Sam Rivers, de man die de baslijnen legde onder Limp Bizkit’s aanval op de rockwereld, is zaterdag overleden. Hij werd 48.
De band maakte het nieuws bekend via Instagram, waar ze Rivers omschreven als hun ‘heartbeat’, niet alleen een bassist, maar ‘pure magie’. Een doodsoorzaak werd niet gegeven, maar Rivers had de afgelopen jaren openlijk gesproken over zijn strijd tegen leverziekte. “De pulse onder elk nummer, de rust in de chaos, de ziel in het geluid”, schreven Fred Durst, Wes Borland, John Otto en DJ Lethal. “Vanaf de eerste noot die we ooit samen speelden, bracht Sam een licht en een ritme dat nooit vervangen kan worden.”
Het verhaal begint, zoals zoveel grote rockverhalen, tamelijk ordinair. Rivers ontmoette Fred Durst in een Chick-fil-A in Jacksonville, Florida, begin jaren negentig. Beide gasten stonden chicken nuggets te bakken en droomden van iets groters. Ze hadden skateboards. Ze hadden muzieksmaak. Ze besloten iets te proberen. Eerst was er Malachi Sage, een projectje dat nergens toe leidde. Maar toen Rivers zijn jeugdvriend John Otto erbij haalde , die gast kon drumsolo’s spelen alsof z’n leven ervan afhing , kwam de machine op gang. In 1994 ontstond Limp Bizkit. Twee jaar later voegden gitarist Wes Borland en DJ Lethal zich bij de formatie, en de line-up was compleet. Rivers was negentien toen hun debuut ‘Three Dollar Bill, Y’all’ verscheen. Jong, hongerig, en klaar om de wereld te laten horen wat Florida te bieden had.
Fast forward naar 1999. ‘Significant Other’ komt uit en Limp Bizkit transformeert zichzelf van lokale helden naar een heus wereldwijd fenomeen. ‘Nookie’ wordt een monsterhit. Hun cover van George Michaels ‘Faith’ , half serieus, half lachwekkend, maar volledig briljant , vult MTV. Het album schiet naar nummer één op de Billboard 200. Drie Grammy-nominaties volgen.
En toen kwam ‘Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water’ in 2000, met de hoogste debuutweek ooit voor een rockalbum. We praten multiplatina. We praten wereldtournees. Tracks als ‘Rollin’, ‘My Way’, en ‘Take A Look Around’ worden anthems. ‘Break Stuff’ alleen al heeft inmiddels bijna een miljard streams op Spotify ,een nummer dat perfect vat waar Limp Bizkit voor stond: woede, energie, catharsis. Rivers stond niet vooraan. Dat was Durst z’n rol, met z’n rode pet en z’n grote bek. Maar Rivers hield de boel bij elkaar. Zijn baslijnen, strak, precies, vet, vormden het fundament. Samen met Otto’s drums was hij de motor die de nu-metal trein op de rails hield, ook als Borland’s gitaar alle kanten op schoot. Toen Borland in 2001 tijdelijk vertrok, pakte Rivers zelfs de gitaar op voor ‘Results May Vary'(2003). Niet slecht voor iemand die ooit begon met tuba op de middelbare school.
In 2015 stopte Rivers. Officieel was het een rugprobleem. Maar de waarheid, die Rivers later zelf vertelde in Jon Wiederhorns boek ‘Raising Hell’, was veel erger: leverziekte door overmatig drinken. “Ik moest Limp Bizkit verlaten omdat ik me zo verschrikkelijk voelde”, zei Rivers tegen Wiederhorn. “Een paar maanden later realiseerde ik me dat ik alles moest veranderen. Ik had echt ernstige leverziekte. Ik stopte met drinken, deed alles wat de dokters zeiden. Ik kreeg behandeling en uiteindelijk een levertransplantatie, een perfecte match.” Drie jaar later, in 2018, stond Rivers weer op het podium. Nuchter. Sterker. Klaar voor nog een ronde.
Dit bericht op Instagram bekijken
Rivers toerde tot het laatst; Augustus 2024, Leeds Festival in Engeland. September 2025, een nieuwe single: ‘Making Love to Morgan Wallen’, absurd, grappig, klassiek Bizkit ,die meteen diverse rockcharts aanvoerde. De band had plannen voor een Latin-Amerikaanse tour eind dit jaar. Nu moeten ze dat zonder hem doen. In totaal speelde Rivers op alle zes studioalbums van Limp Bizkit, goed voor meer dan 40 miljoen verkochte platen wereldwijd. Tijdens de hiatus van de band (2006-2009) werkte hij als producer in Jacksonville, hielp lokale acts als Burn Season en The Embraced aan hun sound.
DJ Lethal schreef op Instagram: “We zijn in shock. Rust in kracht, mijn broer. Je zult voortleven door je muziek en de levens die je hebt geholpen redden. Speel de hele dag Sam Rivers basslines!” De band vraagt om privacy voor Rivers’ familie. Een herdenkingsdienst wordt later aangekondigd. Hij laat een vrouw en kinderen achter.
Er zijn bassisten die flashy zijn. Rivers was dat niet. Hij was degene die ervoor zorgde dat alles klopte, dat de groove in je botten ging zitten, dat duizenden kids in moshpits tegelijk konden springen. Simpel, maar dodelijk effectief.
Voor generaties jonge muzikanten waren zijn basslines het begin , de eerste riff die je leerde, de eerste keer dat je dacht: “Shit, dit kan ik ook.” Die invloed, stil, massief, onontkoombaar, gaat nooit niet meer weg.
“Hij was een eens-in-een-leven soort mens”, schreef de band. “Een echte legende. Zijn geest zal voortleven in elke groove, elk podium, elke herinnering.”
Rest easy, Sam. De muziek stopt nooit.