenten maar strelend voor de ziel. Alhoewel, de 63-jarige Amerikaan is in Nijmegen toch minder spraakzaam en zoekt minder de interactie dan tijdens voorgaande optredens in Nederland. Het lijkt sowieso wel alsof de vlam maar moeizaam wil overslaan tot een kampvuur. Is het de regen, de afwezigheid op het podium van zijn vrouw Patti, of iets met die Amerikaanse vlag die halfstok boven het podium hangt?.
Hoe dan ook, een avond Bruce Springsteen en niet te vergeten the E Street Band staat voor garantie. Voorpret vooraf, tijdloos plezier tijdens en hoop achteraf. Want na gisteravond weten we weer dat de wereld nog niet is opgegeven. Al is het maar voor een paar uur. De rode draad in de setlist van de drie uur durende show zijn de albums ‘Wrecking Ball’ van vorig jaar en een middenstuk met bijna alle nummers van ‘Darkness on the Edge of Town’ uit 1978. Een toepasselijke titel overigens voor de (weer)omstandigheden. Donkere uitgerekte wolken die voortdurend over het podium en over de zestigduizend toeschouwers waaien.
Na de opening met een solo uitvoering van ‘The Ghost of Tom Joad’ volgt door het “U vraagt, wij draaien principe” een afwisselend en verrassend eerste uur met ‘Sherry Darling’ en ‘Downbound Train’. Twee songs die tijdens deze tour nog niet zo heel vaak zijn gespeeld. Verder is het vooral een avond met luister- en kijkplezier voor het podium en aanstekelijk speelplezier op het podium. Een podium met een ijzersterke blazerssectie met onder meer de saxofonisten Eddy Manion en Jake Clemons, de neef van de in 2012 overleden E-Street Band saxofonist Clarence Clemons.
De officiële setlist wordt afgesloten met ‘The Rising’ (kippenvel) en ‘Thunder Road’. Als de eerste pendelbussen al weer richting station rijden, begint een lange toegift met onder meer ‘Born in The USA’ en uiteraard ‘Born to Run’. Volgens de statistieken van de “setlist aller tijden”, moet het in Nijmegen voor de 1333e keer zijn dat Bruce Springsteen met een “one, two, three, four” zijn lijflied aankondigt. En ook nu voelt het alsof het zijn laatste keer is. En daar ligt dan ook zijn kracht en boodschap. Leef alsof het je laatste dag is en alsof het morgen over is. ‘Born to run’ dus. Open deuren maar oh zo waar. Zeker in crisistijden.
