This should be played at high volume!
SilverfoxxETO heeft met ‘DROIDS’ een ongemakkelijke, rauwe verklaring afgeleverd die geen enkele concessie doet. Waar zijn eerdere album ‘MA.D.D. Mud’ nog flirtte met chillwave en alternatieve hiphop; slaat de artiest hier een veel agressievere en experimentelere weg in. Dit is muziek die bedoeld is om te confronteren, niet om te behagen.
Het album opent met ‘Hung Ghosts’, een track die onmiddellijk doet denken aan het vroege werk van The Prodigy. De industrial beats en bonkende synths zetten meteen de toon voor wat komen gaat: een meedogenloze aanval van geluid, die geen ademruimte laat. De productie is opzettelijk rauw en ongefilterd, alsof de artiest categorisch elke vorm van polijsting verwerpt. ‘Because The Internet II’ bouwt voort op die intensiteit met vervormde baslijnen en chaotische percussie die elkaar achtervolgen in een claustrofobisch klanklandschap.
Pas bij ‘Pray For Me She Said’ lijkt het album even adem te halen, met een iets meer atmosferische benadering die ruimte creëert tussen de sonische agressie. Maar die kalmte is van korte duur. ‘The Humbling’ duikt terug in de duisternis met dichte lagen van elektronische texturen die verstikkend aanvoelen, precies zoals de titel suggereert. De track functioneert als een wake-upcall, een herinnering aan kwetsbaarheid in een steeds digitaler wordende wereld.
‘Scorpion Death Drop’ en ‘Sharpless Needles’ vormen het kloppende hart van het album. Hier vindt SilverfoxxETO de perfecte balans tussen structuur en chaos. De beats zijn doelgericht maar onvoorspelbaar, met plotselinge breaks en verschuivingen die de luisteraar voortdurend op scherp houden. De productietechnieken doen sterk denken aan noise rock en experimentele electronica, genres die traditioneel weinig ruimte krijgen in de mainstream hiphopscene.
‘Simulated Tacos’ biedt een bizar intermezzo, een bijna cynisch commentaar op kunstmatige authenticiteit. De titel alleen al roept vragen op over wat echt is en wat gesimuleerd, een thema dat door het hele album heen resoneert. ‘Flux Capacitor and the Ultimate Nullifier’ is, met zijn sciencefictionreferenties, het meest cinematische moment op het album, met glitchy synths en zware drums die een angstaanjagend klanklandschap creëren.
De slottrack, ‘Robots In Hell Sounds’, vat alles samen wat ‘DROIDS’ probeert te zeggen. Het is een kakofonie van mechanische geluiden, vervormde samples en agressieve productie die aanvoelt als zowel bevrijding als veroordeling. De robots zijn niet langer onze dienaren maar onze meesters, en de hel klinkt precies zoals je zou verwachten: luid, chaotisch en zonder ontsnapping.
Toch is ‘DROIDS’ niet zonder gebreken. De weigering om welke concessie dan ook te doen aan toegankelijkheid betekent dat sommige tracks in elkaar vervloeien tot een homogene massa van agressie. Het gebrek aan dynamiek kan uitputtend zijn, en hoewel tracks zoals ‘Scorpion Death Drop’ uitblinken in hun intensiteit, missen anderen, zoals ‘Sharpless Needles’, de nodige variatie om echt te beklijven. Het album vraagt veel van de luisteraar en zal velen afschrikken die op zoek zijn naar meer traditionele instrumentale hiphop.
Met ‘DROIDS’ heeft SilverfoxxETO bewezen dat hij niet geïnteresseerd is in veiligheid of commercieel succes. Dit is kunst als uiting, muziek als protest tegen een wereld die steeds algoritmischer en voorspelbaarder wordt. Het is luid, ongemakkelijk en vaak moeilijk verteerbaar, maar dat is precies het punt. In een tijdperk waarin veel muziek gepolijst wordt totdat het alle scherpe randjes verliest, durft ‘DROIDS’ juist die randjes te omarmen. Het is geen perfect album, maar het is een eerlijk album, en in het huidige muzikale landschap is dat misschien wel het belangrijkste wat een artiest kan zijn. (7/10) (Eigen productie)