De eer is mij te beurt gevallen om de Zweedse band, welke eerder in 1995 uit elkaar ging, en nu blijkbaar weer bij elkaar is, of zo – ik begrijp het niet helemaal – te voorzien van een recensie. Hun nieuwe plaat, althans. Een aardige klus, dat recenseren. Elke keer weer.
De plaat waar het om gaat: Christcrushing Hammerchainsaw. Precies! Dat dacht ik nu ook. En wat blijkt? Het is een zeer grappig project; dat Christcrushing Hammerchainsaw. Wellicht zien de heren van Bestial Mockery dat niet als een compliment, maar de donkere Death Metal die ze preken op hun myspace-pagina (met een aantal overtuigende kiekjes daarbij) klinkt uit de cd-speler beduidend minder serieus.
Er zit voldoende snelheid in de nummers, en er wordt bij tijd en wijle goed gegrunt c.q. geschreeuwd, maar een donker en gemeen death-statement weet de band niet te maken. Een rode lijn in stijl ontbreekt. De metal wordt afgewisseld met rock, punk en hier en daar is zelfs een rock ’n roll riff te horen. De gitaarsolo’s die ik voorbij heb horen komen zijn mij te rommelig en de drums hadden wat strakker gemogen. Hier en daar een glimlach op mijn gelaat toverend. Van toelachen. Niet uit. Niet uit.
Er bruist genoeg energie van de plaat af, en uit de opnames (waarvan de kwaliteit overigens meer dan uitstekend is) klinkt plezier. Plezier bij de mannen uit Uddevalla. Hier en daar komen samples van kettingzagen voorbij en wordt er demonisch gelachen, met een overgave die zijn weerga niet kent. Bijna.
Ik ga Bestial Mockery, na al dit commentaar, toch nog belonen met een voldoende. Mede doordat ik de hele plaat afgeluisterd heb. Er gebeurde genoeg, maar het was het allemaal net niet.
6/10
