De Ziggo Dome stond zaterdag en zondag in het teken van vriendschap, kwetsbaarheid en pure popmagie. Froukje en S10, twee van de meest geliefde stemmen van de Nederpop, stonden voor het eerst samen in een uitverkochte zaal en bewezen meteen waarom ze zo goed bij elkaar passen. Geen afstandelijke show, maar een eerlijke, warme avond vol tranen, lachen en natuurlijk: hits.
De twee jonge vrouwen verschillen enorm van elkaar: S10 is de flapuit, een intense jonge vrouw die het nodige meegemaakt heeft en daar ook veel over gezongen heeft. Froukje is de denker, de tobber, maar ook de danser en schrijver van lichtvoetige liedjes over serieuze onderwerpen. Froukje brak in 2020 op achttienjarige leeftijd door met het nummer ‘Groter Dan Ik’. Haar succes resulteerde in uitverkochte clubtours, waaronder Carré en drie keer de AFAS Live. S10 tekende haar eerste platencontract op zeventienjarige leeftijd en ontpopte zich tot kroonprinces van de Nederlandse alternatieve pop, met onder meer haar deelname aan het Eurovisie Songfestival.
Vanaf de eerste minuut voelde het intiem, zelfs in de enorme Ziggo Dome. Op het megascherm verscheen een zilveren kettinkje met kleurige bedeltjes eraan: vriendschapskettinkjes. In het midden stond een enorme stapel instrumenten, een voorproefje van het stoelendansen tussen de bands van de twee artiesten. De twee openden gezamenlijk, waarna S10 een fragment van ‘Maria’ liet horen. Froukje nam vervolgens de leiding met ‘Uitzinnig’, ‘Zonder gezicht’ en ‘Kwijt’, waarbij haar stem trillend van emotie klonk.
Na ‘De leukste mensen zijn raar’ kreeg S10 de ruimte voor een eigen blok. Ze bracht achtereenvolgens ‘Have fun’, ‘Weer verliefd’ en ‘Joanne’, waarna Froukje terugkeerde met ‘Naar het licht’. Creatief was het moment waarop S10 dit nummer van haar vriendin coverde, voorzien van een opbouw die deed denken aan Snow Patrol. Voorafgaand verscheen er een filmpje op het scherm waarin de ene vriendin de andere iets toevertrouwt.
S10 vervolgde met het ingetogen ‘De diepte’, dat de zaal stil kreeg, gevolgd door ‘Laat me los’ en ‘Noem me wild’. Haar stem vulde de ruimte met een melancholie die raakte. Froukje kreeg vervolgens haar eigen moment met ‘Ik ben bang’, dat ze in haar eentje zong, en daarna gedragen door een meezingende zaal ‘Een teken’.
Toen kwamen de twee weer samen voor een cover van Lana Del Rey, ‘Parijs, Texas’, met Froukje achter de toetsen. Ondanks dat ze nog niet heel het nummer kon spelen, bleef ze naast de tweede toetsenist op de kruk zitten om haar vriendin, die hier op haar allermooist zong, te steunen. Daarna volgden ’17’ en ‘Misschien’, het gevoelige pianoliedje dat S10 schreef na het overlijden van haar tweelingbroer. Froukjes stem brak wanneer ze het zong. S10 pakte haar pols. Tranen stonden in haar ogen.
Het tempo ging omhoog toen Froukje inzette met ‘Als ik god was’, ‘Zonder Liedjes’ en ‘Heb ik dat gezegd?’. Vervolgens veranderde Froukje de rustige omlijsting van S10’s ‘Adem je in’ in het type beat waar zij graag op danst, opnieuw een moment waarop de zangeressen elkaar coverden. Froukje schudde de zaal verder op met ‘Onbezonnen’, ‘Niets tussen’ en ‘Licht en donker’. Hun stemmen vulden elkaar prachtig aan: het dromerige van Froukje tegenover het melancholische van S10.
Het slotakkoord bestond uit gezamenlijke nummers die de energie nog verder opstuwden. ‘Nooit meer spijt’ en ‘Offline’ gingen over in ‘Mijn haren ruiken naar vuur’, dat zich ontpopte als een onverwacht hoogtepunt, gezongen door een bedreven S10 met een enthousiaste Froukje als extra stem. De song was de aftrap van een zinderende eindspurt. Froukje danste uitbundig tijdens ‘Ik wil dansen’, waarna ‘Hart in brand’ voor het spectaculaire moment zorgde. Een reusachtig rood hart daalde neer boven het podium en veranderde de Ziggo Dome in één groot feest van licht en emotie.
De avond werd afgesloten met ‘Ik haat hem voor jou’, de hit waarmee S10 en Froukje hun vriendschap voor het eerst middels muziek etaleerden, compleet met steekvlammen en confettikanonnen. Wat de avond bijzonder maakte, was dat het niet draaide om perfectie, maar om echtheid. Soms ging iets net niet synchroon of brak er een traan door, midden in een zin, maar dat maakte het juist alleen maar mooier.
De visuals waren groot en kleurrijk, maar nooit te veel. Je voelde dat het geen strak geregisseerde popshow was, maar samen stonden ze hand in hand op het podium, zichtbaar geëmotioneerd. Echt… Het publiek zong nog minutenlang door, en Froukje en S10 lieten zien dat popmuziek groot kan klinken en toch persoonlijk kan blijven. Het was zo’n moment dat je bijblijft. “Froukje en S10, ik was er bij…” Zo’n moment…
Foto’s (c) Marjolein van Veldhuizen
