Gaz Coombes, voormalig Supergrass voorman, is een vakman die klinkt alsof hij zijn muzikale jeugd in Supergrass beleefde en met zijn tweede solo-album muzikaal volwassen is geworden. Het album is de opvolger van ‘Here Come The Bombs’ uit 2012. De nummers op de laatste plaat zijn soms bombastisch dan weer heeft singer-songwriter Coombes er een gospeltintje toegevoegd. Dan weer experimenteel of met pompende synths en wave-achtige beats.
Coombes is echte multi-instrumentalist. Op zijn laatste plaat Matador speelde hij vrijwel elk instrument zelf in. Als voorstaander van de Britse muziek scène heeft Coombes zijn sporen al ruimschoots verdiend. In het kader van de Paradiso Indiestad stond Coombes gisteren in popzaal Bitterzoet.
In een afgeladen Bitterzoet staat Orange Skyline in het voorprogramma en dat is bijna een dubbele programmering. Deze Groningse band is naar mijn mening de fase van “voorprogramma” al lang voorbij. Ook in Amsterdam bewijzen de heren dat ze aan het begin van een grootse carrière staan. Het nummer ‘I Don’t Mind’ is een fanatische track en de enorme energie en muzikaliteit spat er vanaf, juist dat maakt Orange Skyline een band om in de gaten te houden, complimenten!
Het is een vreemd gezicht om de grote Gaz Coombes met zijn vier medemuzikanten te zien staan op een podium wat amper 15 vierkante meter groot is. Het zal voor hem weer wennen zijn om na de stadionoptredens met Supergrass weer genoegen te moeten nemen met gebrek aan ruimte. Bij het ombouwen van voor- naar hoofdprogramma is het al meteen duidelijk dat we hier met professionals te maken hebben. Twee roadies die in mum van tijd de instrumenten ombouwen en de zes gitaren op zuiverheid stemmen.
Coombes start met ‘Buffalo’, het openingsnummer van zijn nieuwe album Matador en al meteen is de toon gezet. Het vakmanschap druipt eraf en vanaf de eerste minuut heeft het publiek door dat er een mooi optreden in het verschiet ligt. Het wordt een mooie mix tussen Matador en zijn vorige album Here Come The Bombs. De track ‘Needles Eyes’ is een prachtig nummer waarin duidelijk wordt dat Coombes een buitengewoon getalenteerd zanger is, naast multi-instrumentalist. Hoewel de drummer bij tijd en wijle iets te aanwezig is in de kleine zaal, komen tekst en muziek prachtig tot z’n recht.
Vooral het bombastische ‘Hot Fruit’ vind gretig aftrek bij het publiek en is het opvolgende 20/20 een heerlijk nummer met een Radiohead randje. Tegen het einde is er een ‘The English Ruse’ het sein om de heupen eens goed los te schudden op de jaren tachtig sound. De toegift met ‘Matador’ is een fijne aanloop naar het absolute hoogtepunt van de avond. Publieksfavoriet ‘Break The Silence’ van het vorige album brengt de aanwezigen in vervoering en wordt er hard meegeklapt. Gaz Coombes is van absolute wereldklasse maar is misschien in kleine zalen wel op z’n best, want het plezier druipt er van af.
Foto’s: © Armand Hoogland
