Overijssel en Rock ’n Roll zie je niet heel vaak in één zin voorkomen, maar bij de Paceshifters kan ik niet anders. Een driekoppige band uit Wijhe en Olst, die het garagerock hart sneller doen kloppen. Niet alleen omdat deze debuutplaat staat als een huis, ook omdat deze heren nog niet eens de twintig zijn gepasseerd!
Het geluid van de Paceshifters doet mij denken aan een stelletje oude, grijze knarren met een vies staartje, een ongewassen baard en lederen kleding waar ze eigenlijk allang niet meer in passen. Kortom, een de oude rotten in het vak. Maar integendeel! De broertjes op de bas en de gitaar laten horen dat ze naadloos op elkaar ingespeeld zijn. Ook de enorm strakke drummer laat zijn beste kant horen, met een tempo waar je U tegen zegt.
Het album kent over het algemeen dezelfde stijl nummers. Up tempo Rock ’n Roll, Punk en Garage Rock, verdeeld over twaalf nummers. Als je mij zou vragen wat het verschil is tussen nummer twee en nummer negen, zou ik het verschil zo niet op kunnen noemen. Maar als ik bedenk dat deze gasten pas negentien en jonger zijn, dan geloof ik mijn oren niet helemaal. Overigens is het album niet beschreven met twaalf, maar met dertien nummers. Twaalf nummers zijn Punk ’n Roll, maar nummer tien ‘Dad’ springt hier enigszins uit. Een wat rustiger nummer, waarin de Paceshifters laten horen dat ze van meer markten thuis zijn dan alleen maar rammen waar je rammen kunt. Natuurlijk wijken ze niet geheel af van hun originele stijl, maar de wisseling en de verandering is wel degelijk te horen. Overigens hoor je in dit nummer wel goed dat de zanger nog niet helemaal volwassen is qua stem. Dit heeft toch ook wel weer zijn charme.
Ik heb het niet volgehouden om de dertien nummers allemaal af te luisteren. Op een gegeven moment begon het mij te vervelen. Na het nummer ‘Dad’ had ik het wel gehoord. De rest zou niet heel anders zijn, en ik had gelijk. Het album had meer variatie mogen bevatten, naar mijn zin.
Desalniettemin zijn deze jongens een mooie toekomst tegemoet gegaan met dit album. ‘One For The Road’ staat en is niet meer te breken. Deze ‘road’ leidt naar het grote podium op minimaal een festival als Zwarte Cross! (7/10) (Suburban)