Tussen de oude bekenden en nieuwe vreemden bevind ik me in een kroeg die ik al jaren niet bezocht heb en rockhits uit mijn tienerjaren schallen uit de speakers. Vanavond staat ‘Sink the Bismarck’ in de finale van de Lazarus Bandcompetitie. Een jong bandje uit Leiden die naar eigen zeggen “klinken als de Foo Fighters maar dan slechter”. Ze mogen misschien nog niet zo lang bestaan maar met hun PR is niets mis. Via allerhande social media verspreiden zij hun muziek en attitude: Zink het schip maar verlaat het niet voordat je uitgerockt bent.
De vijf woest aantrekkeijke mannen uit Leiden en omstreken betreden een voor een het podiumpje en grijpen hun instrument. Er wordt wat gerommeld met pedalen en dan gebeurt er iets op het podium wat ik niet kan zien doordat er een enorme camera voorbij komt razen. De band heeft zelfs een eigen cameraman meegenomen! Als iedereen eindelijk is uitgerommeld wordt er plots in de microfoon gegild “Yeah! Let’s fucking go!” en de band start met ‘The Rattling’.
Het is meteen duidelijk dat de band voor het publiek speelt. De energie spat er vanaf en dat is aanstekelijk. Al bij het tweede nummer ‘Ricochet’ staan de eerste mensen te dansen en te springen. De vijf zeevaarders rocken er nog vier nummers doorheen waneer het tijd wordt voor een crowdsurf en dat gaat maar net goed. De mensen staan niet zo opeengepakt dat je altijd wel zacht landt maar gelukkig is er een trouwe schare fans die te hulp schiet. Zo drijft Koen over de woelige baren van handen en armen het kleine zaaltje door en spoelt aan op de bar. Daar aangekomen zingt hij vrolijk verder en tussen couplet en refrein giet hij even een biertje naar binnen. Intussen staat de rest van de band ook niet stil. Sterker nog: Denny heeft een tafel geënterd, Walewijn heeft zonder ook maar een slag of een kick te missen zijn shirt uitgetrokken, Ferguut staat al spelend aan een versterker te morrelen en Ernst staat op het randje van het podium, zo dicht mogelijk bij zijn fans.
Als Koen de zee van armen weer is overgestoken vraagt hij het publiek om een onderwerp voor een nummer. Direct klinkt het ergens achterin de zaal: “Hondenstront!” De band grijnst en zet een nummer in waarop de tekst geïmproviseerd wordt. Applaus en gejuich klinken aan een stuk door en ‘Sink the Bismarck’ heeft de wind in de zeilen. Enthousiast gooit Koen de setlist in het publiek maar bedenkt zich dan dat hij niet weet wat de volgende track is. Na kort overleg speelt de band nog ‘Drinking Song’ en ‘Curbstomp’ voordat hun speeltijd erop zit. Nadat de stemmen geteld zijn blijkt dat ‘Sink the Bismarck’ de publieksprijs in de wacht heeft gesleept. Het korte maar knallende optreden blies de kroeg bijna uit zijn voegen en daarmee zijn de kaarten voor Rockin’ Park welverdiend.
